düzenli periyotlarla birkaç sene görüşmeyip özlediğim, görüştükten sonraki onuncu dakikada yine sıkan, bıktıran, eski boklukları hatırlatan bir tanesine sahip olduğum aile bireyi.
Ben seni hiç görmeden büyüdüm. Pek fazla birşey bilmiyorum senin hakkında. Bana anlatmıyordu kimse etkisinde kalırım diye. Zaten anlatılanlar da ne derece doğru ya kim bilir. Şuan senin dünyadan ayrıldığın yaştayım. Tam 20 yaşında. Ama sana daha nasıl hitap edeceğimi dahi bilmiyorum. Bi gün mezarının başında ağlamıştım. Sebebini anlatmayacağım. Ilk defa o gün yokluğunu hissettim. Eğer sen dünyada olsaydin hiçbirşey o derece canımı sıkamazdı. Ama sen merak etme 20 yıl boyunca hep mücadele verdim. Belki de gururlanırsın benim oğlum neler yapmış diye. Ama anlatcaklarim bunlar değil.
Bugün senle ilgili çok şey öğrendim. Ailenin en büyük oğluymuşsun. Hatta senden büyük kardeşin varmış da o vefat edince bidaha kimlik çıkarmayıp onun kimliğini sana vermişler. Benim kimliğimde yazan isim abinin ismiymiş yani. Hep kafam karışırdı. Neden kimlikte farklı yazıyo millet başka diyo diye. Ayrıca ilkokul 1den beri çalıştığın dükkanı gördüm giremedim ama kızma yakın zamanda gitcem. içinde resmin asılıymış onu görmeye gitcem. Saatini, cüzdanını 20 senedir sakliyormuş amcan benim için. Onlari da alicam. Ayrica universite sınavında doktorluğu 20 puanla kaçırmışsın. Diğer bölümleri tercih etmeyip baba okuyacaksam en iyisini okuyayim demişsin. Sonra evlilik asker derken okuma işi yalan olmuş. Çok inançlı bi insan olduğunu biliyorum zaten her perşembe yasin okurmuşsun. Belki de sen yaptın diye okuyorum bende. Bugun 20 yaşındayım senin dunyadan ayrıldığın yaşta senle aynı ismi taşiyorum. Bana baban koyu fenerliydi o yuzden ikinci adını koydu dediler, o sebeple fenerbahçeyi tuttum. Koyu fenerliyim merak etme. Sen doktor olmak istemişsin ben şimdi tıp okuyorum. Ben seni hiç görmemiş olsam bile ister istemez senin yolundan gidiyorum. Oğullar babalarına çeker derlerdi inanmazdım. Bugün ona inandim. Seni görmemiş olsam bile istemsizce yaptığım şeyler senin yaptıklarınmış. Hayat işte ne garip değil mi. Neyse diyceklerim bunlar huzur içinde uyu.
Mario Puzo'nun romanından uyarlanarak çekilen ve üç parttan oluşan film. Yönetmenliğini Francis Ford Coppola'nın yaptığı film imdb 250 film sıralamasında da ikinci sırada bulunmaktadır.
Marlon Brando ve Al Pacino gibi oyuncuları bünyesinde barındıran film sinema taihinin en büyük filmlerinden biridir.
kız çocuklarının hayatına ilk giren ve asla çıkmayan erkektir. birlikle kalındığında birbirlerini yeseler bile uzaktayken bunu bile özler kızları. kızları için hiç bitmeyen aşktır.
Kimi zaman "ya ölürse?" endişesi ile iki ev arasında dünyanın en acı korkularını yaşatan, kimi zamansa kâbusların başrol oyuncusudur.
Bir çocuk için mühimdir baba. Onun davranışları, söylediklerini, edindiği tutumlar ve tabuları birbir yerleşir insana. Bir de yaptıkları yerleşir kalp odalarının en kuytu köşelerine. Geceleri göz ucundan sizi yoklayan küf tutmuş hatıralarla anımsanır hep. Binbir iyi şey üzerine öyle bir yıkıcı olur ki bazen, kişiyi en temelden; sevginin varlığından sarsar.
bugün nereden açıldı bilmiyorum durup dururken "küçükken, işten geldiğimde kucağıma atlar, ayaklarını ceplerime vururdun bir şey aldım mı diye" diyendir. o olmasa ne yapardım lan ben? yaşlandıklarını bilmek çok üzüyor sözlük yemin ediyorum. gideceklerini bilmek kahrediyor .mına koyim ya. yemin ediyorum yutkunamıyorum şu an. insan kendi kendine böyle yapar mı ya? ne biçim adamım ben.
Şu sıralar yine köpekler gibi özlediğim insan. Gel dese gurur murur bırakmayıp yanına koşacağım, yaptıği her hataya rağmen gördüğüm sevdiğim özlediğim tek erkek.
baba candır. hayatın en gerçek hediyesidir. canın acıdığında anneciğim demene rağmen sarıldığında, kokusu duyduğunda, tüm dertlerinin son bulup, kendini en güvenli hissettiğin o küçücük kolların dünyadan daha büyük olduğu yerdir.
--spoiler--
Canım sıkılıyor, zırhlı birliklere teslim ettiğin gün,
"Yak bir sigara", deyişin kulaklarımda ağrıyor,
Sen nasıl bir adamdın baba?..
--spoiler--
hayatta olsan nasıl olurdu? birlikte neler yapardık? neler konuşurduk? neye kızar neye gülerdin? sarılmak nasıl bir duyguydu sana? ya baba diye seslenmek?
merak ediyorum.
Söylenemeyen sözlerin ilgili kişisi. 19-20 yaşındayım sözlük ve bir köle gibi ne derse yaptım. Dün ilk ve tek hamlemi yaptım ve senin şirketindeki ortaklara güvenmiyorum imza atıp girmiyorum o işe dedim. Evden kovuldum. Hakaretler yedim. "Senin gibi oğlum yok." Sözünü duydum. Ve ben yine de ağzımı açıp ona bozmadım. Ne dediyse yine tamam dedim. Ama ben dün o imzayı atsaydım kendime saygım kalmayacaktı. Kendime saygımı kazandım. işte şimdi bir birey oldum. insana değil amacıma hizmet ediyorum.
babasını tanımadan büyüyen ya da onu çocukken kaybeden herkesi kıskanmama neden olacak kadar "baba" olmayan adam... baba kelimesini bir yerde görünce ya da duyunca, aklıma yalnızca mario puzo'nun baba romanı geliyor...
baba sana sarılıp öpüp elini tutamadım.aramıza kara kedi değil ideolojiler girdi.ben senin komunist kızınım.şimdi uçadabilirim ama yaşamasına rağmen ölmüş bir adamsın sen.yaptıklarının ağırlığını çocuk kalbim kaldıramadığı için daha çok mücadele ettim.sen toplumun ve kendi iğrenç fikir ve planlarının uygulayıcısısın.paramı veriyorsun,yüzüne bakmıyorum,yemeği ayrı yiyorum,telefonuma kayıt da etmedim ki çoğu zaman telefonlarını da açmıyorum.eğer senle iletişime geçersem ben olmam.sen yine paramı ver ben yine kaçayım.ama bir gün aynı yolda bisiklet sürüp çay molası verebilmeyi her şeye değişirdim.doğum günün kutlu olsun.!!!
