Hayatta sahip olunan en değerli iki figürden en önemli olanı. Anne mi baba mı diye dünyanın en saçma kıyasını yapmayacağım elbet. Neden mi en önemli olanı diyorum? Bugüne dek anne babası ayrı( velayet annede) veya babası ölmüş yani baba figüründen yoksun büyümüş kimi tanıdıysam çok ama çok sorunlu idiler. Korkak, pasif, çekingen, dengesiz. Normal, sağlıklı bir babasız insan tanımadım. Babasız büyüyen çocuklar sorunlu bireyler haline geliyorlar kardeşim. Sadece fiziken büyüyorlar. Kadın sevgisi, şefkati vs eyvallah ama Sorumluluk duygusu, cesaret, rasyonellik gibi erkek özelliklerinden yoksun büyüyen özellikle erkek çocukları büyük sıkıntı yaşıyorlar. Kızlar yine toplum içinde bir biçimde durumu kurtarıyor onlar için aktiflik bir mecburiyet değil zira ama pasif bir erkek toplumdan dışlanmaya mahkum. Çünkü erkek pasif olmamalı. Tıpkı herkesle yatağa giren bir kızın dışlanmaya mahkum oluşu gibi. Feministler kurnazlık yaparak herkesle yatağa girip bir de üstüne saygı görmeyi talep ediyorlar ya o yüzden kılız işte onlara. Neyse o başka entrynin konusu. Yani demem o ki, baba önemlidir. Hayattayken kıymetini bilin.
Çok tuhaf.. anne bir insanın hayatındaki en önemli insandır bana kalırsa fakat hayatınızda sizi seven onca insan ve anneniz varken, babanızın gerçek bi baba olmaması sizin hayatınızdan bir sürü şey çalıyor, birçok eksiklik yaratabiliyor. Biz farkında olmasak bile gerçekten baba kavramı çok önemli bir şey hayatımızda ve bazılarımız bu şanssızlığın içinde doğuyor.
benim babam hiç iyi bir baba olmadı ama muhakkak iyi bir insandır. bana hiç o yüzünü göstermedi, gerçi ben babamı çok da görmedim... hiç babacım diye seslenemedim.
ne kadar kötülük yapmış olursa olsun hiç hitap etmek nasip olmasa da " o benim canım babam".
allah yokluğunu göstermesin kimseye. siz de çocuklarınıza "baba" yüzünüzü göstermekten çekinmeyin. biraz farklı olacak diğer yazılanlardan. kendi babanıza değil, çocuklarınızın babasına bir şeyler söylemek istiyorum.
öğreten bir baba olmak lazım gelir. tırnaklarını keserken ağzının kapalı olmasını gerektiğini anlatacağınız çocuğa, büyüdüğünde insanların kalbinin oyuncak olmadığını, kolayca kırılmaması gerektiğini de öğretmelisiniz. hayat boyu öğretmelisiniz.
seven bir baba olmak gerekir. her hatasında çöreklenmemeli çocuğa. hata yaparsa dağ gibi bir babasının olduğunu bilmeli. ama hatayı adet haline de getirmemeli. şımarık olmamalı. hayat boyu sevmelisiniz onu.
eğitmek de lazım tabi. terbiyeli, zarif, nazik, doğru bir çocuk olması için eğitmeli. ancak çocukların bir köpek olmadığını da unutmamalı. eğitmeli, onu kuvvetli, kudretli, asil bir birey yapana kadar ter dökmeli. hayat boyu eğitilmemeli ama. bir gün sizi geçeceği günü sabırla beklemeli, o gün geldiğinde gururla bakmalı o kocaman insana.
