hiç bir zaman benimsemediğim bir kavram.
nedir demokrasi düşünce özürlüğü adı altında milli ve manevi duygulara küfür etmek mi
Peygamberin anıların anlatıldığı gazete sayfasının yanında çıplak kadınların olması mı.
eşcinseliğin ipneliğin serbest olması mı.?
neden kutsal sayıldığını bir türlü anlayamadığım saçma sapan bir ideoloji. cahil toplumların elinde tam bir kitle imha silahıyken hala yaygınlaştırılmaya çalışılması olur şey değil. bir çöpçüyü hoca, profesörü çöpçü yapmaktır demokrasi, başka şey değil. cahillerin vicdanına göre bir yaşam şeklidir.
''demokrasinin esas prensibi, halkın egemenliğidir. ama milletin kendini yönetecekleri iyi seçebilmesi için, yetişkin ve iyi eğitim görmüş olması şarttır. eğer bu sağlanamazsa demokrasi, otokrasiye geçebilir. halk övülmeyi sever. onun için, güzel sözlü demagoglar, kötü de olsalar, başa geçebilirler. oy toplamasını bilen herkesin, devleti idare edebileceği zannedilir.
demokrasi, bir eğitim işidir. eğitimsiz kitlelerle demokrasiye geçilirse oligarşi olur. devam edilirse demagoglar türer. demagoglardan da diktatörler çıkar.''
platon/devlet
demokrasi adına atılan gerçek adım için (bkz: köy enstitüleri)
bırakın yasama ve yürütmenin bağımsızlığını, ayrılığını; hukukun bile bağımsız olamadığı, medyanın sipariş üzerine haber yazdığı ve yaptığı, halkın örgütleşmeyi terörle ve anarşizmle eş tuttuğu, akıl üreten girişimcilerin değil de vizyon sahibi olmayan yandaş girişimcilerin zengin olduğu, halkın kitap okumaya senede ortalama 6 saat ayırıp ortalama 6 senede sadece bir kitap okuduğu, yüzde 10 gibi insafsızlık ötesi bir seçim barajının olduğu, mecliste küfürbaz haydoların kol gezdiği, ekonomik istatistiklerin hükümetin keyfine göre çarpıtıldığı ve yorumlandığı, ülkede yaşanan her sıkıntıdan iç ve dış mihrakların, lobilerin sorumlu tutulduğu, pozitif analizlerden çok normatif bile olamayan komplo teorilerinin halk nezdinde değer gördüğü ülkeye hiç bir zaman uğramamış olan ve bundan sonraki elli yıl içinde de uğramayacak olan yönetim şekli, halkın yönetimi. boşuna bir tarafınızı yırtmayın milli irade diye. o dediğiniz demokratik ülkelerde olur.
Senin yumruk atma özgürlüğün, benim burnumun dibinde biter. Benim için demokrasi budur, sana örgürlük gibi gelen bir hakkın başkasına zulüm etmemeli.
Ülkemizde ise bu olay tamamı ile yanlış anlaşılmaktadır; genel kanı çok oy alan ülkenin ağzına sıçabilir çünkü çok oy almıştır.
yalnızca seçme ve seçilme fonksiyonlarının icra edildiği bir yönetim biçimi değildir. özgür düşünceyi, tartışmayı, sorgulamayı da beraberinde getiren bir yaşam tarzıdır.
demokrasi, hem bir siyasal rejim tipi hem de toplumsal bir yaşam biçimidir. demokrasi sadece birden fazla partinin en fazla oyu almak için çabaladığı, ardından da iktidara geçen partinin dilediğini yapma hürriyetine sahip olduğu bir rejim olmamakla birlikte, toplumsal sahada da tesirli bir konuma sahiptir. iktidar ilişkisi sınırsızdır. devlet-yurttaş, vatandaş-polis, ebeveyn-çocuk gibi her alanda iktidar ve egemenlik mevcuttur. halkının siyasal kültürü demokratik olan ülkelerde, halk demokrasisine sahip çıktığından, siyasal rejim tahakküm edici bir yaklaşıma bürünemez. bu tür ülkelerde var olan polis şiddeti de önemsizdir, zira toplumun bir eylem kültürü vardır ve bu kültüre uymayan her toplumsal hareket, kamuoyunca zaten mahkum edilmiştir. bu nedenle liberal batı demokrasilerinde polis şiddeti, ''içselleştirilmemiş'' aksine ''işlevselleştirilmiş''tir ve bir sorun olmaktan uzaktır.
lakin bizim gibi kültürü demokratik olmayan ülkelerde; ideoloji ve görüşler sloganlar üzerinden yürütülür ve başa geçenler, azınlıkta olan grubun haklarına tecavüz ederler. bir nevi ideolojilerin savaşı şeklinde geçen seçimleri kazanan taraf, her şeyi yapmaya hakkının olduğunu düşünür. çünkü temsil hakkının çoğu ondadır. bu tür demokrasilerde devlet açıkça patrimonyaldir ve ''çoğulcu'' değil, ''çoğunlukçu''dur. kemalist zihniyetin dindarlara çektirdikleri ortada iken, ak parti hükümetinin de almaya çalıştığı rövanş gayet nettir. akp'nin kemalistlerin yaptığının yüzde 10'unu dahi yapmaya kalkınca büyük tepki görmesi, aslında bu ülkenin siyasî kültürünün yavaş yavaş 'demokrasi' ekseninde şekillendiğini göstermekte ama bu tabii ki tam bir demokrasi için yeterli değil.
bu sözleri kendi görüşümden bağımsız olarak ifade ettiğimi de belirtmem lazım. cemil meriç'in de belirttiği gibi, demokrasiler ''ideal rejimi'' ortaya çıkarmak için kurulurlar. zaten amaç da o ''ideal rejimi kurmak'' olduğundan, ideal rejim asla kurulamaz. çünkü ideal rejim kurulursa, amaç ortadan kaldıracağından, demokrasi yok olacak; totaliter bir sistemin tohumları atılacaktır. dikkat edilirse, tüm otoriter-totaliter rejimler, ''en ideal demokrasi bizimki'' demişler ve demokrasiyi yermişlerdir. çünkü ''ideal sistem''i kurduklarını düşünüyorlardı. buradan anlaşılacağı gibi, demokrasi yarı yolda kalmaktır, ideali aramayı sürüncemede bırakmaktır, ''emr-i bi'l maruf ve nehy-i anil münker''den vazgeçmektir, kötüye müdahale etmeyerek kötü kalmasını sağlamaktır, hata işlemeyi ''hürriyet'' olarak tarif etmektir...
bu nedenle demokratlar, aslında amerika'yı bulup hindistan'a gittiğini zanneden coloumb'dan farklı değillerdir.
her bakımdan eksik ve çapsız bir rejim olan demokrasinin günümüzde yüceltilmesi de gülünçtür.
