ağzıma bir şahıs için almadığım kelime. üzülüyorum şahsen neden böyle oldu diye, şuraya yazılan yazıları gördükten sonra ben niye özleyemiyorum bu kadar öve öve anlatamıyorum diye üzülüyorum, sen senelerce onu mahçup etmemek için çabalarsın o gelir sana benim senin gibi evladım yok der, kimisi de böyle işte, o yüzden varsa babanız kıymetini bilin, yaşarken sizin için ölmesi çok tuhaf duygularmış.
bu aralar adımı tutturamayandır ayrıca. ya insan kızına toni der mi? toni dedikten sonra pardon zeytin dedi bir de. e yuh baba oldu olacak karabaş deseydin.
baba ?
bilinmeyendir..
küçükken o'na sarılıp uyumamışsanız eğer,
bilinmeyendir baba..
cebinden para çıkartıp harca demediyse size,
bilinmez, hissedilmez baba.
sadece kelimeden ibarettir baba kelimesi.
elinizden tutup götürmediyse oyuncak dükkanına sizi,
almadıysa eve gelirken çikolata ve gofretinizi,
bilinmeyendir baba..
çözülen en karmaşık denklemlerden daha farklı gelir o dört harf..
içinize sinmemiştir belki ama hep merak edersiniz candan baba demeyi.
baba! ne demektir ki baba ? ne işe yarar allasen ?
ben bilmem.
o nasır tutmuş ellerini uzatan kocaman ayaklı uzun boylu adam yoksa avuçlarınızda,
bilinmeyendir, zorlamayın..
onu o kadar özledim ki.. neden sorusu beynimin içine yerleşti yokluğunda.. neden sen, neden ben, neden biz.. ne olurdu sanki ölmeseydin.. ne olurdu sanki beni de bizi de bırakmasaydın arkanda.. ne vardı da beş para etmez adamların babalarını kıskanıyorum ben on yıldır.. hak ettim mi ben bunu.. madem ölecektin nie ben varım.. madem ölecektin nie beni yaptın.. neden şu dunyada kimsesi olmamayı öğrettin bana, bize.. niye başkası değil de ben derken günah işledim ben on yıldır.. neden bana bu reva görüldü.. niye hep ben başımın çaresine baktım.. niye sen en önemli anlarımda yanımda olamadın ki.. gece hastalandığımda beni hastaneye götürecek bi babam neden olmadı.. neden annem beni hastaneye götürmek için hep insanlara yalvardı.. bana bu kadar soru sordurmaya ne hakkı vardı ölümün.. neden ben baba sözünü kullanamıyorum senin yüzüne karşı.. ya ölmeseydin be baba çok kötü sensizlik.. milletin kötü babaları yaşarken benim babam iyi olmasına rağmen neden yok.. neden onlar yaşayan babalarına kızarlarken ben ölmüş babama kızıyorum hayatım boyunca.. hem de hiç suçun yokken.. kızıyorum sana baba bırakıp gittin beni ne olursa olsun kızıyorum.. sana on yıldır ihtiyaç duymadığım bir gün bile geçirmedim.. her gün her gece yaşadığım bu hayat denen saçmalıkta sen olmadığın için daha da nefret doldum herkese her şeye..
belki binlerce kez gördüğüm o rüyalarda yılmadan sorduğum " baba bu sefer gitmeyeceksin değil mi" sorusuna her seferinde " gitmicem oğlum artık beraberiz.. kaybettiğimiz herşeyi bu sefer seninle birlikte kuracağız kazanacağız." cevabını verdiğinde rüyamda bile gideceğinin farkına varıp bırakıp gitme beni diye sana göz kulak olmaya çalışmaya ve her seferinde uyanıp yine gittiğini anlamaya ne hakkım vardı.. bu rüyaları değişik formatlarda görürken bile rüya olduğunu ve gideceğini bilmenin benim kalbimi ne kadar kırdığını ve bunu kimsenin bilemedğini bilmeye ne zorunluluğum vardı benim.. görmekten nefret ettiğim bu rüyaları göremez olunca sırf senii özlediğim için bu rüyaları görmek istememe neden olmaya hatta razı olmama ne ölümün ne senin ne de kimsenin hakkı yoktu..
