fobiler arasında en korkunç fobidir spiritüel varlık fobisi ki benim de muzdaribi olduğum bir fobidir.
başlıkta geçen takip ediliyormuşluk hissi, daha çok elektromanyetik alanlarda beynin ilgili bölgelerinin etkilenmesiyle ortaya çıksa da, bazı insanların çocukluktan beri getirdiği bir hassasiyet bu fobiyi çekilmez hale getirir.
tamamen materyalist kişiler dahi bu fobiye kapılabilir. gece yataktan kalkıp su içmek, evde yalnız gecelemek kabusa dönüşür.
işin en acayip yanı ise çocukluğumda babamın av tüfeği vardı ve onu yanıma alıp yattığımda korkmazdım. sanki karşıma in/cin çıksa vurarak uzaklaştırabilecekmişim gibi. daha garibi ise büyüdüğümde de aynı şeyin geçerli olması.
daha tuhafı, yanımda bir yaşında bir bebek veya kaplumbağa gibi etkisiz bir hayvan bile olsa ondan cesaret alıp uyuyabilmem, ama yalnızken sittinsene uyuyamamam.
sadece geceleyin var olan yaratıktır. gündüz biri sorsa ya yaratık falan var diyolar diye bi tarafıyla güler insan. ama gel gör ki gece o bi tarafın üç buçuk atar tuvalete giderken.
gece zifiri karanlıkta odada ilerlersin bi an önce ışığı açayım dersin şu yaratığın üstüne basmadan. tam ışığı açmışındır en karanlık neresi ise oraya anında saklanır. tuvalet odanın uzağındaysa hele uzun bi koridor varsa kıç tuta tuta gidilir. hatta çok kafa yorulursa o koridorda ne senaryolar yazılır hollywood a kapak olur. tuvalette pencere varsa pencereye mi önüne mi bakacağını şaşırırsın.
bizim oralardaki (trabzon) köy evlerinde daha aksiyonludur bu eylem. tuvaletler balkondadır. dere, cırcır böceği, rüzgar, bazen çakal sesleri daha başka bir hava katar.
koridora çıkmadan önce bulunduğun odadan çıkmadan önce içerisinde bulunduğun odaya geri dönene dek seni takip eder ve odanın eşiğinden içeri adımını attığın an üşenip seni kovalamayı bırakır.
Bipolar olduğum için hep öyle korkunç bir şey göreceğim endişesiyle gidiyorum tuvalete gece. Korkusu bile çok kötü. Allah bana öyle kötü hayaller gördürtmesin.
