yaşı gereği ailede en iyi anlaştığınız sizi gerçekten seven ve sevdiğini hissettiren insanı kaybetmektir.
şöyle ki, anne gezmeğe gitmiştir evde dedeyle yanlız başınasınızdır, dede televizyonu açmış güreş seyrediyordur sizde evin içinde angut angut nereye saldıracağınızı bilmeden dolaşıyorsunuz ilk önce dedeye olta atarsınız,
-dedeee !
dede başını çevirmeden
-ne var kuzum
-ehehe atçılık oynayalımmı
- kuzum biraz sonra oynarız
-kovboyculuk oynayalım o zaman
-az sonra erkekim
deden elektrik alamayınca misafir odasına bir tur atılır misafir masasının üzerinde duran çakmak dikkatinizi çeker alır yakarsınız yakarsınız yakarsınız taki çakmak ısınıp elinizi yakana kadar, eliniz yanınca yandım amk ya diye çakmağı bırakır, döner arkanızı giderken arkadan patt !! diye bir ses gelir bir bakarsınız ki bıraktığınız çakmak patlamış masanın üzerindeki el işlemesi dantel örtü ile birlikte yanmaktadır.
söndürmeye çalışırsınız sönmez,
-dedeeee dedeee yırtınırsınız koşa koşa gelir
-ne oldu oğlum diye sorarken anlar zaten misafir odasının ahşap masası cayır cayır yanıyordur hemen bir örtü alıp atar üzerine söndürür. siz ağlamaya başlarsınız tabi
-yok bişi kuzum yok demedimmi ben sana oynama diye çekmakla bak yakacaktın kendini..
olay geçmiş ama şimdi anne eve gelince ne olacak korkusu sarmıştır bünyeyi akşamüstü anne eve gelir
içeri kaçarsın hemen ve gelecek cezayı beklemeye başlarsın içerden sesleri dinlersin can kulağıyla
-hoşgeldin kızım
-hoşbulduk baba
-ya ben bir halt yedim kızım hiç sorma
-hayırdır baba
çakmakla oynuyodum patladı içerde masanın örtüsü yandı masada hasarlandı azcık
anne içeri gider masayı görünce bir sessizlik
-......... baba bunu senmi yaptın
-evet kızım yenisini alırım kızım.
-rakıya iki suya bir buz yapmadı yani sen yaptın
-yok alma kuzumun günahını ben yaptım çok üzüldüm ama ne yapayım alırım sana yeni bir masa
-canın sağolsun baba ne masası yok zaten onda bişi cila vururum geçer.
içeriden suçtan kurtulmanın sevinciyle hoplaya zıplaya çıkarsın ama kaşlarını çatmış anneyle göz göze geldiğinde kafanda bir ses duyulur "bu masayı senin yaktığını biliyorum dedenin suçu üzerine alması seni kurtaramaz tenha bir yerde yakaladınmı bittin sen" buz kesersin o anda kafayı önüne eğer hemen güvenli bölgeye yani dedenin kucağına kaçarsın anne bir iki kere daha sert bakışlarla süzer içeri gider bu saat'ten sonra yapılacak olan dedenin yanından ayrılmamak ve geceyi atlatmaktır.
yaptığım bir çok yaramazlıktan sonra beni kurtaran sevgili dedem ruhun şad, mekanın cennet, toprağın bol olsun.
dedenin ölmesi, yok tanım filan. tanımsız bir biçimde oldu.
3 ayı geçti onu mezarına koyalı. 3 ayı geçti beni kalaylamayalı. 3 ayı geçti babam ve oğlum'u hergün 30 kere izlemeye başlayalı. 3 ayı geçti "ne zaman geleceksin torunum?" diyeli.