yoktu baba sen beni bu dünyaya getirdysen yanımda olmalıydın.. ölüm gelse onu da biçmeliydin.. rüyalarımda beni kandırmak yerine her günümde eskiden güvenip en güçlü adam gözüyle gördüğüm seni yine görmeliyidm. okurken mezun olurken hastalanırken iyiyken ya da kötüyken her zaman yanımızda olmalıydın.. ben en az hasarla böyle olmuşken bi de karını ve kızını düşünmeliydin.. gitmemeliydin baba gitmemeliydin.. sana ölüme dünyaya hayata herkese çok kızgınım.. ve biliyorum ömrüm boyınca asla mutlu olamıcam ve bunun tek sebebi emin ol sadece senin benim yanımda olmayacak olman..
edit: oy veren ibne buna oy vermen için yazmadım bunu.. oy moy verme istemiyorum..
ilk aşkım, çocukluk kahramanım, hayatımın en değerli en anlamlı insanı, ilk gençlik çatışmalarımın başrol oyuncusu, beni gülme krizlerine sokan komik adam, herkes tarafından takdir edilen zekamın kaynağı, başım sıkıştığında bir telefon kadar uzağımdaki dost, oyun arkadaşım, her konuda en yakın destekçim, harika şahsiyet tanımlarının hepsini hakeden insana verilen ad.
geçen hafta babamla saçma sapan bir nedenden ötürü tartıştık. 1 haftadır da bundan dolayı konuşmuyorduk. kızgındım güya babama, dedim ya saçma sapan bir neden, iki tarafa göre iki taraf da suçlu.
bugün öğle yemeğimi yerken bir dürümcü'de, bir adam gördüm, adam iki eli olmayan oğluna elleriyle dürüm yediriyordu. bu sahneyi görünce dürüm boğazımda kaldı sanki, o güzel babayı görünce bir an babam geldi aklıma, hepimizin babası gibi adamdı işte, gözlerim doldu. yemeği bıraktım, arkadaşlarımın şaşkın bakışları altında hüngür hüngür ağlayarak kalktım.
babamın 30 senedir ayakkabı sattığı dükkanına gittim. beni görünce gülümsedi. hiçbir şey demeden gittim babama sıkı sıkı sarıldım. gelene kadar ağlamıştım, tüm gözyaşlarımı babamın gömleğine sildim. ben ağladım, babam ağladı, ben ağladım babam ağladım. öylece ağladık.
Bir insan hem babasına bu kadar kızar hem bir o kadar hatta daha fazlası sevebilir mi. Hep denir ya kızlarla babalar arasındaki ilişki başkadır diye kastetilen bu mu acaba. Tartışırken aynı anda onun sağlığını düşünmek. Bir taraftan haklı olunan kızgınlık diğer taraf acaba şekeri çıkar mı korkusu. Çoğu zaman sanki kardeşimle ben evin büyüğüde küçük olan onlarmış gibi. Bir gün bir bakışı hiç bir sevgi sözünün anlatamayacağı kadar sevgi dolu bazen de bir hareketi sanki istediği hayat bizimle olan değilmiş gibi. Acaba onun içinden geçenler tam olarak ne. Hangisi daha gerçek.
Cezmi Ersözün bir yazısında geçiyordu." Bıraktım lekesiz mutlulukları; ben kavgasız, üzüntüsüz bir pazar sofrası
özlerken, aslında herkes; annem, babam, kardeşim o evden uzaklara, hiç dönmemek üzere çok uzaklara gitmek istiyormuş". Sonrasında hep merak etmişimdir acaba bizde mi.