vakit ayıran bir baba olmak da şart tabi. ahh istanbul'da yaşayanlara üzülüyorum. o koca şehrin stresi, o bitmez trafik, dev sofradaki iş telaşesi. yorgun argın eve gelip uyumadan bir kaç saati kendime ayırayım der insan. hakkıdır. ama baba dememeli. babanın hakkı değildir. hayat boyu vakit ayırmalı baba. çünkü gençken vakit ayırmayan baba, yaşlandığında çocuğunun bu kez kendisine vakit ayırmadığını görecektir.
güven vermeli baba. çocuğunu övmeli ama fazlaya da kaçmamalı. bir gün babam, önemli bir iş yaptıktan sonra herkesin övgüsünü alırken, "çok da zeki değilsin. çalışmazsan düşersin" demişti. yıllar geçti, hala unutmadım. o an çok kızmıştım, hiç unutmadım. ama çalışmayı da hiç unutmadım o yüzden.
allah yokluklarını göstermesin. siz de çocuklarınıza varken yokluğu tattırmayın.
hiçbir konuda anlaşamadığım. aramızdaki bizi bağlayan tek şey maddiyattı. kendi ayaklarım üzerinde durmaya başlayınca, mezara girmeden ölmüş oldu benim için.
Gece gece Beni korkutmaktan zevk alan kişilik. Aklımı aldı yine. Birine bir şey yazıyordum unutturdu... Bir de gelmiş 'kulağın azıcık bizde olsun' diyor. Baba evin içinde hayalet gibi geziyorsun kulağım sende olsa ne olmasa ne?
durup dururken serçe parmağımı eline alıp stiletto bıçak sivriliği ve inceliğindeki tırnağımı "şuna baaak olmayacakmış da olmuş, ne tatlı muçmuçmuç" diye seven deli insan.
edit: bir yazarın açık oylaması sonucu bu entrym iki yıl sonra tekrar karşıma çıktı. artık serçe parmağımı öpen kimse yok. seni çok seviyorum, seni çok özledim baba.
her evlat için önemli olan kavramdır. Erkek çocuk babayı örnek alır. Onun gibi olmak ister. Ama ben babamdan pek fazla beni sevdiğine dair bir hareket görmedim. Bayramlar dışında fiziksel bir temasımız olmuyor. Babam diyip sarıldığımı hatırlamıyorum. Büyüklerinden böyle görmüş, kendi de böyle olmuş sanırım. Ama ben böyle olmayacağım. Her gün sarılacağım evladıma. Yine de sevdigini hissedebiliyorum. Napalım böyle kabul etmek zorundayım.
Benim tıfıl kahramanım, sana bu yazdığım az bile. Love <3
Her ne kadar anneme daha fazla sevgi göstersem de babamın yeri daha başka. Az önce bunu daha bir tescil etmiş oldum. Saçlarım çok dökülmeye başladı son 2 aydır. Bu sorunu birkaç gündür annemle fikir olarak tartışıyoruz ama babam bu durumu öğrendi. Sabahta konuşmuştuk, yürüdüğüm zaman aradığı için sesim de pek neşeli çıkmadığından; ve bu saç dökülmesi meselesi de eklenince, "bak biri rahatsız mı ediyor, sıkıntıda mısın, paran yoksa biz öldük mü niye söylemiyorsun...." gibi sorular sorup durdu. Bu kadar küçük bir meselede dahi böyle bizim için endişelenen ve daha burada söylemeyeceğim pek çok şeyi yapan bir adam. Kpss ye hazırlanıyorum bu sene. "Belki bir ömür ben sana bakacağım, belki istediğin mesleği olamayacaksın, belki herkes sana sırt çevirecek hiç farketmez, ben her zaman seninle gurur duydum ve duyacağım. illa bu sene kazanacağım diye kendini sıkma seni en iyi ben tanırım", dedi.
