ağlayan kadınlar her zaman için uç etkiler yaratmıştır bende. eğer herhangi bi şey hissetmediğim alelade tiplerden ise, ki böylelerini yanıma pek yaklaştırmam, öylesine eğreti hisselerle bezeli olurum ki sormayın gitsin, alıp başını duvardan duvara vurmak, sulanıp pörsüyünce çürük mandalina eriştesine dönen suratlarını havanda ezmek gelir içimden, "yürü git lan burdan it "deyip karnını omzunu ve kasıklarını tekmeleye tekmeleye dışarı atmak, yerde sürünürken ağladıkça daha da körüklenen nefretimi boşaltmak için ağzımda galiz küfürler koydukça koyasım gelir neresi olursa artık.
oysa o ağlarken.... "konuşamıyorum kıpırdamıyorum sarılıp sıkıca teselli edemiyorum seni. boşum şu an bomboş. zayıf. güçsüz. aciz hissediyorum kendimi. süperman olmadığımı anlıyorum. ara ara sinsice başkaldıran öfke nöbetlerim bu yüzden galiba. eşlik edemiyorum da sana. beraber ağlayamıyoruz. olgun görünmem gerekiyor. güçlü. ukala bi duyarlılık taşımalıyım. sadece öpmek geliyor içinden. onları yok etmek. dayanamıyorum. yokladığımda elime gelmeyen bi yerlerim acıyor, kanıyor, becerebildiğim en iyi şey bu güzelin, biraz diniyor derinden iç çekişlerim.."demek.
karşınızda biri ağlarken, pardon biri değil de o ağlarken, ama böyle hüngür şakır, yüzü buruşup
şekilden şekile girerek değil, gözleri yalnızca onun görebildiği bi noktaya takılıp kalmış, sabit, hiç kıpırdamıyor, aynı kanaldan çıkmış nemli buseler yanak-burun kanatları-dudak kenarlarında-daha da arsız olanlar çene yamacında birleşiyor, onlar kısa süren bi ayrılığın özlemini dindirirken, siz karşınızda dimdik-asilce duran yüze hayranlıkla bakakalıyorsunuz. kurutun orayı. tırnaklarını oje sürüyor sanırsınız. en ufak bi deformasyon yok yüzünde. kimse inanmaz ağladığına.
ben kitleniyorum o ağlarken. dedim ya nemli öpücükler sanıyorum gözlerimi çalan o büyülü
ıslaklığı. bişeyler yapmak istiyorum ama yetmeyeceğini, yetinemeyeceğimi biliyorum. öpmek geliyor sonra aklıma. evet, evet öpmek. ıslak ile kuru öpücükleri bir araya getirip bu ayine bir son vermek.
