Ev arkadaşım çiçeklerime bakamamış, kurumuş çiçekler diyorum kalkmış bana dostluk kolay kazanılmıyor sesini çıkartma diyorsun. Beni deli ediyorsun. Benim dostlarım çiçeklerimdi. Ne olacak şimdi? sanki bendeki anlamını bilmiyormuş gibi vırvır konuşuyorsun!!!!!!!
eminim ki, sana kavuşamama, ulaşamama duygusunu bu dünyada benden daha iyi bilen ve daha çok yaşayan kimse yoktur. ve yine eminim ki benim sana bir ulaşılmazlık hissetmem için senin tek iletişim yolumuzu tıkayıp gitmene hiç gerek yoktu. bugüne kadar bizi, bir arada tutabilen tek yol varken, tıpkı şimdi ki gibi ulaşılmazımdın benim…
oysa tüm bu imkansızlıklara rağmen yine de zulada saklı, beklenti ve umut denilemeyecek kadar az kırıntılar vardı içimizde. belki en afillisinden hayallerimiz , belki biz de bir gün bir mesaj kutucuğuna ihtiyaç kalmaksızın iki laf edebilir, belki biz de bir güne birbirimizin sesiyle başlayabilir, belki biz de bir gün oturup iki kadeh bir şeyler içebilir, belki biz de bir gün birbirine biz diyebilen her iki insan kadar sen ve benden bir biz olabilirdik, belki biz de bir gün bir beşiktaş - galatasaray maçına kaybedenin kazanana özel bir makarna yapacağı iddiaya girebilirdik.
sana en yakın olduğum an , aslında derinlemesine düşündüğümde sana en uzak olduğum andır. bana içimi ısıtan cümleler kurduğun zaman dilimlerinde bile, birlikte geçirdiğimiz vakti sonlandırabilme ihtimalin, ekranın sağ üst köşesindeki bir çarpı kadar yakındı. bu yüzdendi başka bir yol arayışlarım, bu yüzdendi sana ulaşmak için çırpınışlarım. ve işte yine olan oldu; sen benim erişebileceğim yerden gittin ve yine hatırlattı kendini bana, benim seni bu sensiz yaşayışım.
oysa bu kadar ulaşılmaz olmasaydın da dokunabilseydim sana elimi uzattığımda, kendime senden ibaret bir gezegen kurardım. ve o gezegenin yıldızlarını, o her teline aşık olduğum saçların sayardım. saçların avuç içlerime sığacak iken, senin herhangi bir saç telin birbirinden ayrılıp başka bir telinin yanına doğru meyil etse, ben bir yıldız kaydı sanıp dilek tutardım.
oysa sen bana geldiğinde, senden başka kimsem yok dediğim de, biz olabiliriz demiştin, aslında zerre umut vermek istemesen de , ben senden bir dünya kurabilseydim eğer, biraz umut biraz sen katardım. ve sana umut olabilseydim eğer, seni asla umutsuz bırakmazdım.
o'nu ilk gördüğüm an; maria puder'in, roman sayfasından yeryüzüne indiğine inanmıştım. o'nu tanıyabilmem için attığı her adımda, beni kendinden başka hiç kimseye benzemeyeceğine tereddütsüzce inandırmıştı. o'nu bir roman kahramanına benzetmenin bir gaflet olacağını bildiğim halde, geçmişten süregelen düşüncelerimle, maria'yı o'na benzetmeye devam ediyordum. düşüncelerden sıyrılıp anın gerçekliğine döndüğümde ise kendimi bir picasso hikayesinde buluyordum.
