Evet sayın yazarlar kime baksam kimle konuşsam babasıyla arası bozuk. Babası, ya çalışmıyor diye ona çemkiriyor ya da işi beğenmiyor ama her türlü çemkiriyor. Hele erkeklere babaların daha da bi gıcığı var sanırım onları kendilerine rakip otorite olarak görüyorlar. Babalar 45 yaşından sonra çok tehlikeli olabiliyorlar. Babaları kapatılım da ülkece bi rahat nefes alalım. nerdeydin, ne yaptın, neden böyle yaptın, senden adam olmaz, kalk, televizyon izleme, uyuma laflarına son verelim. Peki ya ne yapıcaz? Bu sorunun cevabı basit; babadan oluşan boşluğu anneyle kapatıcaz, düşünsenize bir değil iki tane anne hadi ama bunun harika bi fikir olduğunu siz de biliyorsunuz.
anneyle baba boşanınca babadan tamamen kopan biri olarak bu konu hakkındaki yorumum:
boşanma sonucunda baba evden gidince yürekte elbet bir boşluk oluşuyor. ancak bu boşluğu nasıl dolduracağınız size bağlı. örneğin: ben önce annemi, sonra kendimi baba yerine koydum. elbette gerçek bir babanın yeri gerçekten dolmuyor. ara ara "belki evlenince karımın babası bu boşluğa tampon olur." diye düşünsem de, gerçekte bunun mümkün olmadığının da farkındayım. yine de kendi kendime babalık yapmanın beni gerçek bir babalığa hazırladığını fark ettim. bu da bana babalığın değerini öğretti.
sonuçta iyi bir babam olmadı ama, artık iyi bir baba olacağıma söz veriyorum. ve biliyorum ki; bir baba çocuğunu kırarsa bu kırgınlığın telafisi mümkün değildir. bir çocuk babasını kırarsa da, babanın bu kırgınlığı hakkaniyetle telafi etme sorumluluğundan kaçmaya hakkı yoktur.
ben babayım, ve çok şükür benim babamda yaşıyor. anamın yeri ayrdır elbet konu "baba" olduğu için söylüyorum; ahlaki, insani, ticari yani maddi manevi tüm varlığımı babama borçluyum. allah ondan razı olsun. kendisi kaç yaşına geldi ben kaç yaşıma geldim halen destekçimdir. tüm kardeşler bir yere dağıldı ama hala bizleri gözetmeye devam eder.
baba direktir, baba çatıdır. eşim hediyem, çocuklarım benim süslerim.
