Bizimkisi iyi niyetlidir ama baya eski kafalidir. Ergenlikte psikolojimi sikmek ve egosunu tatmin etmek icin herseyi yapmis ve de basarili da olmustur. Universite sinavindan sonra is bulamazsin diyerek "muhendislik" bolumlerini yazdirmamis, benden 2 sene sonra muhendisligi kazanan kardesimi surekli takdir etmis, beni ise sirf ogretmenlik okudugum icin hor gormus,kiyaslama yapmis ve de hayattan sogutmustur. Hala da muhendislik mesleginin yaninda ogretmenleri hor gordugunu dusunmekteyim. Maddi yonden destek olmustur, hakkini yemem, ama akranlarim babalari ile arkadas gibi olurken, kendisi bana hicbir sekilde destek olmamis. Sirf kendisi gibi muhendis olamadim diye beni itin gotune sokmustur. Baskalarina karsi sevecen ve yardimsever olan sorumluluk sahibi bu adam, bana karsi her zaman mesafeli,otoriter olmustur. Babamla ilgili bir tane iyi anim yok. Benim yaptigim hicbir seyi desteklemedi ve hicbir zaman arkamda durmadi. Okulda ogretmen sebebsiz yere doverdi.camide hoca doverdi. Beni kesinlikle savunmaz, hocalari takdir ederdi. Yasitlarim cocukkken berberde sacini amerikan trasi yaptirabilirken, ben berbere girdigim anda midem bulanmaya baslardi. Cunku bizimki acemi erler gibi benim sacimi 3 numaraya vurdururdu. Benim su anda icine kapanik,mutsuz ve de cocuklugunu yasayamamis olmamin sebebi babamdir. 30 yasinda hala babami gordugum zaman cekiniyorum.korkuyorum. acaba bu sefer neye kulp bulacak diye? Beni hicbir zaman sevmedigini, fazlalik olarak gordugunu dusunuyorum. Su hayatta hicbir zaman beni takdir etmedi. Hicbir zaman arkamda durmadi. Bu kadar seye ragmen kendisini sevmiyorum diyemem. Kendisine karsi hicbir duygu hissedemiyorum.kendisi hicbir zaman benim tercihlerime saygi duymadi. Beni kendi istedigi gibi sekillendirmek istedi. Kismen de basarili oldu. Ama benim psikolojimi sikti atti. Onun yuzunden mutsuz bir insanim, ama buna ragmen kendisine karsi olumlu ya da olumsuz hicbir sey hissedemiyorum. Cunku hayatimin amina koydu. Kendisinden maddi anlamda bir sey beklemiyordum. Sadece beni sevmesini istiyordum. Sevgiye ac buyudum. Buna ragmen benden kucuk kardesim babamdan her turlu faydalanmasina ragmen en cok sevilen her zaman o oldu. Benim bekledigim sey sadece sevgi idi. Babamdan aldigim tek ozellik, yakinimdaki insanlara guvenememem ve sevgi gosterememem. Bir cocugum olursa nasil buyutulmeyecegini bana gosteren kisidir babam.
Çok sevdiğim adam. Nasıl ayrılacağım ondan. Hatırladıkça gözlerim doluyo. Koskoca 5 sene. Bugünlere gelmemde emeği çoktur. Hakkını asla ödeyemem. 6. Sınıfta denemem kötü gelince ağlamıştım. Çocukluk işte. Oturup benimle tüm denemeyi baştan çözmüştü. Ders çalışmak istemediğimde aklıma hep bu gelir. Emeğinin hakkını vermek istiyorum.
ÇOCUKKEN BANA ZORLA MAÇ iZŞETTiREN, iZLEMEYiNCE DÖVEN KARAKTER. 40 INDAN SONRA ÇOK DEĞiŞMiŞTiR. NEDEN BiLiNMEZ ŞiMDi SÜREKLi ARAR, ÖZLER. DUYGUSAL CÜMLELER KURAR. OKUMAMDA EN ÇOK ETKiSi OLAN iNSAN DiYEBiLiRiM. O DA ÇOCUKLUĞUNDA ÇOK EZiLMiŞ BELLi. ŞiDi ŞÜKÜR HER ŞEY ÇOK DÜZGÜN.
