eğer yeniden başlayabilseydim yaşama
ikincisinde daha çok hata yapardım!
kusursuz olmaya çalışmazdım, sırtüstü yatardım.
neşeli olurdum, ilkinde olmadığım kadar;
çok az şeyi ciddiyetle yapardım!
o kadar temiz olmazdım.
daha çok risk alır, daha çok seyahat eder,
daha fazla güneşin doğuşunu seyreder,
daha çok dağa tırmanır, daha çok nehir aşardım.
görmediğim yerlere gider,
daha çok dondurma, daha az bezelye yerdim!
gerçek sorunlarım olurdu hayali olanların yerine.
hayatın her anını gerçekçi
ve üretken yaşayan insanlardandım.
elbette mutlu anlarım oldu
ama yalnız mutlu anlarım olmasına çalışırdım.
farkında mısınız bilmem; yaşam budur zaten.
anlar, sadece anlar.
siz de ‘anı’ yaşayın ‘şimdi’yi yakalayın.
termometresi, bir şişe suyu,
şemsiyesi ve paraşütünü almadan
dışarıya çıkmayan insanlardandım.
eğer yeniden başlayabilseydim,
daha hafif seyahat ederdim,
ilkbaharda ayakkabılarımı fırlatır atardım.
ve sonbahar bitene kadar yürürdüm çıplak ayaklarla.
bilinmeyen yollar keşfeder, güneşin tadına varır,
çocuklarla oynardım.
bir şansım daha olsaydı eğer.
ama şimdi seksenbeşindeyim ve biliyorum ki
ölüyorum.
YENi DOĞAN BiR BEBEK de dünyaya geldiği için ağlar. bambaşka bir yere gelmiştir çünkü. onun için mekan ana rahmidir. hayat oradadır. dünya ise bir nevi cehennem... yıllar geçer... büyür... bu kez de ağlayarak geldiği bu dünyadan gitmek istemez. gözyaşları döker... korkar... bilmez ki gerçek hayat ne ana rahmidir ne dünya. tek gerçek hayat öteki dünya...
