Evet, ben bir asosyalim yani insanlarla iletişimim sıfır, yok. bunu ifade edebilmek için bulunabilecek bir benzetme de henüz mevcut değil, boşluk. sadece bu konuda bir yorum yapmam gerekirse şunu ifade edebileceğimi biliyorum. nedir bu? yavşamıyorum evet tek kelime ile bu. ben bir kıza bir erkeğe veya ikisinin de arasında bir cinsiyete asla yavşamam. oysa sosyallik yavşamaktır, gevşemektir, sevişmektir. bunun böylece kabul edildiği bir toplulukta ben! ASOSYALiM ve daha üst bir kavramı da varsa onu olmak isterim... bu böylece biline. "yavşak düzenin kolpa sosyallerine"....
sosyal olmanın anlamının dahi bilinmediği bir ortamda sosyal olmaya çalışmanın ne kadar anlamsız olduğunu fark etmek geç de olsa güzel . Samimi düşüncelerin, duyguların olmadığı fakat öyleymiş gibi gösterildiği bir ortamda bırakın sosyal olmayı, yaşamayı göze almak bile cesaret gerektiren bir davranış. işte ben de asosyalim. Her sohbette geçmez adım, her fotoğrafta yokum
istisnasız her ortamda, sınıfta, sokakta, kafede, evde, işte.. senli benli ve kefenli her meselede, otururken, kalkarken, gülerken, gezerken, ken.. ken.. ken. Fotoğraf çekmenin, çekilmenin yerli yersiz pozlar vermenin sosyalliğin(!) derecesini bir kat daha artırdığı bir ortamda.. Evet, ben asosyal biriyim.
Bir diğer mertebe de yüksek desibelli kahkahalardır ki bu mesele ruhlar için acımasız bir eziyettir. Adaptan, ahlaktan, etikten, töreden, dini ve milli her türlü faziletten uzak toplum içinde bir kızı güldürebilmek için her türlü maymunluğu yapan, Darwin'in onu görüp de işte yıllardır aradığım kanıt belge sensin diyeceği sosyal varlık olacağıma Allah'ın suskun, sinirli, sessiz ve asosyal(!) bir kulu olmayı tercih ederim.
"Merhabalarda öpüşmek, elvedalarda sevişmek" işte üniversitelerdeki sosyallik anlayışı!
belki de 'itiraf'lı bir başlığa yazılmalıydı bunlar ama asosyal olduğum için sol framede gözükmeyen başlıkları aratmaktan çekiniyorum. sadece görünen başlıklara yazabiliyorum. evet.
öncelikle çirkinim.
sorunun önemli kaynaklarından biri bu ama tek sebep değil. insan içinde davranış sergileyecebilecek sosyal zekaya da sahip değilim.
yazarken bir kaç cümle kurabilecek bir yeteneğim olsa da iş konuşmaya geldiğinde 'ter basar yüreğimin ayazını'.
bu yüzden şiir severim, sırf şu tespiti kendi üzerimde yapabilmek adına yani.
espri kabiliyetim yerlerde sürünmektedir. kendimin bile gülmediği espriler yapabiliyorum en fazla ki bu durumda insanların gözündeki 'sense of humour' düzeyimin sıfırın altında olduğu gözlenebilecektir.
sanatsal, kültürel faaliyetlerden anlamam. starbaksa hiç gitmedim mesela kıh kıh. jölem ve parfümüm de yok. kızlarla hoşaf muhabbeti de yapamam.
insanların "vay be" diyeceği bir işim yok, annelerin "kızım sakın kaçırma bu çocuğu" diyecekleri bir işimse hiç yok.
ben de sözlük yazarı olmaya karar verdim ne yapayım .
benim gibi asosyal, bsosyal ahahaha, insanlar varsa mesaj kutuma aşk dolu bir mesaj attıkları taktirde bende gönlü olduklarını anlamakta zorlanmam.
dışarı çıkıp, arkadaşlarla gezip tozup, sinemaya gitmekle sosyal olunamayacağı gibi, evden adam akıllı dışarı çıkmamakla da asosyal olunmaz. asosyal olmak, bir olay hakkında hiçbir fikre sahip ol(a)mamak, o olayı sosyal açıdan analiz edememektir. örneğin bir kişinin sanatla ilgilenmemesi onu asosyal yapmaz; ama sanat konuşulunca en azından 'sanat' kavramı hakkında düşünemiyorsa bir kişi, işte o kişi asosyaldir.
--spoiler-- tanım: Sosyal olmayan insan davranışları sergileyen bireye verilen ad.
Psikolojik hastalık olarak değerlendirilebilir. Kalabalık ortamlarda bulunmayı sevmeyen kişidir. Kimsenin olmadığı sakin yerler bu tip insanlar için her zaman ilgi çekicidir. Kalabalık ortamlarda genelde saklanma isteği içindedirler.