Babam her zaman onlar için cabaladigimi ve sorumluluk sahibi olduğumu bilir. Ondan sürekli stres yaptığımı düşünür, bu tepkisi bundan. Haliyle stres vücuda yansıyor. Şimdi ben bu adamın karşısına aslan gibi nasıl çıkmayayım? Başını asla öne indirmemeliyim, karşına herhangi bir damat çıkarmamalıyım. Oğlu olmalı, hatta sırdaşı. Ya da herhangi bir klasik hayat yaşatmamalıyım. En iyisi olmalı. Gönlünde kaldığı, maddi imkansızlıktan dolayı yapamadığı ne varsa yapmasına vesile olmalıyım. Herkes böyle ister muhakkak ama ben daha ayrı bir isterim. Sen bu kadar küçük bir şeyi bu kadar dert ediyorsan bende, senin ve ailem için en iyisini yapacağım. Söz....
14 15 küsür sene falan önce. okulun yeri değişmiş. yaşım 10 var yok. iş yerine yakın diye babam götürüyordu okula, yeri değişince koydu cebime akbili. "şu duraktan bineceksin, şu durakta inecek, şu kadar yürüyeceksin." diyip saldı. 10 yaşında bir çocuk. her gün, yağmurda çamurda 20 kilometre okula otobüsle gidip geldim. ama nasıl nefret ediyorum kendisinden. o 20'km lik yolda ne eziyetler çektim, ne olaylar gördüm, ne adamlar tanıdım yıllarca. yıllar yıllar sonra öğrendim ki, ilk iki ay takip etmiş sürekli. şimdi kendi ayaklarımın üzerinde zorlanmadan duruyorum. teşekkürler baba. bana bu iyiliği kimse yapmazdı.
hani kına gecesinde kızları ağlatırlar ya, benim kına gecemde beni ağlatamayınca babamı çağırdılar. görür görmez ağlamaya başladım. kimseye söylemedim ama bunca yıl bana varlığını hissettirmemene ağladım baba. beni sevmediğini düşündürdüğün her ana ağladım. bitti gitti işte, yıllardır bir kere takdirini alamadım senin. baba-kız olamadık biz hiç. şimdi evliyim, uzak bir şehirdeyim, çok sık göremeyeceksin beni.
insanlar beni ezdi baba, hepsinden önce sen öğrettin bu duyguyu bana. debelendim durdum ama çıkamadım içinden o duygunun. ben sana hep çok düşkündüm, kendin gibi soğuk yaptın beni, kardeşlerime, anneme bile sevgimi belli edemez oldum. son zamanlarda bana bir nebze farklı ve iyi davranmaya başladın ama benim için bir şey ifade etmedi. çünkü biz baba-kız olamayız artık. benim için o devir bitti.
kazıya kazıya yaşadım bu hayatı ve ezilen bir insandan, görece güçlü bir kadına dönüştüm. ama hala eksikliğin içimde ve sanırım hep orada kalacak.
yine de seni çok seviyorum ve çoktan affettim. allah sana uzun ömürler versin.
yokluğun bana dünyanın dersini verdi.
hani okulda derse gelmeden çalışan öğrenciler vardır ya, öğretmen birşey sorunca hemen atlar. hah işte yıllardır o benim. yokluğunun öğrettikleriyle çoğu zaman insanlara olmaya çalıştım.
bu pazar çok garip birşey oldu. gittim bir evsize içimi döktüm. Kadıköy'de. bilirsin orda evsiz çok. sakalları vardı ama kesse eminim çok yakışırdı.
bana şöyle söyledi, hayat bir öğretidir çocuğum, babanın yokluğu da bir öğreti, sen yoktan almışsın dersi ben üstüne birşey ekleyemem.
canım benim be. şaşırıp doğum günümü bugün kutladı öptü sarıldı duygusallık coşuverdi birden. boşluğuma gelip bugün değil daha 4 gün var dedim olsun dedi erkenden kutlamış olduk.
Muhtemelen bu fotoğraftan birkaç gün sonra sakallarını kestirdi. Başta tanımadım, ağladım, yanaşmadım. Sonra beni yanağında uyumaya alıştırdı. Orası benim yastığımdı.
