ilk ağlamandır belki, ilk kaybındır, ilk kez ölümü görmektir, babanı ağlarken görmektir, ölüme inanmaktır artık, ya benim de babam ölürse ? diye düşünmektir.
babanın boşluğunu dolduran kalbin durmasıdır dedenin ölümü.
oynanan tüm oyunların, gülüşmelerin resimlerde kalmasıdır.
henüz 1 ay olmadı dedem.
küçük kızınla mutlumusun bilmiyorum, ben hiç mutlu değilim..
ne zaman kabullenirim bu duurumu bilmiyorum.
ev bomboş, huysuz sevgilin artık hiç çekilmiyor.
en son onun öptüğü gülleri koydum mezarına biliyorsun o artık sana gelemiyor, yaşlılık işte.
kapıyı çaldığımda beni şarkılarla içeri almıyor kimse.
kapıdan selam verdiğimda sağ taraftaki sandalyede boş, hatta sandalyede kaldırıldı.
aslında ben kaldırdım kimse oturmasın diye.
zoruna gider ya insanın, öyle işte.
9 günlük hayat mücadelene 9 öpücük sığdırabildim.
hergün bu son olmasın diyerek, ama olmadı işte.
30 mayıs 2012 ben bir elin son sıcaklığını hissettim o gün.
beni yürütmek için çabaladığın günlerdeki gibi, kalk hadi oyuna devam edelim diyemedim sana.
sana ait bardaktan bazen ben çay içiyorum, bazen dayım.
terliklerini ben sakladım, benden önce kimse almasın diye.
şapkanıda öyle ve tarağını.
birkaç saç teli, baba kokusu.
hayatta yaşanabilecek en büyük acıdır bana göre. sen onu o kadar severken böyle aptal bir hastalığın onu alıp gitmesine seyirci kalmak... evet bu dünyadaki en zor şey. dedemin gözlerimin önünde eriyip gitmesine sessiz kaldım on bir ay boyunca. o bana baktı umutla, bense hep gülümsedim o bana bakınca. o lanet hastalık onu sürekli uyumaya mahkum edince hep ağladım ama. son aylarında bazen beni tanıyamamasına öylece bakakaldım. sürekli hayal gördü o, ben de sürekli hayallerini, kabuslarını kovaladım. bana hep gülümseyerek baktı ama yine de gitti. gitmeden sadece bir gün önce içime doğmuş gibi sabahtan akşama kadar ağladım. ne yaptım ettim yanına gittim. o haliyle bile, konuşamazken, gözlerimin içine yalvararak baktı. son günü işte hissetmiş belli. o zaman tutamadım kendimi, ağlarak öpüp başıma koydum son kez elini. ertesi sabah benim kahramanım gitti.
En değer verdiğin insanın, babanın yıkıldığı anı görmek, kendi gözyaşlarınla onunkilerin aynı anda akması gibi üzücü bir olayın tetikleyicisidir, bir yerden sonra dedenin öldüğüne üzüldüğünü unutmuşsundur bile.
aklıma geldikçe gözlerimi çeşme gibi akıtan... hiç gerçekleşmeyecek olsa keşke ama, bir gün o gün gelecek biliyorum... bir gün ben akıl hocamı kaybedeceğim ve yuvası yıkık bir kuş kadar çaresiz kalacağım.... belki 10 yıl sonra, belki de yarından da yakın. ama ölüm bu işte ya, kaçış yok... boyun eğmek mi gerek kadere, yoksa isyan etmek mi, bitmeyen ölüme, ölümlere. ister istemez o görüntü geliyor göz önüne...
bir tabut, iki ceset... biri tabutta, diğeri ise taşımakta o tabutu.
beni derinden sarsıcak, hayatımı sikip atıcak başıma gelen en acıı verici hadisedir. beni anneannem ve dedem büyüttü, annemi babamı sevmem ama onları severim, hem de dünyadaki herşeyden. bu ihtimali bile göz önüne almak istemiyorum.
kudretli güçlü denilen babanın gözyaşlarını, neşeli annenin ise neşesinin kaybolduğunu sunan, bayramlarda bir kişinin elini eksik öpmeye sebep olacak acıdır.
dedemin hastalandığını söylemişlerdi ama o derece olduğunu söylemediler. daha önceden kalma küçük birkaç sorun var sanıyorum. izmir'e döner dönmez dedemlere gittik. onu öyle görünce...oda kalabalıktı çok sıktım kendimi çok zorladım ama dayanamadım. gözleriyle, kafasını yukarı kaldırarak ağlama dedi bana onun da gözleri dolunca hemen toparlandım. elimi yüzümü yıkadım tekrar geldim yanına. bir şeyler söyledi bana ama çok zor konuşuyordu artık anlamakta zordu ne yazık ki ama anladım ben tuttuğum elinden baktığım gözünden. ben yokken anneme hep beni sormuş* o daha okucak büyük adam olacak o demiş büyük. o sözler bana nasıl bi güven verdi nasıl içime güzel hisler doldurdu anlatamam.
o günden sonra sanırım 2 hafta geçmedi sabaha karşı teyzemden bir mesaj geldi. "dedeniz vefat etti çocuklar babam vefat etti..." o mesajı okurken annem girdi odamıza yataktan fırladığı haliyle " dedeniz gitmiş oğlum babam gitmiş" dedi. bütün işlemlerle ben ve kardeşim ilgilendik. öğlen defnettik. hiç ağlamadım o gün. defnettikten sonra huzur vardı içimde yani onun huzurlu olduğu düşüncesi vardı. bu da benim içime huzur verdi. çok iyi biriydi benim dedem gerçek bir türk'tü. yardımseverdi karizmatikti başarılıydı. ve çok iyi bir dedeydi. mekanın cennet olsun canım dedem*.
haberleri izlerken televizyonun önünden geçiyor diye evdekileri kovan bir delinin ne zaman televizyonda bir şey izliyor olsam -sanırsın ki vahiy gelmiş- modunda izlediği haberleri izlemek için kahvehaneye gitmesini hatırlıyorum.
ah, bu adamın üzerini toprakla kapatıp geldiğimiz günü hatırlıyorum.
başlığı görür görmez garip oldum be.
Neden bilmiyorum. Dedeler çocukluğumuz kokar hep. Bu yüzden dedeyi kaybedince sadece dedeyi değil yanında tarif edemediğim çok şeyi kaybediyorsun. Anlatamadım sözlük, bilen bilir zaten.
boktan ama öyle böyle değil tam boktan bir durumdur.gerçi dedeye göre değişir bence.benim dedem her şeyini benle paylaşır,hep benle konuşur bana çok çalışmam gerektiğini ve bana inandığını söylerdi.insanın aklına gelince "keşke gitmeseydi ulan" diyor.of off
