2001 yılında kaybettiğim babamın arkasından okuduğum şiirdir;
her okunuşunda ağlarım elimde olmaz,hiç ses çıkarmadan, hiç bağırmadan çağırmadan ağlarım farkında olmam,burun kenarlarımda beliren ıslaklık uyandırır beni...
sizin hiç babanız öldü mü?
benim bir kere öldü kör oldum
yıkadılar aldılar götürdüler
babamdan ummazdım bunu kör oldum
siz hiç hamama gittiniz mi?
ben gittim lambanın biri söndü
gözümün biri söndü kör oldum
tepede bir gökyüzü vardı yuvarlak
soylemesine maviydi kör oldum
taslara gelince hamam taslarına
taslar pırıl pırıldı ayna gibiydi
taslarda yüzümün yarısını gördüm
bir şey gibiydi bir şey gibi kötü
yüzümden ummazdım bunu kör oldum
siz hiç sabunluyken ağladınız mi?
roberto benigni'nin yazdığı yönettiği ve oynadığı 'life is beautiful' filminin son sahnelerine yakın bölümünde ölüme giden babanın ölmeden önce çocuğuna yaptığı şakasıyla insan yüreğine verdiği acı his.
aniden olan bir olay ise, hakkını helal et diyemediyseniz, son sözü o gün vize'niz var ve ben iyiyim sen sınavına git dediyse de, üzerinden 7 ay geçmesine rağmen o günü unutamadığınız dünyada tadılmaması gereken en boktan, karmaşık, içinden çıkılayamayacak durum.
cebindeki üç kuruşu okula gidesin diye sana verdiği günler hatırına gelir de oturup ağlarsın sadece.
6 sene oldu koskocaman adam oldum, kendim de baba oldum ama biliyorum ki 70 yaşına gelsem de senin babalığını özleyeceğim, Allah sana rahmet etsin, günahlarını affetsin babacığım.
ölümün ne demek olduğunu ne anlama geldiğini sadece çok sevdiğiniz birini kaybettiğinizde anlıyormuşsunuz meğer. ayrılık ölüm gibi derler ya.. hiçte öyle olmadığını anlarsınız mesela.
ama baba'nın ölümü, taşıması en güç acılardan biri benim için.
ormanda bir ağaç olduğunuzu düşünün. her ağacın rüzgara, fırtınaya karşı direnip kafa tutabileceği kökleri vardır. ama sizin yoktur. babasızlık böyle birşey işte.
2008 yılının 1 ocak sabahı başıma gelendir. ve bütün 1 ocaklar benim içimi acıtacak. ben de ölene kadar. yılbaşında ne yapıyorsun sorusu en kötü sorulardan birisi benim için artık, o günden beri. yemin ederim ki bir tek gece yok ki, başımı yastığa koyduğumda hatırlamayayım. o buz gibi kara toprağa nasıl koyduk seni babam **.
eksik kalmaktır.
aradan yıllar geçsede eksikliğini dolduramamaktır. gözlerin hep o şirin devi arar. güvendiğin tek erkek artık yoktur ve sen korkmaya başlarsın.
uyaran yoktur seni evden çıkarken 'aman kızım sakın...' diye. kimse sormasın istersin onu, kimse konuşmasın hakkında. yarımsındır.
ne diplomanı aldığında yanındadır, ne de doğum gününde. hatta lanet edersin doğduğun güne tanrı onu senin doğduğun gün aldı diye...
efendim babayı kaybetmek sadece fiziki kaybetmek olarak nitelendiremeyiz. bir insan babasının yaptığı şeyler sonunda da babasını kaybedebilir zihninde. eğer baba 6 sene boyunca hiç çalışmamışsa, kaypaklar derneğinin başkanıysa, öğretmen olan annenin maaşını ve emeklisini çar çur etmişse, üstüne birde moldova uyruklu bir kadına ev açıp o kişiden de 2 tane daha evlat yapmışsa siz babanızı kafanızda öldürüp kaybedebilirsiniz.
bütün hücrelerinin acı çekmesinin nasıl bir şey oldugunu anlamak, bir hafta boyunca durmadan ağlamak, zamanla acıya alışmak, bu dünyada babasız olmanın ne demek olduğunu görmek.
yakın bir zamanda babamı kaybettim. çok sevdiği birini kaybeden insanlar, hani hep derler ya ölüm ona hiç yakışmadı derler. ne demek istediklerini hiç anlamazdım. ama artık biliyorum.
o gittikten sonra evde bir daha doğru dürüst sofra kurulmaz, anneniz "acele acele çorbayı pişirim baban kıyameti koparır" cümlesini bir daha hiç tekrarlamaz, üstünüzü giyinirken bile resmini çevirip "babama ayıp olmasın diye " ruh hastasına bağlarsınız, resmine bakarak uyursunuz, kahkalarla gülerken bile bir anda kendinize " napıyosun sen yaaa" dersiniz, artık hiç bir acı sizin onun kadar kavurmaz zira yanmış odun bir daha yanmaz. eee işte böyledir bu maddeler sıralamakla bitmez sevgili sözlük... insanın ömründen 15 sene alıp götürdüğü tecribeyle sabit bir gerçektir.
