Bu şarkı meşhur olduğunda, 2000 yılı kışından bahsediyorum, mimarlık 2. Sınıftaydım. istanbul’da zemheri gibi soğuk, her şey donmuş.. sabaha kadar, iyi ısıtılan ve tek kişi kaldığım yurdun kaloriferlerine dokunup, kendimi emniyette hissederek maket hazırlıyorum ve dönem sonu proje savunması için sabahın kör vaktinde, beşiktaş’taki hangi ozalitçi açık olabilir diye düşünüyorum.
kaldığım gümüşsuyu yurdu’nun arka tarafındaki çöp dökme alanında sokak köpekleri bir saat, havlaya hırlaya ve bir tanesi acı acı bağırarak kavga ediyor.. sabah yurttan çıkıyorum, yerde 20 santim kar, sabah ozalitçiye giderken çöplüğün oradan geçiyorum.. bir çöpçü; kaskatı kesilmiş, açık gözlerinin içinde bakışları donmuş ve kalça tarafı komple yenilmiş bir sokak köpeği cesedini arabaya atıyor ve ben bunun, dün geceki kavganın mağlubu ve çığlık atanı olduğunu anlıyorum. Elimde öteberiyle ozalitçiye giderken dolmuşu durduruyorum ve yol boyunca bu parça çalıyor.. neden bilmiyorum, bu parça bu sahne ile birlikte beynime kazınmış.. parçayı ne zaman duysam, gözümün önüne ölü köpeğin donmuş bakışları gelir.
