korkunçtur deniz, uçsuz bucaksız densede her ucunda kara vardır, insan vardır. saklanmak için canlılardan; yüzeye çıkmak, saklanmak için hayattan; derine dalmak gerekir. herşeyden kaçmak için gidilir denize oysa herşey ordadır. sormuştu, tanrısın, en çok neyi yarattığına memnunsun diye, joan baez demişti biri, deniz demişti diğeri, ama senin bildiğin değil.
sonsuzluktur deniz..nefestir..öyle ki denizin havası ciğerlere çekildiğinde, denizin sonsuz mavisi ve gökyüzünün alabildiğine uzanan mavisi doyasıya izlendiğinde insanın içi ısınır, denizin sesini duyan insan aşık olur o sese..üzerine şiir yazası gelir, ruhunu katar denize, ruhuna katar denizi..ve en önemlisi de insan denizden çok şey öğrenir..denizin kokusunu içine çeken insan içinde kirli birşey barındırmaz, çünkü deniz bütün pislikleri atar içinden..hırçın olmayı öğrenir sarp kayalarla karşılaştığında ve dingin olmayı öğrenir gün batımında. hayatı öğretir insanlara bi nebze de olsa..aslında kendisi de hayattır..hayatın ta kendisidir. ve bir kez daha çekebilmek için o havayı ciğerlere yaşama sebebidir deniz..
kendimi bildiğim günden beri onu görüyodum.. denizi.. küçükken herkezin evi denizi görür zannederdim.. biraz büyüyünce ilkokulumun ordaki evlerin denizi görmediğini farkettim..peki onlar sessizce neyi seyredip dalabilerlerdi?.. öyle sessizki bütün seslerden daha güzel bi ses..
dedim ya küçüktüm.. deniz yoksa neye dalıp bakardı bu denizsiz insanlar?..
dedim ya küçüktüm.. ve.. büyüdüm..
buldum sorumun cevabını..
insan bi denize bakıp böyle dalar.. bir de sevdiğinin yüzüne..
bir ananın oğlunu içinde boğulmasından dolayı kaybetmesinden sonra "deniz deniz, ben seni çok severdim deniz, sen benim en sevdiğimi benden aldın deniz, söyle ben seni artık nasıl seveyim deniz" diye ağıt yakmasına sebep olan büyük su kütlesi, derin ve ucu bucağı görünmeyen su birikintisi.