çok acır içim, anlatamazdım ona hiç. sağlıklıydı bakardı kendine. vitamin, yemek eksik etmezdi. hormonlu yerine bahçeden alırdı eksiğini. hem kendine hem ananeme baktı o. yıllar boyu. hep tahlillerini yaptırırdı o, hep sağlam çıkardı benim hasan dedem. arabası vardı onun, oğlu 45 günlükken öldüğünden dolayı oğlu yapmıştı arabasını. severdi onu, kıskanırdım onu arabasından. dedem su istediği zaman bıkkınlıkla su verirdi ailenin kızları ona, elden ayaktan düşmemişti oysa bu adam. 66sında uzun yola şahsi arabasıyla gezen gelen biri. hep kızardım kızlara saygısızlık yapıyorlar diye bu adama. en çokta bana kızar, bağırırdı. insan olarak en çok ondan korkuyordum ben. ne anamdan ne babamdan. o bitaneydi, dedemdi. galatasarayını çok severdi. hatta maçta kaçırılan bir pozisyondan sonra masadaya vurmak yerine küllüğü ve elini kırmıştı. ah dedem ah. olsan görsem beni bu halimi, hele bu sabah, bu bayram sabahı kimseyi arayamacakmışım gibi hissettim kendimi. ananemi aradım, o'da yalnızmış, gitmemişsin o'na da. nere gittin sen hasan? nerdesin babam benim? seni yıkadım ben bi güzel, biliyor musun? annem ve teyzemler "sana mı kaldı?" diye bana bağırdıklarında ben seni yattığın evinden çıkartıp yıkadım. güzel kokularını sürüp bi güzel temizledik seni. biliyor musun ben taşıdım senin tabutunu camiye kadar. arabaya bile bindirilmeni istemedim " bırakın ben taşırım " diyince ananem bayıldı. o'nu da mı hiç özlemedin? ama son keleğini attın bana dedeciğim. unutmadım. tabutta bi çivi çıkmıştı farkında olmadan yardı parmağımı. kızların, karın iyiler, merak etme sen. beni sorma zaten, ben hep seni düşünüyorum. bu zor oldu be, yakışmadı heybetine. elimden gelse mezarlığına kadar ben taşırdım ya cidden uzaktı orası. Boztepe'de bir dağ yamacı. ne güzel yer imiş orası. bilmem farkettin mi ben koydum seni mezara, baya ağırdın be baba. şikayet değil de içim eziliyor, olsan da yanımda hergün sırtımda taşısam seni. koskoca arkadaşların ağladı mezarının başında. ananem "gömdünüz mü?" dediğinde ne evet dedim ne hayır. ne yaptık biz seni anlamadım zaten. görsen kızardın bana neden sigara içiyorsun diye? neden izimde gidip rakı içiyorsun diye. rakı senden bana miras kaldı be. paranda pulunda gözüm varsa namertim, sadece son rakını aldım. seni gömdükten sonra bitti zaten ve onunla beraber 2 paket camel o gece. içim eziliyor hep babam ve oğlumu seyrederken, hep bi burukluk. hele çetin tekindor "sen de bana, ben gızmam" diyince ağzıma sıçılıyor. şimdi de ağlıyorum be baba, babamsın sen. ama bil ben oğlun gibiyim. adın, karın, kızın hepsi mirastır bana. ama çok koyuyor be sensizlik, neredesin ulan sen!!!
zaman zaman aklıma gelip gözlerimin yaşarmasına sebep olan, her hastalanışında yüreğimin ağzıma gelmesine neden olan olduğunda yani dedem bu dünyadan göçüp gittiğinde çok ağlayacağım bir durumdur. en büyük acılardandır. gözlerine bakarsınız yılların yorgunluğuna rağmen halen daha birşeylerin peşinden koşuşturma çabaları insanı çok etkiler çok. *
eğer onun cansız bedenini siz taşıdıysanız, en son yıkanırken suyu döken siz olduysanız ve onu da gerçekten seven biriyseniz, unutamazsınız, kabullenemezsiniz. evet sözlük tam 10 ay oldu ama ben hala onu özlüyorum.
bu yazıyı yazmadan önce la paz'a kafama vura vura beni adam etme çabalarından ötürü teşekkür ederim.