--spoiler--
günümüzde asosyallik kavramının çok değişmiş olduğunu gözlemlemiş bulunmaktayım.
misal;
az ve öz arkadaş sahip, her ortamda bulunmak istemeyen, evinde daha mutlu olan, geleceğine odaklanmış, aşk meşk gibi taraklarda bezi olmayan insanlarada asosyal deniyormuş.. bu demek değil ki birey kalabalık ortam sevmiyor veya insanlardan kaçıyor.. aksine; kendi statüsündeki kişilerle muhattab olmaktan hoşlanıyor ve kendine vakit ayırmayı seviyor olabilir..
orospuluk/piçlik yapmayan, her gün sokaklarda sürtmeyen insalara 'asosyal' denmesi kadar saçma bir mantık yoktur.. bu kişinin tamamen kendi özgür iradesi ve tercihidir.. ve bu doğrultuda hareket ediyordur.. kendi oluşturduğu sosyal hayatı ona yetiyor olabilir.. etiketlemek kimseye düşmez ne yazık ki..
günümüz gençliği, kavramları kafasında oturtamamış..
' nereye gidiyor bu gençlik? ' diye sormaktan kendimi alamıyorum.. ama ben biliyorum bu haylazların vericeği yanıtı; ' bizim eve! ' ..
dünyadan kopuk olma ve hayatımın uzun bir evresinde yaşadığım durumdur. bende istemezdim olmayı ama kendimce haklı sebeplerim vardı.
8 yaşında oturduğumuz mahalleden taşındık. haliylen çevre, arkadaşlar, okul tamamen değişti. önce bir okula gittim, olmadı. oradaki çocuklarla yapamadım. sonra başka bir okula gittim, sonuç değişmedi. ne kadar çaba göstersem de almıyorlardı işte aralarına. ilk ve orta okul böyle bir yalnızlıkla geçti. lise desen, yine de hakkını yememek lazım. evet, serseri kaynıyordu belki ama hiçbir zaman dışlanmadım. tam tersi, hep o serseriler tarafından kollanmışımdır. ama haliylen onlarla gezip tozma olayı olmamıştı. üniversite desen, babamın işşiz dönemi, cepte para yok, pul yok. nereye gezip tozacaksın? kafada mecburen dersten başka bir şey yoktu. sene kaybetmeden bitirmem gerekiyordu ve öyle de oldu. sonuç, yalnızlık.
mahalleye gelince. evet, arkadaşlarım oldu. ama hiçbir zaman dostluk seviyesinde olmadı. efendiliğimi hep kötüye kullandılar. alay konusu olmuştum. nedenine gelince, malumunuz, erkek çocuk milleti, ergenliğe girdiğinde konuştuğu muhabbetler değişir. ben sevmezdim bu muhabbetleri. bunu yapmadığım için dalga geçilirdim. onlara ayak uyduramadım. olmadı, ne kadar çabalasamda. zaman geçince olgunlaşırlar diye düşündüm ama uzun zaman sonra birisiyle yolda karşılaştığımda hala ergenlik çağında olduğunu fark ettim bir tanesinin. bu sebeple ne mahallede, ne okulda düzgün bir çevrem olmadı. böyle olmak zorunda kaldım. hiçbir zaman kalabalık bir arkadaş grubum olmadı. ben rock-metal müzik dinleyen, konserlere, festivallere giden, fırsat buldukça sinemaya giden, kitap fuarlarını 5 yıldır kaçırmayan, gündemi sürekli takip eden birisiyim. ama konsere, fuara gitmem bile alay konusuydu bu çocuklar için. o yüzden onlar kendi çevresini yaptı, ben tek kaldım. sonuç, gene yalnızlık.
6 senedir çalışan bir insanım. şimdiki çalıştığım yerle birlikte 3 değişik yerde çalıştım. be birader, çalıştığın 3 yerde de en küçük olmak gibi bir şanssızlığa kim yakalanır acaba benden başka? hepsi evli barklı çalışanlar. kiminle gezip tozacaksın orada? sonuç, gene ve gene yalnızlık.
ama ne zaman bu 8 yaşındayken taşınmadan önce gittiğim okuldaki arkadaşlarımı buldum, hayatım tümden değişti. artık beni düşünen, beni arayan, bana gerçekten değer veren bir grubum vardı. çalışan insanlar olduğumuz için sık sık buluşamıyoruz belki ama irtibatımız hiç kopmuyor artık. sonuç, asosyalliğin sonu ve mutluluk.
edit:onlardan da hayır gelmedi a.q. saplığa devam. çevremi, şansımı sikeyim.
sosyal olanları anlayamayan kişidir. hayır ne yapıyor sosyal insanlar? dışarda bir ton para harcarlar. üstüne de yorulur eve gelirler. yapmacık sohbetler,sahte gülüşlerle eğlendiğini sanarlar. şahsen ben bunların hiçbirinden hazetmediğim için asosyalsem, evet asosyalim.
insan ilişkileri normal insanlara göre kötü olan.ortamlara girmek istemeyen yada ortamda mecburiyetten bulunuyorsa konuşmamayı tercih eden tiplerdir.Bu insanların topluma kazandırılması gerekmektedir,onları ellerinden tutup kaldırmalıyızdır.
