allah kusursuz, eksiksiz olandır ve külli iradesinden biz ölümlülere de cüzzi miktarda bahşetmiştir. allah'ın 99 ismi onun özelliklerini gösterir. insanlarda da bulunur bunlar. 'rahman ve rahim olan allah'ın adıyla' diye başlarız dualara, burada sözü geçen rahman fonksiyonu koruyuculuk, rahim ise bağışlayıcılık özelliğidir. birincisi erkeklerde, ikincisi ise kadınlarda daha fazla bulunur. bir baba evladından vazgeçebilir, onu sonsuza kadar görmeyebilir çok kızarsa. anne ise bunu yapamaz, affedicidir. elveda rumeli dizisinde vahide'nin ölümünden kocasını sorumlu tutan anası ona bir tokat atar ve ' koruyamadın onu, ne biçim babasın sen' der. babanın en önemli fonksiyonu korumaktır gerçekten de, o rahman olandır. daha 10 yaşındayken bana küfreden bir çocuğu dövmem ve akabinde onun babasından tokat yememle gördüm ben bunu. o ufak tefek babam nasıl da saldırmıştı adama korkusuzca...
konuyla ilgili girilen entrylerde de görüldüğü gibi babamıza sevgimizi ifade etmekte zorlanırız. hep bir mesafe vardır aramızda. bir çok erkek de şikayetçidir babasından, özellikle de gençlik çağlarında. çatışma yaşarız, onu beğenmeyiz. babam ve oğlum filmi de bu tema üzerine kuruludur zaten. fakat yaşlandıkça anlarız babamızı ve benzeriz de ona. yıllarca o beni kendi arkadaşlarına şikayet etti ben de onu kankalarıma... karşılıklıydı bu beğenmemeler, şikayetler. fakat nasıl olursa olsun bir babaya sahip olmak çok güzeldir. çevremde şahit olduğum, duyduğum manzaralar var babalarla ilgili. hepsi yüreğimi burkar... babalar gerçekten de yemez yedirir, giymez giydirir.
'' süper loto ikramiyesi 50 milyon lira olduğu hafta hepimiz oynadık. sonra da hayal kurmaya başladık, anlatıyoruz birbirimize. komşular da vardı o akşam bizde. ben ev alırım, yazlık alırım, parayı bankaya koyar faizini çatır çatır yerim dedim, sinan abiler de yaklaşık şeyler söyledi. sonra babama sordum ne yapardın diye. durdu, baktı ve 'ben her gün kebap yerdim' dedi. işte o an hayatımın en acı anıydı.'' baba neden böyle demiştir? 'insan büyüdükçe hayalleri küçüldüğü için mi?
'' çok hastaydım, daha ilkokula falan gidiyorum. zatürree teşhisi koydular, ilaçlar yazıldı. gittik babamla eczaneye, ilaçları alacaz. eczacı hepsinin fiyat kupürlerini kesti, hesapladı ve ' şu kadar tutuyo abi' dedi. babam elimi bıraktı, eczacının kulağına doğru eğildi ve sessizce 'abi şimdi benim param yok. bu ilaçları sen bana veresiye versen, maaşı alınca ödesem olur mu? istersen saatimi rehin bırakayım'dedi. daha 10 yaşımdaydım ama o halde bile anlayabiliyordum. 20 yıllık şerefli bir öğretmeni bu hale getiren ülkeden, hükümetten nefret ettim çocuk aklımla''
babanın çaresizliğine şahit olmak bir çocuk için çok büyük yıkımdır. onu kurşun geçirmez sanırsınız o yaşlarda. çok yakışıklı, genç bir baba tanıyorum. bence dünyanın en iyi insanıdır. maddi durumu hiç bir zaman iyi olmadı ama abileri zengindi. bir gün abisiyle beraber geldiler, arabadan indiler ve genç babanın 3 yaşındaki kızı sevinç çığlıklarıyla ona koştu. çünkü biliyordu ki babası ona ayakkabı almaya gitmişti. adam gülümseyerek elindeki paketi açtı ve yere koydu, çocuk heyecandan titreyerek ayağına geçirdi kara lastikleri. çocuğuna bir ayakkabı bile alamadığı için ağlayan o adamı gördüğümde kendime söz verdim; bir gün o kıza alabileceğim en pahalı pabuçları hediye edeceğim. bok gibi zengin olmasına rağmen yeğenine bir ayakkabıyı çok gören o amcaya inat...
