sudan çıkmış balığa dönülen gündür. kendimi müsaadenizle bundan ayrı tutacağım. evveliyatında sıkı hemde öyle böyle sıkı olmayan bir nevi askerlik gibi bir tecrübe geçirdiğimden hiç zorlandım. tabi askerliğin ruhu başkadır, her şey başkadır.
ilk günler vuran botlar yüzünden kanayan ayaklarına mı yanarsın, kavurucu sıcakta pişmiş mıcırların üstünde süründüğüne mi? herkes tek tip herkes yeşil. mavi eşofmanlarla pratisyen hekim gibi dolanan acemi askerler, elindeki telsizle bölü komutanı kesilen çakma çavuşlar, espiri yapma özürlü takım komutanları... daha neler neler. ama güzeldir. tüm zorluğuna rağmen.
herkesin saçlar kazılmış, eşofmanlar bir olduğu için herkes birbirine benzemektedir. bir kaç kişiyle muhabbeti kurmuştum karıştıra karıştıra aradım arkadaşları.
acayip bir histir. evden kaçmış küçük bir çocuk gibi hissettirir insana kendini... "lan benim burada ne işim var? burada olmamam lazım" dersiniz kendi kendinize. ancak o nizamiye kapısından içeri girdiğiniz an her şey bitmiştir. sonra alışırsınız...
kapıdan içeri girmeden önce komutanlar tarafından gayet güzelce karşılanan kışladan içeri girdiğin anda geçin lan sıraya nidalarını duyduğunuz anda kaçmak istersiniz ama geriye döndüğünüzde çıkış kapısı orada değildir.
etrafınızda sizle beraber sıraya girmiş yaklaşık 1000 kişi vardır etrafınızda gördüğünüz zihinsel özürlü olmaya ramak kalmış tipler sonucu içinizden dersiniz ki bu 1000 kişinin içinden en zeki ilk 100'e hatta 50 ye bile girerim kesin ve en aptal olanların bile bitiridği bu işi bende bitiririm. Yemin törenine doğru ise yemek yemeyi hatta tuvaleti bilmeyen arkadaşların rap rap nizami yürürken siz kendinizi takım komutanından yürüyemediğiniz için gerizekalı muamelesi görürken bulursunuz.
hani kızlar için kullanılan ilk gece tabiri vardırya. hah işte onun aynısının erkekler için kullanılan versiyonu. kardeşim sağına bakarsın aynı, soluna bakarsın aynı. o kuyruk bittikten sonra bir aşı kısmı vardır ki sormayın gitsin. 3 adet aşı çeşidi var. bunu da belirtmemde fayda var. 1. aşı menenjit, 2. aşı tetanoz ve 3. aşı karma aşıdır. ancak bu böyle olmadığı gibi, bir adama yanlışlıkla 2 tane tetanoz çaktıklarını da duymuşuzdur o aşı hengamesinin içinde. ya nazi toplama kampından biraz daha iyi bir durum desek yeridir heralde ilk gün için. ama ilk gün ve hatta ilk geceyi atlattığınız an, kafa ve bünye otomatiğe bağlar 5 ay 5 gün mal adam'ı oynarsınız. öyle de yapmalısınız lakin akıllı adamlar burada kaybederler.
buğulu cama dışarıdan, meçhul kişilerce 'şafak 540' yazılmak suretiyle çömlere moral depolanması muhtemel hareketin vuku buldugu zaman.
bunu yazanları yakalamak isteyenler bir parti kurmaya kalkışsa sanırım tek başlarına iktidar olurlar, aynı zamanda sivil anayasa teraneside son bulur.
yüzlerce kişi sıraya sokularak sayım yapılır ardından saçlar kesilir, kucağına yeşil elbiseler verilir, botlar bir yada iki numara büyük verilir ( zaten bir numara büyük söylenmesi daha önceden tembihlendiği için bir numara büyük söylemiştir garibim ve onun üzerinden 2 numara daha büyüğü verilir), boynuna numaralı bir tabela asılarak askeri kıyafet ve kel kafayla bir resim çekilir, akşam sayımından sonra yatılır ve daha güneş yokken biri başunuzda avazı çıktığı kadar bağırır koğuş kallllkkkkkkkkkk.