dedeyle olan bağlılığınıza göre yarattığı etki hayli değişen olaydır. ama ister çocukluğunuzda size aldığı hediyelerden ibaret olsun anılarınız, ister emeklilik sonrası can sıkıntısından açtığı bakkalda çıraklık yapmış olun canınızdan çok sevdiğiniz anneniz ve teyzelerinizin kahroluşunu izlemenin verdiği acı yetiyor da artıyor. ben izlemedim ama dedemin son zamanlarında hastaneye kaldırılması sonrası evde kopan kıyametleri gördüm ve olan biteni tahmin edebiliyorum.
ailem derslerimi aksatmamam için haber vermemiş. erzurum'a kurban bayramında gittiğimde bile benden saklamaya çalıştılar. ta ki dedem nasıl diye sorduğumda annemin o güzel gözlerinden bir damla yaş süzülene kadar. belki söyleselerdi bu kadar acıtmazdı canımı be sözlük. ama onların acılarını paylaşmam gerektiği günlerde vur patlasın çal oynasın tavrıyla yaşadığımı hatırladıkça içim iki kat daha fazla acıyor.
aklımda hep kocaman gülümsemen ve bir gün bile çıkarmadığın kravatla aklımda kalmanı dilerdim. inanıyorum ki ölüm senin için tek kurtuluş yoluydu. mekanın cennet olsun.
sözlükteki çoğu yazarın başına gelen tatsız olay, hayatın gerçeği.
kendimi bildim bileli hastalığıyla savaşan dedem, onun istediği şekilde 'büyükbabam'ı ben de kaybettim bundan tam 1 sene önce. kurtuldu, çok acı çekiyordu desek de, kanayan gönülü durdurmuyor ki kardeşim... adını andıkça, kapısının önünden geçtikçe, anılarımız canlandıkça, derin hüzün çekiyor üstüme.
ama insanlar düşünceleri yok olduğunda ölürler diyoruz, kalbimde, aklımda, yanımdasın, seninle gurur duyuyorum diyoruz ama... özlüyorum.
feci koyar adama, kötü bir hastalığı varsa kendinizi en azından kurtuldu diye teselli etmeye çalışırsınız, edemezsiniz. mezarlığa gittiğinizde, onu o çukura gömdüklerine inanamaz, ağlarsınız, nefretinizle, hüznünüzle. uzunca süre aklınızdan çıkmaz kendinizde ve çocuklarında onu görürsünüz yer yer. sizinle artık şakalaşacak, yeri geldiğinde ciddi konuları, ciddi bir şekilde konuşacak birinin kalmamasıdır artık. *
çocukluk ile birlikte, hayallerin, horoz şekerlerinin, koskoca bir geçmişinde ölmesi demektir. hele ki dede elinde büyüdüyseniz artık yapayalnızsınızdır...
bazen haberi bile verilmez gerçekle yüzleşinceye kadar. başıma gelen olay, aynen aktarıyorum. erzurum'da okuyordum, izne gelmiştim memlekete. babam sakal bırakmıştı. tam köprüye geldim babam boynuma sarıldı, hiç bu kadar savunmasız, zayıf görmemiştim onu. ağlıyordu. ben ne yapacağımı şaşırmıştım. babam sürekli beni karşılardı ama böyle ağlamazdı. babamın kolları omuzlarımdan aşağı inerken annemle göz göze geliyordum. ne oldu dememe kalmadı, acı haberi aldım. yeri bir daha asla dolmayacak bir adam daha toprak olmuştu. sağlam adamdı, iri adamdı, 5 evlat bıraktı geride ama beşinden bir dedem çıkmaz. iri adamdı, bilekleri ayak bileklerimin kalınlığındaydı ama ölüm gelince güç falan sökmüyor.
bazen kızdığınız, bazen sinirlenip sövdüğünüz ama yine de her şeyden çok sevdiğiniz o tontoş insandır dede. ve onun ölmesi, birçok şeyin başlangıcıdır.
dedem, her zaman benim gülümsemem olmuştur. büyük ailemizin en yaşlı üyesi olarak, hep başımızdaydı. sigara ve içkinin bedeninde yarattığı kötü etkiyi uzunca anlatmama gerek yok; karaciğeri bitap bir halde, akciğerleri de öyle. iki sene önce dedem hastaneye yatırıldığında, tüm doktorlar onun öleceğinden emindiler. hala hatırlayabiliyorum o günü. gelen telefonla koşarak eve geldiğimi, annemi ağlarken bulduğumu.. annem kayınbabası için üzülüyordu, bense bana kendi babamdan çok babalık yapmış adam için, dedem için.
insanın dedesini kaybetmesi öyle garip bir şeydir ki. bunun ihtimali bir öyle sarsar ki insanı, ölürsün korkudan. o orada ölüm savaşı verirken, sen ölmüşsündür. "eğer o ölürse, ben yaşayamam" diye düşünürsün, ölse bile yaşarsın; toplanmak zorunda kalırsın.
