başkalarının hayatına bakarak kendi hayatında sürekli eksik bulan insandır. başkasını kendine hudud bilir ve kıskanç olursan, binbir çeşit güzellik bulursun moralini bozacak halbuki asıl mesele, kendi güzelliğinin farkına varabilmektir.
Olaylarda üzülecek bir şey bulabilmenin yanında hiçbir şeyde mutlu olacak bir detay bulamayanlar. Varlığı içinde zıt düşmekten yorulduğu için hareket etmeye mecali kalmayanlar. Zihninin huzursuzluğuna yenilerek çok düşünen, ince hareket eden şanssızlar. Sadece kendime söylüyorum, üzerinize alınmayınız.
Kendisinden fazla çevresindekileri düşünen insan mutlu olamaz. Ben merkeziyetçilik iyi birşey değil ama biri feda ederken birileri kâr ediyorsa orda mutluluk olmaz. işte bu sebeple herseyde ölçülü olmalı ki insan aldığı kadarını versin verdiği kadarını alsın.
Acısı olan insanlar olabilir mi acaba.Kim Mutlu ki bu hayatta? çoğumuz mutluyu oynuyoruz aslında yukarıda yazmışlar yok doyumsuz yok düşünceli,hedefi olmayan falan filan...
Kendiyle bir türlü barışamayan insanlar. Yaşadığı iyi kötü her olayda sadece bardağın boş tarafını gören, sürekli kendine kızan, herkese acırken kendine o şefkati asla sunmayan belki de sunamayan insanlar.
Aslında mutluluğu en çok onlar haketmesine rağmen bıçağı boynuna dayayanlar.
Yere,zamana ve kişiden kişiye değişen durum.iyilik yapan da kötülük yapan da kendi çapında ufak mutluluklar duyabilir.savaş durumunda,hastalık,yoksulluk ve zulüm altında ki insanlar mutsuzdurlar.
etraflarındaki insanların mutsuzluklarından beslenen, ordan oraya laf taşıyan, yüzlerine güldüğü insanların arkasından başarısızlıklarından nemalanan kıkır kıkır gülen, mutlu ilişkisi olan arkadaşlarını sevgililerine karşı gazlayan insanlar.
çevresindeki insanların zaman içerisinde değişmesine adapte olamayanlardır. bu insanlar "e ben değişmedim, neden onlar sevdiğim günlerdeki gibi kalmıyorlar ki?" deyip deyip düşünmekle meşguldür.
Birde mutlu etmeyi bilmeyen insanlar.
