biliyorum artik iyice biliyorum

Biliyorum artik iyice biliyorum
bu garda tirenden bir daha inişimde
ne gözlerini göreceğim bacım
akları sütmavi kara gözlerini

ne de parıtıyı büyük kapının dışında
taşlar ağaçlar camlar
insanların yüzü
sönmüş olacak
gözlerin şehrin aydınlığını toprağın altina götürüp
mezarlıkta çoktan çürümüştür.

Biliyorum artık iyice biliyorum
biliyorum
hiçbir şey bildiğim yok
belki ben çok daha önce

bir daha hiçbir garda hiçbir tirenden inmeyeceğim
bilmiyorum
sıra hangimizin bacım
seninki kanser

benimki yürek infarktı
bilmiyorum bilmiyorum
ama yine de öyle geliyor ki bana
bu garda bir daha inişimde tirenden...
Bir gün fazla yaşamak

hatta senden
Bağışla alçaklığımı bacım.

nazım hikmet
29 Temmuz 1959