An itibarıyla çocukluğum üzerine yazdığım bir entry ve fonda dinlediğim nostaljik şarkının bende bıraktığı şey, işte o sigaraya özlem duymaktır. Sigaram yok şu an allah kahretsin sevgili sözlük.
(bkz: #34059651)
gecenin sessizliğinde düşüncelerle boğuşan bir kişi, yalnızlıktan kırılmış kalbi, üç yıl sonunda pes etmeye başlayan bedeni engellese bile kendini umut etmeye devam ediyor saf bir çocuk gibi. sevmeye devam ediyor yanında olmayanları. dünyada ve kendi içindeki karanlığa rağmen bir türlü ölmemiş bir parçası yala saklanıyor içinde masumiyetinin. bu birkaç iyilik parçasına borçlu hala birşeyleri umut edip sevebilmesini. kanı aksa da siyah hala bir parça saflık kalsa da içinde aptal değil en azından. olması imkansız şeyler değil aklındakileri. olabilir, düzelebilir, kaybolan şey tekrar bulunabilir. biraz zaman ve kendi de dahil birkaç kişinin çabalaması yeter. en azından tekrar sağlığına kavuşabilir, yıllarca kendi de dahil herkesten sakladığı en mükemmel halini kabullenip sahip olabilir. diğer şeyler... diğer şeyler tam bir muamma.
şimdilik elinde yanan sigara hayallerle süslediği gerçeklik ile resim çizmeye devam edebilir. yarın bambaşka bir hikaye.
edit: bu huyundan son derece tiksiniyorum. yoktan yere bir türlü sönmeyen umut ve sevgi... fakat bu trenlerden tiksinmek gibi. yani tiksiniyorsun diye. tcdd'nı var gücünle kapatma çalışman trenleri etkilemiyor.