bilen bilir; picasso'yu hatırlı bir dostu ziyaret eder ve evin duvarlarındaki tablolara göz gezdirdiği sırada, balığa benzemediğini düşündüğü, tabloya bakarak, biraz eski dostunu kızdırmak için, biraz da şaşkınlıkla "bu ne biçim balık?" der. picasso'nun tavrı nettir; "balık değil o resim"
işte ben de bu muazzam kadını Maria ile benzetirken kendimi yakaladığım her an, kendime bu hikayeyi anlatır ve aklımın köşesine kurduğum masadan; O'na o'ndan başka hiç kimsenin hiç kimsenin benzeyemeyeceği konusunda kendi kendimi ikna etmiş bir şekilde kalkarım. karşımda sevilen fakat alaycı bir dost, elimde fırça varmışcasına, sanki ben değil de, hayal ettiğim eski dost; Maria'yı O'na, O'nu Maria'ya benzetme gafletinde bulunmuşcasına, kafamda oynanan bu piyeste eski dost rolünü verdiğim karaktere, büyük bir ressam -mışcasına hayıflanırım. "o maria değil, o"
you are the arcturus. bigger and brighter. beautiful and unique. there may be many stars in the sky but you are the only one that i like watching during the darkest nights.
bildiğimi sandığım bir çok şeyi bilmediğimi sen öğrettin...mesela ben, seni büyük bir hevesle sevdim. en zeki, en güçlü, en çekici olarak seni gördüm. sandım ki ben seni çok seversem sen de beni hak ettiğim gibi seversin. oysa benim sana alışıp daha çok sevdiğim bunca yıl içinde sen insanlığına dair birçok vasfını kaybetmişsin...bazen elime siyah bir boya alıp hiç izi kalmayacak şekilde sana olan duygularımı silmek istiyorum. bir gün bu yaptığın haksızlıklar sana önemli bir bedel ödetecek adım gibi eminim. ben seni gözümden sakınırken sen beni hiçe mi saydın yani? ve bu senin yanına kar mı kaldı? böyle mi düşünüyorsun acaba? şimdi içinde yaşadığın lale devri baki mi kalacak sanıyorsun? yanıldığını anlayacaksın. iş işten geçmiş olacak. duvarlarımı örmeye başladığım an köprüleri de yıkacağımdan emin ol. dışlanmak , dışarıda kalmak, uzakta tutulmak nasıl bir şeymiş öğrenmek lazım. haa hani o şimdi birlikte eller havada modunda lay lay lom ettiklerin, seni eğlendiren, boş zamanlarını tümüyle adadığın kişiler var ya; zaman her şeyin tersini görmek için yeterince uzun, seni nasıl mutsuz edeceklerini de göreceksin elbet. kimi neye değiştiğini, kimler için kimler, hiçe saydığını anlayacaksın. o zaman geçmişler olsun sana. benm yaptığım iyilikler hiç olmazsa sevap haneme yazıldı, sen kendi yaptıklarının hangi haneye yazıldığını düşün dur.
“sen ellerle demlenirken ben çay içmedim” aynen şuan beni anlatabilicek olan şey bu. Çok safım sana inandığım için, sana değer verdiğim için ama kızmıyorum kendime çünkü ben gerçekten sana inanıcak kadar temiz biriyim ama sen bunları haketmiycek kadar aciz birisin. Dersin senden başkası da beni böyle sever. Bok sever aq herkes mal mı ben gibi. Sen git onun bunun kızıyla rakı iç umarım boğazında da kalır. Senden nefret ediyorum adi pislik. Yallah arabistana sen amsalak.
Haklısın; anlattıkları gibi değilim.
Öyle olmak için de çabalamam.
Gerekirse öfkelenirim, kızarım, kaybederim, ama haketmiyorsa, hiç düşünmeden terkederim.
Süper miyim? Hayır, değilim! Doğrular birini kıracaksa, düşünmem kırılır mı diye, direk söylerim!
Olduğum dışında kimseye farklı bir yüzle yaklaşmadım, doğruyu, iyisiyle kötüsüyle söyledim.
Kimseyi, yapamayacağım pembe yalanlara inandırıp, bir masala kanıp benimle olması için çabalamadım.
