Ben artık mücadele etmiyorum o konuda. Düşününce insanın zaman geçtikçe bedeni gibi ruhu, beyni bozulmaya başlıyor tıpkı gözlerimiz gibi. Bu yüzden aynı şeyleri görüp aynı mutlulukları hissedemiyoruz.
Bizleri geriye götüren bi kaç detay kalıyo, onlarla karşılaşınca da zamansız hissediyosun. Bu duyguyu şöyle açıklayabilirim;
Kimsenin özlemediği telaş etmediği yâd etmediği bi konuyu sadece senin düşünüyor oluşunun getirmiş olduğu yalnızlık ve dipte olma hissi. Bakın bu eskisi gibi olamama hissinin de üstünde muazzam bi yalnızlık hissi doğuruyo insanın içine.
Eskisi gibi olamayacağız ama yeni olan biz yine biz olacağız eskide olanın biraz daha tecrübeli hali. O yüzden çokta fazla irdelememek lazım bence. Biraz karışık oldu bu kadar deşmeyecektim mevzuyu ondan heralde.
Nerde o eski bayramlar diye geçmişe duyulan özlemin bir ifadesi, genellikle çocukluk dönemi kastediliyor olsa gerek. Belki eskiden elinden kaçan bir şey veya gelmesini beklediğin bir beklenti yoktu, bir nevi cennetteydik, sadece anda yaşıyorduk, zaman kavramı beynimizde tam oturmadığı için anın duygularıyla yaşıyorduk.
işin garip tarafı, türkçede zekanın eş anlamlısının anlak olması, an ile ilgili bir şey olmalı yani algılama yeteneği olarak kabul edebiliriz. Hayvanlar gibi onların acıları vardır ama dertlerinin olduğunu sanmıyorum. Bir şairin dediği gibi, yemeğini yiyen inek mutludur. Bizler ise geçmiş ile gelecek arasına sıkışıp dertleniyoruz, efkarlanıyoruz.
Eskisi gibi olamamak benim için dert değil de olması gerektiği gibi olamamak daha insani bir problemmiş gibi geliyor bana
Geçen zaman, edinilen deneyimlerden etkilenip eskiden olduğu gibi hissetmemek, davranışların farklılık kazanması.
Peki bu niye kötü algılanıyor. Neden eskiye saplantılı kalıp o zaman dilimindeki halimizi özlüyoruz. Asıl sabit kalmak, yaşantıdan etkilenmemek, gelişmemek, değişmemek kötü değil mi?
Zor zamanlarımız, iyi zamanlarımız oluyor. Kendimizi çaresiz de hissediyoruz, her şeye gücümüz ve inancımız var gibi de. Değiştikçe eskisi gibi olmadıkça bunlara göğüs gerebiliyoruz ve ya tadını çıkarabiliyoruz. Hayatı, arkadaşlığı, aşkı, aileyi, başarıyı algılama biçimimiz değişiyor, güzelleşiyor. Belki eskiden daha az şeyle tasalanıyorduk ama şimdi daha güçlü bir haldeyiz.
Yenilenmek düşündüğünüz kadar can sıkıcı değil yani.
her şeyin aynı kalması için her şeyin değişmesi gerekir.
Visconti'nin Leopard (1963) flimi repliğidir.
Leopar adlı bu film 1963 yapımı bir sinema şaheseri... Zira, hala tüm zamanların en iyi tarih filmlerinden biri olarak kabul ediliyor bir çok sinema otoritesine göre... 1860 yılının Sicilya'sındayız... Prens Salina dehşete düşmüştür. Çünkü gündelik yaşamdaki değişimler kaygı vericidir ve reformlar her geçen gün kendini hissettirmektedir. italya'nın birleşme sorunu da Prens'i rahatsız eder... Yeğeni Tancredi ile zengin bir tüccarın kızı olan Angelica'nın evliliği dolayısıyla ailesi de bir dönüşüm geçirmektedir. Nihayet, şaşaalı bir baloda prens, orta sınıfın yükselişinin kaçınılmaz olduğunu idrak eder. Leopar, Visconti'nin en iyi filmlerinden birisi olarak geçiyor...
eskiden masum saf ve iyi kalpli iyi yürekli seven sevecen biriydim ama şimdi tam aksiyim eskisi gibi olamam tekrar beni bu hâle siz insanlar getirdiniz.
O eski halimden eser yok şimdi.
Gerçekten de öyle uzun zamandır hissettiğim duygu. Nerde o kendi için bir şeyler başarmak isteyen, hayatın koşuşturmacasına ayak uydurmaya çalışan kız.
Şimdiyse hayattan kopmuş, kendi dünyasına hapsolmuş ot gibi yaşamak istemezken otluğa doğru yol almakta.
Düşünceleri değiştiği, bilgilendiği, tecrübelendiği için eskisi gibi olamamak, eskisi gibi hayata bakamamaktır. Mesela küçükken çok heyecanlıymışım ama şimdi sakinim. Hayata başka bakmaktır.
en eski insan sancısıdır.. veya -ortalama bir insan ömrüne sahip hiç kimseyi ıskalamayacak paradokslar listesinin tepesindeki- en eski insan sanrısıdır. -ki her şey ve herkes eskirken korur tazeliğini.- zaman insanın tanrısıdır.. ve biz onu en çok canımızı alacağı gerçeğiyle hatırlarız, eskidiğimizi fark etmeksizin eskirken.
bunun en eski insan sancılarından biri olduğu gerçeğini kabul edenler de, sadece bir sanrı olduğuna inanıp aksini düşünenler de halihazırda eskimeye devam ediyorlardır ve haklıdırlar düşüncelerinde..
nihayetinde eskimekten kaçarı yoktur insanın, maharet; eksilmeden eskimekte...
Değiştiğinin farkına varmak ilginç bir deneyim. Değişim hem herkesin başına gelecek kadar sıradan olan bir eylem hem de yavaşlığı ile görünmez kılınıyor.
Bu değişim her zaman olumlu olmak zorunda da değil, ya da olgunlaşmak gibi olumlu gözüken ama daha can sıkıcı bir hale de gelmeye müsait.
Canı yana yana değişen insanlar sanırım eski hallerini en çok özleyen ve eskisi gibi olamamanın hüznünü yaşayan insanlar oluyor.