öyle ki, oğlu araba almak istiyor, elimde 3.500 tl var hemen yollayayım mı diyor. karşılık beklemiyor, sadece evladı mutlu olsun istiyor. işte böyle bir şey. önemli olan ona layık olabilmekte.
baba demek şeref demekti bir zamanlar evin reisi demekti huzur demekti. şimdiki yerden bitmeler o babaya peder der oldular para gözüyle bakar oldular birde üstüne saygısızlık yapar oldular. *
kimseye seçme şansı verilmedi; "baba" sıfatını taşıyacak kişi için. kimisi için bir süper kahramandı, kimisi için ise katlanılmaz bir adam. kimi evlat övdü de övdü; baş tacı etti onu, aşık bile oldu. kimisi ancak hayal kurarak değiştirmeye çalıştı. burada kimi babalar sırf karşı cinsle konuştuğu için evladını diri diri gömmeye cesaret etti ve yaptı. çocuğu için kimileri yıllarca çalışıp çabaladı. şöyle ki aslında bu sıfatı layıkıyla taşıma yarışmasıdır burası onlar için. kimisi baştan pes eder ve başka sıfatlarla mutluyum der. o zaman diğerleri için adil bir yarışma olsun. hepiniz iyi olabilir ve kazanabilirsiniz. şöyle bir bakınca ne kadar farklılar birbirlerinden dedirtiyorlar insana.
bir süre önce çizdiğim kısa hikayeden kısa bir açıklama yapacak olursak;
oğlu olacaktı onun. onun gibi beraber futbol izleyebileceği bir oğlu. aynı takımı tutacaklardı. bencilliği bu zamanlar başladı. hemşirenin "geçmiş olsun nur topu gibi bir kızınız oldu"suyla duraksamıştı öylece. ne yani? erkek adamın erkek evladı olmayacak mı gibisinden geçirdi içinden. ilk "baba" demesini istedi bencilce. erkek gibi yetiştirmeye, kendisine benzetmeye çalıştı zamanla kızını. fakat o büyüyordu; genç bir kız olacaktı. ve zamanla kızına olan ilgisinin yerini sevgisizliğe bıraktı. her yaptığı hatalıydı, ona benzemeyişi bile. büyüdükçe kadınsılaşması onun, güzelleşmesi, ilgi görmesi kızının suçuydu. anlaşamamasının nedeni sanki onun bitmek bilmez nefreti değil de kızının olmayan kötülükleriydi. her güvercin gibi uçamadı yuvasından o; daha çok kanadı kırılmış bir güvercindi. giderken burkuldu içi; kabullendi ve kendince özlemeye koyuldu. onunlayken olmuyordu onsuz da bir şeyler eksikti sanki. ilk günlerdeki gibi sevmeye başlayabilirdi başlamıştı da kızını. işte o zaman; ölüm döşeğindeki kızının başında ağlarken bile doğduğundaki aynı bencilliği oluşmuştu. kızının son çırpınışlarına şahit olurken yine son kez "baba" demesini istedi, ilk gün ki bencilliğiyle.
camın önüne bir kuş konar. baba oğluna sorar ' oğlum bu ne ? '
oğul cvp verir: ' karga '
aradan biraz zaman geçer, baba tekrar sorar ' oğlum bu ne ?'
çocuk cvp verir: ' karga '
baba çaydan derin bi fırt çekip yine sorar ' oğlum bu ne ?'
çocuk dellenip bağırır ' karga dedik ya be '
babası çayı sehpaya bırakıp, oğluna döner ve der ki;
- ya oğul, gördün mü? nasıl da bağırdın bana. oysa sen küçükken devamlı böyle sorular sorardın, her birine 10-15 defa cvp verirdim. bir kere bile kızmadım sana ama sen, ama sen daha 3. söyleyişde kızdın. inşallah evlatların sana kızmaz be oğul.
çocuk baya bi hislenir bu konuşmaya.. babasının yanaklarına ellerini koyup gözlerinin içine bakar ve duygu yüklü o cümleyi kurar;
- siktirtme felsefeni moruk .
( şaka tabi amk. entryi sıçmadan biteremem ben. çocuk hislenir ve özür diler. hikaye de öyle biter. akıllanır çocuk yani )
