Celal Bey, anlatınız.
Gecenin bir vakti sokaklar soyunur mu, bir sokak lambası için için yanar mı kendi derdine? Babalar ölünce bir evde hayat durur mu? Sizi babanızın cenazesinde gördüm, ağlamadınız. Ben size ağladım, siz anlamadınız. Mezarda yatan bir yabancı gibi baktınız, sonra dönüp “ağlama.” dediniz. Celal Bey, ben size yandım, ben size gömüldüm. Nasıl görmediniz, anlatınız. Aramızda kalacak, söz veriniz.
En benzediğim. Her zaman yanımda olan hepte olacak olan. Şımarıklığımı son haddine kadar çekebilen. Beni hem yüreğinin hem de başının üzerinde taşıyanım. Sırtımı dayadığım çınarım. Onun sevgisi bir yana dünya bir yana.
Her " baba " kelimesi denilince aklıma " Ağlama aslan babam kara gün geçer babam..." Sözleri gelir. Babalarınızın kıymetini bilin çünkü varken bilmiyorsanız yokken çok pişman olursunuz.
eğer bir damla sevgi verseydin bana ben sana irmak olurdum....
gözümün içine bakıp sen benim evladımsın ama seni sevmiyorum dediğin gün neden diye sormadan bana nedenini söyledin kanım kaynamıyor dedin...
oysa ki sen benim kahramanımdın.
çocukken dövsen, vursan, kırsan seni sevmekten vazgeçmezdim.
seni sevmekten vazgeçtiğim gün bütün hatalarımı yapmaya başladım.
masumiyetimi kaybettim.
elden düşme, lafla, maddiyatla göstermelik birşey istemedim senden.
bir kere bana candan sarılsaydın yeterdi.
ben en çok babamı severdim.
insanın içinde birini öldürmesi çok zormuş bunu hazmetmek daha zormuş.
sonra aciz, zayıf oldum bir damla sevgi gösterene irmak oldum.
şimdi ise boş bir mezar bulsam girecek kadar hissizleştim.
beni bu dipsiz kuyuya atıp görmemezlikten geldiğin için hayatım boyunca onarıp, saramayacağım içimdeki bu yarayı demek isterdim.
ama zaten kocaman bir boşlukla başbaşayım.
bütün hislerim seni sevmekten vazgeçip tanımadığım bir sürü merhametini kaybetmiş sevgisiz insanlara irmak olduğum gün bitti.
seni asla affetmeyeceğim. kendime olan saygımı, değerimi, sevgimi kaybettirdiğin için.
ölümünü düşünüyorum içim acır mı hayır hislerim beni bırakalı çok oldu...
Yaptığı ayrımcılık ve göstermediği sevgisi ile hiçbir zaman kendimi yakın hissedemediğim, yanında hep huzursuzluk ve de mutsuzluk hissettiğim kişidir. Evet 32 yaşında adamım babamdan hep korktum, zorunlu olarak saygı duydum ama hiçbir zaman kendisine sevgi hissedemedim. Bugün kendisine karşı hiçbir duygu hissedemiyorum. Çocukluğum- ergenliğim- gençliğim boyunca onun yüzünden haksızlığa uğradım,ayrımcılığın ve aşağılamanın en alasını gördüm. Seçtiğim meslek yüzünden hor görüldüm, aşağılandım. Son 2 senedir beni adam yerine koyuyor,bana hiçbir şey olmamış gibi davranıyor. Benim neden soğuk olduğumu anlamıyor ya da anlıyor da işine gelmiyor. Benim için sadece biyolojik anlamı olan bir kelimedir baba. Fazlası değil.
Hayatımdaki en değerli insan. ilk kahramanım, saatlerce konuştuğum, sahafları gezdiğim insan. Babam Çocukluktan beri bir başka bende. Her zaman babamdan önce ölmek istedim. Bunu babama da söyledim. Aslında sadece babam değil, abimlerden de, annemden de önce ölmek istedim. Çünkü dedesinin ölümünde delirecek noktaya gelen ben, onlarsız yaşamak istemem.
kendisiyle olan diyaloglarımızda çocukluktan gelen alışılagelmişlik sebebiyle hiçbir zaman resmiyet dışına çıkmadığım, arkadaşça oturup iki kelam edebilmenin eksikliğini hep hissettiren, bana karşı çok fazla yanlışı olmasına rağmen sevdiğini hep belli eden, ve benim de kendisini sevdiğimi bildiğini umduğum, bana her zaman destek olduğu için minnet duyduğum değerli kişi. yinede insan düşününce üzülüyor. daha farklı bir iletişimimiz olsaydı her şey daha güzel olabilirdi diye. ama sağlık olsun. allah onu başımızdan eksik etmesin.
Çocukken benle çocuk gibi oynayan,ergenken ergen olan, 20 yaşındaki benle 20 yaşında olan kişidir.Allah razı olsun babamdan.
Hiç unutmam.Playstation 1 istiyordum.Bunu biliyordu.Gittik aldı sırf beni mutlu görmek için.1 hafta eve alışveriş yapamamıştık.Babanızı sevin ne olursa olsun.
Özür dilerim baba, cok ozur dilerim. Bana küçükken yazmış olduğun o mükemmel hatıra vardı ya hani. Artık yok. Senin teninin kokusu ile bütünleşen Mendilin arasında yıllarca saklayip, okuyup okuyup ağladım. Ama odamı taşırken ablam ve annem zahmet edip Mendilin içerisine bakmadan atmislar onu. Kan Revan içindeyim şimdi. Çok özür dilerim. Çok.
Bir çok kadının bugün o kadın olmasının müsebbibidir. Lakin çoğunun haberi yoktur. Kadının hem yarası hem açlığı, hem sığınağıdır. Önemli mevkidir vesselam aman diyeyim.
Kaybedildiğinde değeri bir kat daha iyi anlaşılan model insan. yokluğu öyle bir iz bırakır ki, aksamları onunla bir şeyleri paylaşma heyecanıyla yanıp tutuşarak eve dönülüp artık bir daha hiç olmayacağı bir kere daha farkedildiğinde yürek burkulur.
