ruhun saydamlığının karantina altına alınmayı istemsizce kabul etmesidir.
o şeffaflık, etini bile yadsınmanın en duyarsız katılığına kendisini alıştırır.
belki de, su götürmez gerçeğe henüz olgunlaşmamış göz yaşları damlatmaya çalışmaktır.
gerçeğe yalan karışınca aldanmak tek gerçek halini alır,
garipsemek; işte o aldanışın tepesinde dikilip mal mal ona bakmaktır.
"Çoğu kişiyi garipsiyorum bayım. Bu, kimsenin kötü olmasından kaynaklı değildir. zira Benim uyamadığımdandır. benim sorunlarımdandır ve benim alışkanlıklarımdan dolayıdır.
Farkındasınızdır, sizi bile garipsiyorum. Oysaki en mükemmel insanlardansınızdır kim bilir gözümde. Ben sizleri garipsiyorum. Tuhafıma gittiğinizden değil; uyum sağlayamadığımdandır garipsemelerim."
