kocaman bir adam gibi duran senin yanında, minicik, çocuk benim ne işim varmış? hani her ay fışkırıp, seni özledim, sensiz yapamıyorum vik vik vik diyorsun ya, o zaman gerçekten küçülüyorsun gözümde. sevmiyorsun biliyorum, sevme istemiyorum. ama n'olur her ay çıkıp da düzenimi bozma. iyice nefret ettiriyorsun kendinden. *
editdit: imla *
eğer görecekse, pek büyük keyifle yazacaklarımızdır.
teşekkür ederim. ilk aşkın her zaman ayrı olduğunu söylerlerdi, 3 ay falan sürmüştü; sebebini de bildiğim bir hevesti, ama olsun güzeldi. topaç gibi çevirip terk etmeyi düşünmemiştin en azından, güzelce ayrılmıştık, acıtmadan. güzeldi, şimdi anlıyorum aslında ne kadar zor bir şey olduğunu. sana karşı hiçbir şey hissetmiyorum, öyle işte; ne bileyim lan. ama davulun tama mı diye sorunca niye tersledin onu da hala anlamadım, yoksa orada mısın sen?
seninleyken daha uysalım inan..
taze mayıs sabahlarında içimde güvercinler kanat çırpıyor..sensizlik, güvercinlerimin kanatlarını kırdı..içim yangın sonrası,cesetleri parçalayan akbabalarla dolu.sabah ezanı tenhalığı yerleşiyor bir zamanlar içimdeki boş ders sevinci yaşayan haşarı öğrenci kalabalığının arasına..
sensizlikle baş etmem için tek yapmam gereken bu aşkın bana yaşattıklarıyla avunmak..kaybettiğim/eksik yanımla teseli olmak..yokluğunun beni teselli etmesi; yaşattıklarından..yokluğunla nefes alıyorum..varlığınla yaşıyorum..yokluğunla bir ceset olan bu beden, varlığınla taze bahar çiçekleri dolduruyor ciğerlerime..dönmeni o kadar çok bekledim ki..her telefon sesi öncesi; umudumu tazeledim..her telefon sonrasında oyuncaklarına küsen çocuk gibi sensizliğe alışmaya başladım yaprak yaprak..
yelkovanına küsmüş akrep ne düşünür? düşünmenin ne faydası var? neyi değiştirir?
geçen zamanı iki çift göze esir etmek, oyun oynamak, saçmalamak, afallamak.derdi içinde engin bir yangın olduğu zaman cennet dağlarıma mistik cehennem kuyularına hasret kalırız...
bu yalan zamana, okuyabileceğimiz kitapları bile sığdıramamışken bir kalbi nasıl?
geçen zaman tartışılcak kadar ciddiyse, cehennem kuyusuna kuşbakışı bakmak belkide ve aynı gözde bizi görebilmek.
stabilize yaşam çakıllarının ayaklarımızın altında kaymasını isterken, birgünde 25.saati yaratıp eski sevgiliye hayatı boyunca unutamayacağı bir söz bırakırız; ama sırf hayata inat yaşayarak. *
'sevgilim' sözcüğünün başıda söylediğimiz onca güzel sıfat varken 'eski' demek yakıştımı sana? belki de 'eski' diyecek kadar bile kalmadım hatırında! söle bakim, tanıdınmı beni?
