Daha güzel bir şekilde anlatılabileceğini hiç sanmıyorum:
..............
Gecenin kıyısında durmuşum
Kefenin cebi yok
Koynuma yıldız doldurmuşum
Koşun çocuklar koşun
Sabah üstüme üstüme geliyor
Kısacası güzel annem
Bir çiçeği düşünürken ürpermek yok
Gülmek umud etmek özlemek
Ya da mektup beklemek
Gözleri yatırıp ıraklara.
Ölmek ne garip anne
Artik duvarlari kanatırcasına tırnağımla
Şaşkin umutlu şiirler yazamayacağım
Mutlak bir inançla gözlerimi tavana çakamayacağım
Baba olamayacağım örneğin
Toprak olmak ne garip şey anne.
günümüzde pek çok hırslarına nefsine yenik düşerek, hiç ölmeyecekmiş gibi dünya işine sarılarak unuttuğu hakikattır. düşününüz ki bir kuş bile bugün...
diye başlayan ve sonunda perşembe akşamki sohbete davet ile biten cemaatçi abi nutuklarının başlamasına vesile olabileceği gibi, insanın bazen durup düşünmesini de gerektiren gerçektir.
ev uzaksa sorun değil, arkadaşlar var elhamdulillah, bırakırlar kapına kadar.
insanlar tarafından pek düşünmeyen gerçek. kendimizi kandırmaya gerek yok, en dindar olanımız bile yaşımız kaç olursa olsun hiç ölmeyecekmiş gibi planlar yapıp düşünüyoruz. belki de olması gereken bu... kim bilir?
-korkutan hatta, üzen olaydır, ama tek çaresi -ölünce organlarını bağışmak
-bir nebze olsun içini serinletmek
-gerçek olan bu,
-ölü bedenin gömülmesi ya da yakılmasının -tüm bu çaresizliklerin karşısında*
herkes bunun bilincindedir; fakat insanoğlu devekuşu misalidir işte... kafasını kumun içine gömer ve ardında kalan gerçeği görmemezlikten gelerek hatalarına devam eder.
her gün bir insanı üzer.
her gün birilerine hakaret ederek ömrünü geçirir.
ve her gün kaybeder; fakat ''ben kaybetmedim'' diyebilecek kadar da kendini güçlü hisseder. oysa ki ne kadar da acizdir, ne kadar da muhtaçtır birilerine. birilerini bırakın insan beş parmağından biri eksildiği an ne yapacağını bilemez; zorlanır... fakat bunu kabullenmek istemez, işte insanoğlu böyle de kibirlidir.
insanoğlu, her gün bir insanı üzebilecek vakti kendinde bulur da her gün ölümü, ölümün gerçekliğini düşünebilecek vakti kendinde bulamaz. oysa ki her gün bunun bilinciyle uyansak ve her gün bu gerçekle birlikte ömrümüzü sürdürsek, bir insanı üzecek vakti de kendimizde bulamayız.
ve ben hastalıkları da insanları uyaran en büyük nimet olarak görüyorum.
eskiden mezarlıklar özellikle insanların görebileceği yerlere yapılırmış. bunun yapılmasının sebebi ise insanların ölümün gerçekliğiyle birlikte bu hayatta yaşamaları gerektiğine inanmalarından ötürüymüş.
sadece insanın algılayabileceği gerçekliktir. ölümden bilinçli olarak korkan tek canlı bu sebepten insandır. hayatı da çekilmez kılar.
ne zaman öleceğini bilmek ise başka çelişkileri barındırır.
(bkz: bir şey bileceksen tam bil)
madem ölüm var yaşamak neden.. ölüm denilen şey tek gerçektirden yola çıkarak yaşama sıkı sıkı bağlanma isteği bir aldatmaca değil midir insan için.. topraktan geldik toprağa yol alıyoruz.. bu ikisi arasında toprak gibi bereketli bir ömür geçirmek gerek sanırım.. meyveleri ötelerde toplanmak üzere.. varoluşumuzun asli gerçeğini bozmadan..
canlılara verilen bir lütuf aslında. çünkü yıllar geçtikçe insanın omuzlarına binen yükler, anılar, yaşanılanlar o kadar ağırlaşır ki gün gelir onu taşıyamaz hale gelirsiniz. yeter ki vaktinden önce gelmesin o ölümler.
