uyuyun arkadaşlar. sonra bi kalkın aynaya bakıp '' sen ne yapıyorsun ulan. Dağ gibi adamsın sen. hiç yakışıyor mu sana '' de kendine. ve saçlarını düzelt. sakalının modelini değiştir. umut sarıkayanın bahsettiği iyi gün donunu giy. üzerine de birlikte giydiğinde keyif aldığın pantolonu ve tişörtü giy. çık ve bi bara git otur. umursamaz tavırlarla etrafı incele. neden yalnızım deme. Çünkü yalnız kurtlar her zaman daha şanslıdır.
Bir dönem yaşamış biri olarak söylüyorum tamamen beyinde biten iş.uykusuz geceler ,sürekli kafayı meşgul eden basit şeyler ve sonrasında ortaya çıkan umutsuzluk.güçlü olun,kararlı olun ve bunu yeneceğinize inanın.öbür türlü geçmesi gerçekten zor.her şeyi akışına bırakıp biraz gamsız olmak lazım.neden,niye böyle oldu diye düşünmeyin.detayları kafanızdan silin.strese yol açan kişi ya da ne varsa mümkün olduğunca hayatınızdan uzaklaştırın.
gözlemleyin, notlar alın, anlamaya çalışın... bu dönem algılarınızın sonuna kadar açık olduğu, gerçeklerin kendini apaçık hissettirdiği nadir zamanlardan biridir. örneğin büyük yazarlar en iyi eserlerini genelde bunalımda, depresyonda oldukları zaman vermişlerdir.
Depresyonun ozel bir sebebi veya kaynagi varsa ustune gidin. Kizsa kiza mesaj atin, bitti artik seninle işim deyin ya da ben seni hala cok seviyorum diyin. Yeter ki icinizde kalmasin. Cok fazla is biriktiyse veya sinav dönemindeyseniz arkadaslarinizla calisma grubu kurun. Emin olun tek kalmaniz depresyonu artiracaktir. Hicbir sekilde kimse hayatta yalniz olmak zorunda degildir.
her önüne gelen depresyona girdim sanıyor. majör-şiddetli depresyona giren birine tavsiye filan veremezsiniz. doğruca psikiyatra gitmesi gerekir; hatta klinikte bir süre yatması bile gerekebilir. bu işler öyle tavsiyeyle olmaz. gerçek depresyona girmiş kişi ben depresyondayım demez zaten. çevresi onu yönlendirir ki bazen çevre de durumu idrak edemiyor. şahıs yalnız kaldığını ve çarelerin tükendiğini sanınca intiharı düşünebiliyor. bu durumda çevresi uyanık olup şahsı tedaviye yönlendirmeli acilen. tek verebileceğim tavsiye budur. majör depresyon şakaya gelmez, iflahı bırak hayatını elinden almakla seni tehdit eder. bu tehdidi yapan da çarpık düşüncelere seni zerk eden beynindir. evet, beyin sanılanın aksine çok iyi bir organ değildir. kimi zaman bizi çukurlara da gömebilir. göklere de çıkarabilir.
depresyonda kalmaya devam edin.
dışarısı bok gibi sende biliyorsun, kendini kandırma.
insanları umursama evet.
kitap oku.
oyun oyna.
kitap oku.
oyun oyna.
sigara iç.
ama sakın dışarı çıkma. dışarısı çok boktan.
depresyondaki tipe tavsiye verilmez, ihtiyacı olan anlaşıldığını, önemsendiğini, değersiz olmadığını hissetmektir. tavsiye verirsen, ister istemez tepeden bakar bir tavır takınıyorsun ki bu depresyon sırasında yoğunlaşan öz saygıyı, öz güveni yitirme gibi durumları zayıflatmaz, takviye eder.
kesinlikle tavsiye verilmemeli, rahat bırakılmalı ve izolasyon ihtiyacına saygı gösterilmelidir. hele hele depresyon travmatik bir kaza vb. den değil de yavaş yavaş gelişen varoluşsal bir bulantıdan ise zaten gözü açılmış bir insana hiçbir tavsiye verilmemeli, sadece saygı duyulmalıdır.
Ben depresyondayken ciddi anlamda çok çekilmez oluyorum ve sonuna kadar yaşayamayacaksamda kısa yoldan çıkış noktası bulmaya zorluyorum kendimi.
Çıtanın sonuna yakın ortanın alt kısmından bi yere kadarda yaşadıktan sonra Çok saçma biliyorum ama;
Hakan hepcan dan um şarkısını bi kac kez dinleyince biraz toparlanıyorum.
Hayır hakan hepcan kim. Şarkısı mı dinlenir. Bu nası şarkı. diye soruları bende cevaplayamıyorum ama ona karsı bi hassasiyetim var.
Bir kere Depresyonda olduğunun bilincinde olmak hiç bir şeyi değiştirmiyor. Aksine depresyonda olmadığına inandırman,ikna etmen lazım kendini. Ben de depresyondayım oradan biliyorum. Depresyonda olduğumu söylüyorsam, bunun bilincindeysem hala çıkamamışımdır.
ilk önce bir depresyonun ne olduğunu öğrenin. yani sevgilinizden ayrılınca depresyonlara girmiyorsunuz. triplere giriyorsunuz. ergenler gibi hemen depresyon ilaçlarına yüklenmeyin demek istediğim. bunda hemfikir olalım. depresyon dediğin şey yemek yiyemezsin, yerinden zar zor kalkarsın, konuşmaya mecalin olmaz, şapşal şapşal yürürsün, yatağında gözlerin açık boş boş yatarsın ve affedersiniz tuvalete sıçmaya bile üşenirsin. nerden biliyorsunuz derseniz en yakın arkadaşım yaşamıştı. ilaç kullandırtmadan beraber atlattık. ve hiçte zor olmadı. benim yaptığım sadece yanında durmaktı. tavsiye olarak arkadaşlarınızla takılın, ilaç içmeyin. bir süre sonra ilaçlar kesmiyor ve daha fazla yükleniyorsunuz ilaçlara. boku bokuna fiziksel olarak yıpratıyorsunuz kendini. yapmayın böyle dostlar.
