Bir türlü anlaşamadığım insandır. Her yönden birbirimizin tam zıttıyız. Siyah ve beyaz kadar farklıyız.hayat felsefesi olsun siyasi görüş olsun benzer bir noktamız çıkmadı bu zamana kadar. iyi bir insanmıdır derseniz evet iyidir yani en azından ben öyle görmek istiyorum ve buna inanıyorum. Samimiyetimiz neredeyse hiç yoktur kendisiyle merhaba merhaba modundayız. Aslında bu en iyi halimiz desek yalnış olmaz bir araya gelince o samimiyette kalmıyor birbirimizden iyice soğuyoruz. Öyle uzaktan uzağa arada muhabbet ettiğim sıradan bir kişi haline geldi benim için (telefonla yada mail yoluyla). Hatta 8 yıldır görüşmediğim arkadaşımla bile görüştüğümüzde daha samimiyiz. Ancak şunu net söylemeliyim baba rolü en az anne rolü kadar önemlidir çocuk için. ikisinin birbirinden bir farkı yoktur. Biri eksik olduğunda ceremesini çekersiniz. Neyse zaten işlerimi yoluna koyup yurt dışına geri döneceğim o saatten sonra diyalog falan kalmaz gibime geliyor. Fark etmeyecek gerçi türkiyede kalsamda aynı.
Her zaman çok sevdiğim çok değerli insandır. O kadar çok ki hem de. Aklıma gelince yerli yersiz bir hüzün çöküyor üzerime. Onu kaybedersem naparım diyorum kendi kendime. Tövbe.
benim için somut bir anlamı olmayan kelime. ama biraz özet geçecek olursam:
başka çocukların kendilerinin babasını örnek aldığı ama benim nasıl davrandığından, neleri sevdiginden, nasil mimikleri olduğundan bile haberimin olmadığı zat.
başka çocukların dayak yediğinde yanına koştuğu, imdat çekici olarak gördüğü lakin benim hiç öyle biri olduğuna dair güven hissedemediğim, gücü var mıdır yok mudur bilemediğim, kişidir. heralde kendisi yok diye beni savunmasız görüp, dövüştüğüm çocukların babalarının gelip beni tartaklaması bu yüzdendir.
başka çocukların paylaşıp taktik aldığı fakat benim ilk sevdiğim kızı söyleyemediğim, söylemek için can atıp da bulamadığım kimsedir. karnıma birşeyler oluyor baba, birini sevmek böyle birşey mi sorusunu, cevabını sadece onun bildiğine inandığım bu soruyu sormak için aradığım ama bulamadığım kişidir.
ben yataktayken yan odadan gelen annemin ağlama sesini duyduğum gecenin sabahı o odaya gittiğimde annemin iki büklüm uyuyakaldığı koltuğun yanında resimleri duran adamdır. az yanında da peçeteler...
bazen sadece sesten ibaret olan adamdır. annemin al babanla konuş diye verdiği telefondan gelen sestir benim için. öyle bir ses ki hep hayali bir yüz oluştururdum. sesi çok kalın o halde bıyıkları ve sakalı olmalı. biraz göbeği olmalı ve vücudu da yapılı olmalı. üzerinde koyu kahverengi deri ceketi olmalı, ha bir de saçları gür olmalı. ama böyle biri kesinlikle olmalı ve ben bir gün göreceğime hep inanmalıyım.
geceleri aklıma gelen, hep bir eksiklik ve özlem hissettiğim bu kişiye iyi geceler demek istedim.
bir gün babamdan "se" diye bir mesaj aldım.
dedim ki "seni seviyorum yazacaktı herhalde yanlışlıkla bunu gönderdi."
cevap attım "ben de seni seviyorum babacım..."
terimsel olarak var sadece. duygusal olarak yok.
kardeş payında bir sahne var. Ali, tahsine(babasına) sağlam bir bağırıyor. tam o söyledikleri geçerli.
karnımızı doyurdu eyvallah, cebimize paramızı koydu onada eyvallah.
Ama gelip bir derdin varmı, halin hatrın nasıl demedi. başımı okşamadı.
okurken erkek adamsın lan ne bu böyle diyenlerde vardır aranızda.
ama her insan ister be abi, babasının biraz olsun ilgilensin ne biliyim. ama yok işte. eyvallah baba.
bambaska bir varlik. büyüdükce her zaman arkanizda durdugunu anladiginiz adam. büyüyünce size ziyarete gelmesi onure eder. hatta o yasli adamin ter kokusunu bile özlediginizi anlarsiniz.