öyle bir histir ki bu, sözler az kalır hislerin yanında. ölüm, başlı başına yıkan bir olayken; dedenin ölümü insanı anne-baba-sevgili ölümünden sonra en çok etkileyen olaydır.
benim için yağmurlu bir akşamüstü çalan telefon, apar topar evden çıkış, evde halının üstünde boylu boyunca yatan buz kesmiş bir bedenle karşılaşmaktır.
o beden o güne değin sevgiyle kucakladığın, sarıldığın, sapasağlam bir çınarın bedenidir.
normalde bir insan , bir erkek , doğar , çocuk olur, gençliğini geçirir ve adam olur... ama dedem genç kısmını yaşamamış.o direk çocukluktan adamlığa geçen bir erkek. 6 yaşında annesi ve babası yoktu , ablasının yanında yaşadı , ablası daha fazla bakamadı kimse bakamadı yetim hüsen derlermiş ona. 16 yaşında anneannemle evlendirmişler , 17 yaşındaki... eee evli yetim hüsen , bakmak zorunda... marangozun yanına girmiş sabahları , akşamları dağdan odun kesip eve getiriyormuş 1 saat yürüyerek sırtlanıp.
dedemi çocukluktan hatırlarım , demir gibi kuvvetli , kaldırdı mı seni omzuna kafan tavana değerdi. hani dağ gibi adam derler ya o işte. ama bir kötü alışkanlığı vardı. dedemi anlatanlar bana derdi ki hep " deden kibrit kullanmaz" evet kullanmıyordu , paketten bi cigara alırdı daha diğeri bitmeden , sonuyla yakardı onu da... içe içe içe... ciğerler kalır mı ? kalmaz...
salı sabahı uyandırıldım babam tarafından. "kalk çabuk alifuatpaşaya" noldu dedim ses etmedi. dedeme bir şey oldu mu dedim ? "biz yoldayız denizliden çıktık" noldu dedim gene ses etmedi ,sonra sessizce "deden vefat etti oğlum". ben ilk defa bir yakınımı kaybediyorum , her akrabam sağ çok şükür , hiç beklemiyordum. daha 2 gün öncesinde anneme , "ben sakaryaya geçerim çarşamba günü , dedemi görüp denizliye gelirim anne".yetişemedim... yetişip göremedim. yolda hiç ağlamadım ne düşüneceğimi ne hissedeceğimi bilmiyordum , üzülüyordum , bir daha göremeyeceğim , bana nasihat veremeyecek...
alifuatpaşaya vardım , söz verdim kendime ağlamayacaktım , erkek dik durmalı , dedem öyleydi dimdik , 72 yaşına kadar hala dikti , hiç belinin büküldüğünü görmedim ben... gittim eve yaklaştım , kapıda kuzenim gözler kırmızı , gördüğüm an bir şey oldu anlayamadım , görüşüm buğulandı , durduramıyordum , sarıldım ağladık , içerde kapının önünde dayım , sarıldım sıktı omzumu ,ağlıyorduk hepimiz , nenemi gösterdi git öp dedi elini , içeri girdim göremiyordum ki ne nerde , nenem beli bükük , ben nenemi de 5- 6 yıldır hiç dik görmedim , ama o gün dik duruyordu gitim sarıldım ağladık dayanamadım attım dışarı kendimi. dedem tabutta duruyormuş , soğutuculu tabut , annemgil gelene kadar , defnedemezdiler , bekliyordu onun için ... kardeşim geldi bursadan gözler kırmızı ağladık sarılıp , ama en kötü en kötü annemin gelişiydi. annem öğretmen kaç defa izin alıp sakaryaya geldi ben unuttum 2 gün 3 gün 4 gün en fazla ama geliyordu dedeme moral veriyordu 7 saatlik yol çekiyordu usanmadan... geldi sarıldı dayıma "yaşatamadık , yaşatamadık babamı" ben hayatımda bu kadar ağladığımı hatırlamıyorum...