Başrolü Alpacino olan filmdir italyan mafya ailesini anlatır gelmiş geçmiş en iyi filmler arasında gösterilir en iyi uyarlamada dallarında oskar kazanmıştır.
varlığı yetendir.
küçükken mahallede kabadayı takılan bi çocuk vardı. hepimiz ondan korkardık. yaşı da biraz büyükçeydi. bigün başka mahalleden serseri tipli bi kaç çocuk geldi. mahallenin ortasında bunu bi güzel patakladılar. çocuklar gitti, bizimki köşede oturuyor. yanına gittim, baktım ağlıyor. onu öyle görünce şaşırdım. babam olsaydı bana bunu yapamazlardı dedi.
babası yaşıyor olsaydı belki o dayağı yine yerdi eminim. ama canı okadar acımazdı.
eğer hayattaysa babanızın kıymetini bilin.
asıl değeri ergenlik sonrasında, yavaşça olgunlaşmaya başlanılan dönemde anlaşılan insanlar... yani çocuk ya da ergenken babanızı tanımadığınızı çok sonradan anlıyorsunuz. hele de dik başlılık, ukalalık, farkındalığın düşük olması durumu varsa epey sıradan, nispeten cahil, daha ziyade maddi kaynak, bir korku sembolü olarak algılanıyor. oysaki farkındalıklar yükseldikçe idrak ediyorsunuz ki, aslında çok fedekar ve yürekli bir insanmış. bir takım olumsuz noktalar elbette yaşam koşulları gereği oluşsa da bu haliyle yadırganmaması gerekiyor; bu sağlam karekterli, saygıdeğer, dürüst bir insan daha çok saygıyı hakediyor aslında. keşke en başından beri insan farkında olsa bunların.
bana bu şerefi yaşatacak kadını bulabilir miyim?
çocuğum olduğunda 'ya başına bişey gelirse?' diye delirmemi nasıl engellerim ?
baba olduktan sonra bütün büyü bozulursa ?
takıntılarıma engel olamayıp kanserden gidersem ?
hayatına sağlam temeller atmasında rolüm olacak mı ?
bana torun verecek mi ?
torunumu parka oyuna götürdüğümde kazara düştüğünde evladım bana kızacak mı?
ve en öönemlisi;
öldüğümde beni iyi anacak evladım, torunum olacak mı ?
daha sevgili yapmadan bunları kafama taktığıma göre sıçtık.
Erkek çocuğunun ergenliğe girişine tanık olmak bir baba için çok komik bi tecrübe olmalı. Banyoda tuvalette geçirdiği zaman ikiye katlanıyor falan, Bi de çıkınca 'acaba anlamışlar mıdır?' endişesiyle tip tip bakıyor. Ben olsam kendimi tutamaz basardım kahkahayı.
Eksikliği fazla hissedilmeyendir. Gideli 4 sene oldu. Eksikligi var mı? Yok.
- ilk okul'da kuleli askeri lisesini kazandım. Göndermedi.
- lisede basketbolda, okul turnavası için kıbrısa gittik. Ikinci olduk. Türkiyeye döndük. Milletin babası oglu ile oynaşırken ben efkarlandım, ilk sigara mı orada içtim. Sigara içmeme sebep olandır.
- kız arkadaşımla kendi kazandığım para ile gezdim, tozdum; iki içki eksik içtim sırf baba kisvesi altında ki herife sigara almak için.
- eve geç gelirdi, nerede kaldın diye sorunca bi ton laf.
Belki annem vefat ettiği için, beni lanetli bi form olarak görüyordu. Sanki annemin canını ben aldım. Valla anne eksikliği çok var üzerimde. Lakin baba konusunda pek bi şey diyemeyeceğim. Yine ziyaret ederim kabrini. Lakin bi üzgünlük var mı? Yok.
Daha aklıma gelmeyen ufak tefek gözüken hayatıma şekil veren hadiselerde var.
Yani aile kavramını yaşayamamış biri için, nötr bi kavram. En azından benim için
sokağın başından köşeyi döndüğümde arabasını her zamanki gibi kaldırımdan biraz daha uzağa park etmiş, arada bir yanına aldığı bastonuyla beraber dış kapı girişinde dikiliyordu beni gördüğünde. sanki son gülümsemeleri olduğunu bilirmiş gibi yirmi metre ötedeki küçük oğlunun gözlerinin içine güldü tüm samimiyetiyle. eve beraber çıktık, beraber soluklandık. beraber atacağımız son adımlar olduğunu bilmeden...
hayat zaman zaman insana beklenmedik oyunlar oynayabilir. yine de bildiği vardır bu kaderin; birlikte sinemaya bile gidemeden evladından koparmışsa eğer babasını. keşke... keşke ona en son kendisini sevdiğimi söylediğimde duyabilseydi beni. duydu da belli etmedi ya da.
benim de bir kere babam öldü.
kör oldum.
babamdan ummazdım bunu.
