Küçük yaşlarda hayatımın her anında büyümeyi arzulardım. Büyünce şöyle olacak, böyle yapacağım falan hep koca koca laflar... Küçükken omuzlarıma çok ağır gelen yüklerim şimdilerde hafifledi onu hissediyorum. Geçtiğinden ya da bittiğinden değil sadece artık nasıl taşımam gerektiğini öğrenmişim. Birde mesela küçükken yolunu kaybettiğin zamanlarda hep biri sana ışık tutsun istersin, büyüyünce karanlıkta yürüyebilmeyi öğreniyorsun.
Gün içinde güldüğün şeylerin azalması.
Öğrencilikten sonra her gün seni çevreleyen kalabalıkların kaybolması.
Siyasetin ana haberlerde gördüğün, duyduğun sıkıcı şeylerden fazlası olduğunun anlaşılması.
Para kazanmanın hayati hale gelmesi.
Yıllar önce tinimini kullanıcı adını alıp artık tini mini olmadığının fark edilmesi gibi şeyler.
aile ya da akrabalarla dışarda yemek yerken kafamın rahat olması gerekirken "lan artık büyüdüm, iyi kötü para kazanıyorum, hesabı benim ödemem gerekir mi?" gerginliği yaşamak.
ne olur ne olmaz diye yemeğin üstüne tatlı söyleyememek, içimden "tatlı yemeyin aq" demek.
üniversitenin ilk senesinde liselilerin yolda çevirip ''abi ateşin var mı'' diye sorması. lan daha 1 sene önce ben de sizin gibiydim, ne ara abi oldum?
ne ara mı oldum? bu soruyu ilk defa duymamın üzerinden 14 sene geçti. o gün mü büyüdüm bilmiyorum ama büyüdüğümün farkına dün vardım. 32 çok da geç bir yaş değil büyümek için.
Abi diyenlerin yerine artık amca diyenlerin sayısının artması.
Telefona yeni uygulama yüklemeye üşenmek; hatta o uygulamayı hiç merak bile etmemek.
Yüksek müzik sesinin artık rahatsız etmesi.
Trafikte zenon beyaz far kullanan ve uzunları yakan insanların ceza almadığını öğrenmek, ardından yeni çıkan araçların neredeyse hepsinin farlarının böyle güçlü üretildiğini öğrenmek.
işten eve gelirsin kapıyı eskisi gibi annenin açmasını beklerken cebindeki anahtarı çıkarıp, içeri girince kimseyi bulamazsın ya kendine yemek hazırlamak için mutfağa yöneldiğinde, Gülben ergen'in kandıramazsın beni şarkısındaki şu söz aklına dank eder "Selam yalnızlığım ben geldim".
Artık hic birseye şaşırmamak diyerek popüler cevaplar vermek isterdim ama büyüdügümü sadece oglumun arkadasları teyze dediginde hatırlıyorum. Insan her seferinde bozuluyor lan. *
Sevdiklerimin en ufak sıkıntısını dert ederken benim en büyük sıkıntımın söz konusu dahi edilmediğindeki o an ki hayal kırıklığımda büyüdüğümü hissetmiştim..