ben babamın ağladığını görmemiştim , baktım babam da ağlıyor , bir erkek çocuğunun babasının ağladığını görmesi , nasıl parçalandı içim... ağladık..ağladık...
ben salı günü dedemi kaybettim , bir adamı , dağ gibiydi... bu yazı ne kadar ki , ne kadar... sayfalar dolusu yazabilirim , keşke klavyenin su geçirmeyeceğini bilsem devam etsem...
alifuatpaşa da 3 gün boyunca yağmur yağdı , sadece dedemi defnettiğimiz saat yağmadı. mekanın cennet olsun , huzur içinde yat dedem...
son söz : hastalık ; ciğerlerin durumunun sigara yüzünden vereme kadar ilerlemesi ve birinin hiç çalışmaması , diğerinin de çok az çalışması .dedemin tek isteği vardı , sigara içmememiz , sigara içmeyin... çocuğunuza , torununuza erkenden acı yaşatmayın... dedem sigara içmeseydi , 90 yıl yaşardı belki daha fazla , şekeri tansiyonu başka hiç bir rahatsızlığı yoktu , sadece sigara...
Ailede keybedilen ilk insandır. Daha önce tahmin edilemez bir acıdır. Haberini aldığında da tam anlamıyla yaşamazsın bu acıyı. Hani onu yerde görürsün ya adettendir üzerine bıçak konulur. işte onu o halde gördüğünde hissedersin canından kopan canı. Canındır. Candır. Onun bedeninden oluşmuştur bedenin. Herkes ağlıyordur ellerini dizlerine vura vura. inanamazsın bir an. Benim dedem çakı gibi adamdı yerde yatan o olamaz dersin. Göz pınarların körleşmiştir sanki ağlayamazsın. Yanına yaklaşır üzerindeki beyaz örtüyü kaldırıp çok sevdiği Atatürk'e benzeyen yüzünü gördüğünde oluk oluk akar yaşlar gözünden. Elini tutarsın. Hala sıcacıktır. Kalbin hayır ölmedi diye dirense de gözlerin görür. işte yerde yatıyor...
hayatımdaki en değerli varlıktı o. tam 8 sene oldu.
acısını hala en derinden hissediyorum, yokluğunu da. hele bugün be sözlük gözlerim hep onu aradı, baktım elini öpmek isteyeceğim tek insan yoktu. bu bayram da kendimi pek bir sahipsiz hissettim, içim burkuldu.
o gün gözümün önümden film şeridi gibi geçiyor hala, yıllarca emek verip çalıştığı çocuklarına bir gelecek olsun diye tırnaklarıyla kazarak yaptığı işyerinde fenalaşmış, etrafındaki insanlar ona dilaltı hapını vermeyi akıl edememiştir ve dede civardaki en yakın sağlık ocağına yetiştirilmeye çalışılmıştır. ama nafile yolda can vermiştir o pamuk yürekli, sevecen, güleç insan. eve getirirler, suratına bakarsın sanki hiçbir şey olmamış gibi bir tabutun içinde uyumaktadır dede. onu öyle görünce inanamazsın, etrafındaki insanlar sana bakar ama umrunda mıdır ki? -asla! gider koluna sarılıp ellerini öper uyanmasını söylersin dedeye, kalkamayacağını bile bile.
şimdi o anları hatırladıkça ağlamaktan gözleriniz yanar, t-shirt'ünüz gözyaşlarıyla ıpıslak olur yine de o güzel dedeyi anlatmak için kelime ararsınız.
(bkz: sözlüğe içini dökmek)
hele ki en değer verdiğiniz insansa ve kollarınız da son nefesini vermişse üzerinden yıllar geçse bile asla unutamayağınız an olarak hafızanıza kazınır.