örnekler hep ekonomik eksende ilerledi farkındayım. lakin babanın en önemli görevlerinden biri de bizim ihtiyaçlarımızı karşılamak olduğundan dolayı, bunu yapma şansı olmayanları görmek çok etkiliyor beni. kendi babamla alakalı aklıma gelen şey ise şiddetli bir kavgadan sonra okula gidişim, 3 ay boyunca hiç telefon etmeyişim sonucunda onu bir sabah karşımda görmemdir. akşama kadar gezdik dolaştık, mümkün olduğunca açmamaya çalıştım konuyu. o da bir şey yokmuş gibi davrandı, 'ne zamandır aramadın, merak ettik oğlum'dedi. gözleri hiç o kadar şefkatli ve pişmanlık dolu bakmamıştı. neylersin ki belli edemiyoruz o anlarda ne kadar etkilendiğimizi. mavi patik giymenin yüklediği rol böyle, ağlayamazsın, sarılamazsın. ancak babayı yolcu ettikten sonra arkasından nemli gözlerle bakıp içinden sürekli 'babam geldi dün/ gözü yaşlı bir resim gibi durdu karşımda/ iki parça güvercin olaydım/ iki gözünün üstüne konaydım' dersin ama kimse duymaz. hele baba hiç bilmez...
yaşlandığım için mi babam konusunda hassaslaştım yoksa babasını kaybeden sevdiğim insanları gördüğümden mi bilmiyorum. bildiğim tek şudur ki; içimde biri var ve sürekli 'keşke ben de can yücel gibi hayatta en çok babamı sevebilseydim' diyor. belki de en çok babamı seviyorum da hala farkına varamadım.
cem karaca'nın baba adlı şarkısının sözleriyle bitirmek sanırım en güzeli.
--spoiler--
Bir dolu şey söylendi analar için
Ana gibi yar Bağdat gibi diyar dediler
Ama hep analar için
Uzakta çok uzakta bulutların orada
Oradasın babam bulutların orada yukarlarda
Daha dün geçmişten bahseder
Kahvemi içerdin aynı köşende
Şimdi ise ne kaldı geriye senden
Bir kara ıslak tümsek birde taş bana
Bir avuç altın öğüt mirasın bana
Ellerinle anlatır dilinle söylerdin
Gözlerinle sever belli etmezdin
Biliyor ve inanıyorum şimdi yukarda
Koruyor ve gözetliyorsun beni hala
Bir dolu şey söylendi analar için
Bu da benim ağıtım olsun ardından baba.
--spoiler-- *
süper kahraman olarak görülen, sahip olunan en güzel varlıklardan başı çekenlerden olan, adı bile gözleri doldurmaya yeten, aşırı özlenen dünyanın en sevilen erkeği, paylaşılamayan, paylaşamayan, bir nevi herşey.****
gözlerinde her daim ışık hüzmeleri bulunan 5 yaşın devi 15 yaşın yol göstericisi 20 yaşın dostudur.
sıkı sıkı sarılır baba, içinden gizli bir güç yükselir sarar çocuğun bedenini. en güvenli kollardadır artık korkuya ne hacet. sımsıcak bakar baba, sevginin en yüce gösterimidir çocuğun gözünde. kocaman öper baba, içine ılık ılık bir şeyler akar. tanımlayamazsın, elle tutamazsın. baba candır.
bazen kendimize çok yakın hissettiğimiz her zaman yanındayım diyen fakat çoğunda yanımızda olmayan çok mühim işleri olan zaman zaman eve geç gelen oluşumumuzda katkısı olan insan.
ne kadar kavgalı, fırtınalı bir ergenlik geçirmiş de olsam, ne kadar birbirimize "istemiyorum senin gibi baba/evlat, olmaz olsun!" diye bağırmış da olsak, ne kadar "senden nefret ediyorum, bencil, anlayışsız, ukala adamın tekisin!" cümlesi bir aralar dilime yapışmış da olsa, yine de hiç bir erkek tırnağı bile olamaz onun. babamın onaylamayacağı bir şey yaptığımda düşünürüm hep, babamı haksız yere çok üzdüm,, şimdi yine üzülecek, diye...
hayatım boyunca hiç bir erkek bana onun sarıldığı gibi sarılmadı, ben de hiç bir erkeğe ona sarıldığım gibi sarılmadım. bir insan ancak bu kadar düşünceli olabilir, ergenlikte düşündüğümün aksine. ancak bu kadar anlayışlı olabilir. baba, hayatta güvendiğim tek insandır. bilirim ki benim için en doğrusunu benden bile ayrıntılı düşünür. bilirim ki benim atacağım her adımı benden bile önce bilir. çünkü beni o yetiştirdi, ne yapacağımı, neyi yapamayacağımı benden daha iyi bilir. çünkü güvenir bana, şimdiye kadar kimsenin güvenmediği kadar ve şimdiye kadar onu milyarlarca kez hayal kırıklığına uğratmış olmama rağmen.
annemden kıskandığımı biliyorum babamı, yan yana oturduklarında ortalarına oturup öte tarafa itelediğimi biliyorum kadını. sırf babama en yakın, onun dünyada en sevdiği dişi olabilmek için. şimdi saçlarının siyahları üç beş tane kalmışsa da, gri saçları şakaklarından biraz açılmaya başlamışsa da, artık yorgunluğu yüzünden okunsa da, hala dünyanın en yakışıklı erkeği o, hala tanıdığım en süper kahraman. hoş, ondan başka süper bir kahraman tanımıyorum ya, o yüzden ilk aşkım olduğu kadar, son aşkım da olacak kendisi.
Hayatımdaki tüm enleri bir araya gelmiş hali!
En anlayışlı,
En mantıklı,
En yakışıklı,
En zeki,
En güzel gülen, en güzel güldüren,
.
.
.
