Evdeki herkesin bir şey almadan önce kendine danışmasını isteyen, danışınca da akşama konus...( burdan sonra kelimeleri kusuyor) diyen tiptir. Akşam olunca hiçbir şey konuşumaz. Konuyu açtığımda hiçbir fikir belirtmez, belirtilen fikirlerden memnun olmaz. Nefret edilesidir bazen. Baba dediğin yol gösterir biraz . Neyse işte filmlerdeki gibi babalar yok hayatta.
Babam, sana söz vermiştim. ilk maaşımla rakı balığa gidecektik. Olmadı. Erkenden bırakıp gittin bizi. Yoğun bakım kapısında da seslendim, gitme sözümü tutayım dedim ama sen duymadın.
Senin kızının ilk maaşıyla gurur duymana, gerine gerine şarkılara eşlik etmene tanrı izin vermedi.
Bir gün yapacağım, çok değer verdiğim bi adam olursa eğer. O masaya oturtup seni anlatacağım. Bütün akşam.
Hiç susmadan.
Yine bir gun bana 5000 nufuslu yer de vizyon sahibi olamadin diyen kisi. Bundan once de dar bir sosyokulturel cevre de ufku genis dusunemiyorsun demisti. Sirada ki ozlu sozunu merakla bekliyorum.
dün mecidiyeköy'de patlama olmuştu, babam da mecidiyeköy civarında çalışıyor. haberi görür görmez babamı aradım, okmeydanı tarafındaymış, ses çok fazla şekilde duyulmuş ama iyiymiş. mutlu oldum, o da sorduğum, merak ettiğim için mutlu oldu. kapatırken ne olacağı belli olmaz hakkını helal et, ben ediyorum sana dedi şakasına. içim bir tuhaf oldu.
ah be baba, keşke kafamın içinde geçmişi tam anlamıyla silebilsem. yürekten de sevebilsem.
hiç görmüşlüğüm yok, fotoğraflardan tanıdım.
bir de bir insanı anlatılanlara göre huylarını bilip öyle yapabileceklerini hayal etmek.
ya da anlatılana göre gözünüz de canlandırmak.
bazen koyuyor...
Yaşananları dile döküp hatalarımızı kabul ettiğimiz o uzun konuşmada tam söyleyeceklerinin bittiğini düşünürken "oğlum... Ben... Ben artık Allah izin verirse kardeşinle sana babalık yapabilmeyi istiyorum" diyen, yüreğinde bunca zorluğa rağmen, bunca dolandırılmaya, kaybetmeye rağmen vicdan ve tevazu bulunduran 'adam'dır. Sen üzülme babam, yeterki bir arada olalım, beraber kaybedelim.
babam nasıl bir insandı? anlayışlı mıydı? mantıklı mıydı? şefkatli miydi? katı mıydı? bilmem. çok tuhaf ama ben babamın nasıl bir insan olduğunu bilmiyorum, hatırlamıyorum..
Her zaman arkamda olduğunu hissettiğim, büyük sevgi gösterilerinde bulunmadan beni kendinden çok sevdiğini hissettiren canımdır. Babadır herkesin babası böyledir tabi ama sanırım yarın gidiyorum diye çok duygulandım sözlük.
bugün giydim pederin hırkası gibi bir hırka, aldım elime onun tesbihi gibi bir tesbih; onun gibi oturuyorum taburede. zaten benziyor tavırlar birbirine, biraz daha özen gösteriyorum bugün onun gibi oturmaya kalkmaya... ahhh ne tatlı bir anma, ne tatlı bir yad benimkisi!
En yakın arkadaşım, akıl hocam, sırdaşım, 37 yaşında bile arkamı toplayan, beni iş hayatında motive edip başarıya ulaşmamı sağlayan, nadir de olsa finansörüm, torununun biricik dedesi, benim aslan babam.
Allah babalarımıza uzun ömürler versin, rahmetli olanların mekanını cennet eylesin, yakınlarına sabırlar versin.
öncelikle başlığı ne olarak açmalıyım diye düşündüm. bundan yaklaşık yarım saat önce şu süperbabalı video geldi karşıma tekrar. en son izlediğimde altı kere arka arkaya izleyip kendime eziyet edip üzülmüştüm. bugün yine karşıma çıktı ve izlemeden yapamadım. arkadaşlar ileride benden iyi bir anne olur mu bilmiyorum ama keşke baba olabilseydim. troll amaçlı söylemiyorum kesinlikle. bir kız çocuğum olsun ve ben bir baba olayım. çocuğumun süper kahramanı olayım onun her an yanında olup onu güldüreyim, bi derdi olduğunda yanında olacak ilk kişi ben olayım istiyorum. evet anneler kutsal, bizi karnında taşır, emzirir doyurur ve bize dünyanın en güzel duygularını, başta şefkati, öğretir. ama bu zamana kadar ben nedense belki insanoğlu biraz nankör olduğundandır bilinmez, babamı hep farklı gördüm. annemden ihtiyacım olduğunda annem para bitti demeye hiç çekinmedim ama babamdan belki yoktur diye istemekte hep zorladım. annem belki aradığında normal karşılayıp heycanlanmıyorum ama babam aradığında bi seviniyordum. ama ben babam tarafından hep enayi yerine konuldum sözlük. ondan para isteyemiyorum diye bana hep kızım durumum kötü gibi şeyler söyleyip acındırıyordu. bundan iki ay önce ne olduğunu anlamadan babama karşı nefretle uyandım. ve aradığında açmıyorum para istemiyorum halini hatrını sormuyorum. zaten ben aramadan sormadan aramazdı da. ben bu insanın, bu lanet insanın aksine gerçekten iyi bi baba olmak istiyorum. evet imkansız, ama keşke çocuklarına bağlı, eşine sadık, ailesi için her şeyini feda edebilecek bir baba olabilseydim. olabilseydim de içimdeki eksikliği başkasının kalbini doldurarak geçirebilseydim. bazen keşke ölü olsaydı diyorum. en azından bi beklentim olmazdı yaşamıyo bi şey yapamazdı diyorum. ama böyle olunca yaşadığı halde çocuğu, çocukları için bir şey yapmadığını gördükçe üzülüyorum. yirmi yaşındayım ve beş yaşında çocukları bile babasıyla olan ilişkilerini gördükten sonra kıskanabiliyorum. engelleyeniyorum kendimi. üzülüyorum. aslında hala küçücük bi kız çocuğundan farkım yok. baba kelimesi her harfiyle her hecesiyle kalbime batıyo. öğretmenlerimi tanıdığım iyi, büyük insanları babam olarak görmekten çok sıkıldım. içimdeki burukluk hiç geçmiyo. siz siz olun babam gibi olmayın.
Gece gece özledim. Yok lan ben özlemem babamı. Sadece hatırladım. Hatırlamam lan anım yok. Sadece düşündüm. Düşünemem aklım yerinde değil. O zaman ne ayaksın baba? Baba derken neye sesleniyorum hiçliğe mi yıldızlara mı duvarlara mı anlamıyorum.
Lan yine içtim, kafam iyi yine. Of be moruk. Napcam ben.
