gerçek bir çocuktuk biz. sokakta oynardık. whatsapp dan yada messengerden haberleşmez, gider kapının önünde zile basar yada bağırırdık arkadaşlarımıza dışarı gel lan derdik.
sokakta maç yapar eşşekler gibi tepinirdik kalori yakardık. yiyip yiyip manda gibi olup pc başına geçip sabaha kadar mastürbasyon yapmadığımız için her daim enerjik çocuklardık biz.
şu an gözlerine baktığınızda the walking dead setindeki zombilerden hallice olan çocuklardan değildik biz. ateş gibiydik ateş. sabahın 3 ünde 4 ünde tv başında yada pc başında değildik. 11 de uykumuz gelir yatardık çünki yorulurduk aga.
saygıyı bilirdik edep-haya bunları bilirdik. otobüste büyüklerine yer veren nesildik bizler. telefonda gruplarda, sohbet odalarında değilde pastanelerde, kafetaryalarda toplanır, konuşur, sohbet ederdik. gerçekte sosyal olan bizdik. sosyal medya denen çöplük o zamanlar tam oluşmamıştı. sosyal medya /server irc.mynet.com yazılarak bağlanılan bir yerden ibaretti. okeyi, tavlayı gider kahvede, çay ocaklarında oynardık. salak salak resimlere, manken fotolarına felan aylarca bakıp yazılara, şiirlere aşık olmazdık. sonra karşımıza alakasız biri çıkınca da dumura uğramazdık. aşık olacağımız kişiyi görür öyle aşık olurduk. sahte değildi hiç bişeyimiz. biz herşeyin gerçeğini en dibine kadar yaşardık.
şu an öyle kötü bir nesil, öyle uyuşturulmuş bir nesil yetişiyor ki. gözlerinde fer kalmamış. azıcık hastalansalar iki tablet antibiyotik bitiriyorlar. ilaç manyağı olmuşlar. yaşadıkları ülke zaten boktan. onlarada kızamıyorum aslında. bizim kadar şanslı olamadıkları için üzülüyorum sadece.
sanırım özlemişim o sebepten bir kelimeye sığmadı.(sövmeyin lan)
özgürlük. evimizin karşısındaki okulun bahçesinde geçen bir çocukluk. o bahçede ne arasak vardı; üzüm, incir, portakal, ceviz hiç acıkmazdık. öğle saatlerinde dışarı çıkar akşam ezanı okunmaya başlayınca evlere dağılırdık.