Bilmiyorum karşıma çıkar mı hayatta senin gibi biri daha.
Var mıdır senin kadar mükemmel bir insan daha bilmiyorum.
Var mıdır dünyada babasından benim kadar memnun başka çocuk?
Var mıdır en kötü hitabı 'prensesim' olan senin gibi bir baba?
Var mıdır bu kadar güzel bakan zümrüt göz?
Var mıdır bilmiyorum baba.
Varsa tüm güzelliklerini barındıran senden bir tane daha, ne mutlu bu dünyaya!
mükemmeliyetin ete, kemiğe bürünmüş haliyle beraber bana hep mutlu bi hayat sunduğun için teşekkür ederim baba, Teşekkür ederim!
arkadaşım, hocam, yol gösterenim, saatlerce muhabbet edebileceğim, uğruna ölebileceğim, gözlerine bir kez daha bakmak için her şeyimi verebileceğim!
seviyorum seni ama çok, her şeyden herkesten çok.
hep yanımda ol.
manowar ın temmuz da çıkan single ı "thunder in the sky" 2.cd den hoş parça. . . Evet "Türkçe" hemde gayet tatlı bi Türkçeyle. . . dinlemek isteyenler için
ozamanLar en büyük keyfimdi hafta sonLaRı babamla inönü stadına gidip, içeride sucuk ekmek yemek. rahmetLi babam galatasaRaylıydı, hemde en kıRmızısından. feneRbahçeLi olan dedeme inat galatasaRayLı olduğunu söyleRdi hep. ben de babama çekmiştim. ona inat feneRbahçeLi olmuştum bende. elbette bu beni, dedemin en sevdiği toRunu yapmıştı. böyLece sadece bir kuşak süRen cimbom egemenliği sona eRmişti ailede.
ama dedim ya . o cimbomlu, ben feneRLi, ayda en az biR kez gideRdik inönü stadına. kadıköyden vapuRLa kaRşıya geçeR sonRada yüRüRdük inönüye kadaR beşiktaştan. yanımızda sadece iki bilet.
öğretmendi babam. matematik öğRetmeni. yıLLaRca köşe bucak çalıştıktan sonRa bağdat caddesinde biR okuLda buLmuştu kendini. öğRencileRinin okuLa özeL aRaçlaRla bıRakıldığı cinsten biR okuL. nede oLsa istanbuLun en zengin muhitLeRinden. onLaRca patRon, mühendis, doktor çocuğu aRasında biR tanesi vaRdı ki bize en keyifLi anlarımızı yaşaTTı avrupa yakasında .. babası inönü stadınında yer kapmıştı kendine. sucuk ekmek satıyoRdu. küçümsemeyin sakın. inönü stadında yemek satmak diyoRum. bu çölde su satmak gibiydi..
babamı çok seveRdi. heR hafta iki bilet göndeRiRdi ona oğLuyLa. maçı izlemiyeceğimizi biLiyoRdu. bu onun bizi yemeğe davet şekLiydi.
bizde geneLde önemsiz maçLaRı seçeRdik gitmek için. yukarıda zıplayan 15.000 kişinin altında sucuk yeRdik maç boyunca. sonRa canımız isteRse tRübüne çıkaR izleRdik ikinci yaRısını maçın tüm ruhsuzLuğumuzla .
biRde galatasaRay divan kuRulundan birisinin çocuğu vardı sınıfında. samiyen'e paRa veReRek giRdiğini çok nadiR biliRim babamın. beni de çağıRırdı. düRüst olmak geRekiRse aRada bende gideRdim. eLinde iki galatasaRay biletini suRatıma sallayaRak hava attığını hatırlarım babamın. gel de taRaftaR gör, stad göR diye şov yapaRdı bana . daha feneR stadının yenilenmediği zamanLar.
yapacak hiç biR şey bulamassam bende takılıRdım babamın peşine. tek faRkı samiyende yiyeceğe paRa veRiyoR olmamızdı. benim içide değişiklik oluyoRdu. crcuna içine giRmek keyifliydi. en azından geoRge hagi'yi canLı izleme fıRsatım oluyoRdu.
ama hakkını yemiyeLim. bana bir doğum günümde feneRbahçe tRibününden kombine hediye etmişti babam. kabullenmişti bu ezeLi rekabeti. ve hoşuna gidiyoRdu. avRupa şampiyonu olduklarında ki guRuRu gözLeRimin önünde haLa. 6-0 lık maçı görememişti oysa. ömRü yetmemişti. yaşasaydı eminim konuşmazdı benimLe biR süRe .
ama biR keResinde onuda feneRbahçe tribününe sokmayı başaRmıştım. kadıköydeki galatasaRay maçında hemde. atkinson'un hatrick yaptığı maça. galibiyete somuRtan tek kişi olarak tRübünde otuRuyoR olması dikkat çekmedi neyseki...
sonRalaRı kaç maça gittim. kaç kez gıRtlağımı stadlarda bıRaktım hatıRlamıyoRum. ama onunla gittiğim maçLarın tadını bulamadım birdaha. güzeLdi baba-oğuL maça gitmek. ezeli rakip olmak..