(bkz: burası neresi lan)
diğerlerine göre çok daha zor geçen, annesi babası olan, başını sokabileceği bir yer olan insanın hüngür hüngür ağlayacağı gündür. çok sert bilinen birçok insan askerliğin ilk gününde, hatta devamında da ağlar. üzüntüden midir, sinirden midir bilinmez; ama askerliğe alışmak diye bir olay yoktur.
o kadar sıraya girip işlemlerinizi yaptırdıktan sonra yatagınızı bulursunuz o kadar tanımadıgınız adamla aynı yerde yatarsınız. Kimi umursamazca horlamaya başlamıştır. Kimi sessizce ağlamaktadır. Nereye geldim ben sorularıyla tam dalarsınız oda ne!
Ulan bu saate kadar yatılır mı? Koğuş Kalk! Saat 5:30'dur, acaba saati ters mi taktım dersiniz, ama nafile saat dogrudur ve askersinizdir.
Dışarı cıkarsınız. Yatak düzenlendikten sonra herkes bir yerlere koşuşturuyordur. Bir lavaboya gireyim dersiniz bir aynada 30 kişinin traş oldugunu görünce... gerisini anlatmayayım gizemi kacmasın.
Gün akşam olur çabucak, lafla, sıra beklemekle... ilk gece daha bir enteresandır. Yeri yadırgarsınız, otuz küsur tanımadığınız adamla yatmayı daha da yadırgarsınız, sağdan sola soldan sağa döner zoraki uyursunuz. Sonra gecenin tam ortasında adının sonradan nöbet değişimi olduğunu öğrendiğiniz bir şey sizi yerinizden zıplatır. Rap rap ayak sesleri, yatak odanıza (!) giren onbeş asker, tüfekler...
doğu'da yapılan askerliğin ilk günü, k.t.m. denilen kabul toplanma merkezi'nin pis yataklarında kalmak demektir. askerler tarafından bu ktm'lere kaderine terkedilmişler merkezi denir. Eğer bir ktm'ye katılacaksanız mutlaka yanınızda temiz çarşaf veya havlu gibi bir şey alın. zira bu yataklarda yatmak bir derece kabullenilir ancak o aylarca yıkanmamış ve her gece başka birinin yattığı yastığa kafa koymak cesaret ister. çantanıza kilit alın ve gece ayakkabınızı da çantanıza koyun. çünkü kimin eli kimin cebinde belli olmaz. ıslak mendil alın çünkü elinizi yıkamanız gereken yerde sabun olmama ihtimali yüksektir. peçete de bulundurun. yoksa benim gibi 3 gün sıçmadan beklemek durumunda kalabilirsiniz. genellikle ktm'lerin mıntıka alanı dışına çıkmanız yasak olur. mıntıka içinde kalan kantin ise keyfi olarak açılıp kapanabilir. fazla güvenmeyin. yanına minik bir araba büyüklüğünde bavul alanını da gördüm. ufacık bir sırt çantası alanını da. en iyisi rahatça taşıyacağınız bir büyüklükte ve ağırlıkta olması.
hayatınızda birçok ilk gün vardır. okula başladığınız, işe başladığınız, gerdeğe girdiğiniz..vs. ama bunların insanı en derinden etkileyeni nizamiyeden içeri girdiğiniz ilk gündür.
çok şaşırmışsınızdır. herşey düzenlidir. biryerlere koşuşturan ve onları at gibi biryerlere koşturan askerleri görürsünüz. sigara içmeye korkarsınız, ulan acaba benim gibi bir gariban daha var mı burada diye düşünürsünüz. zamanla anlarsınız ki herkes birbirinden garibandır. birliğinizin yazıhanesine gidersiniz. saatlerce ayakta bekletilirsiniz. ilginç ilgşnç talimatlara imza atarsınız. saçınız kesilir, üniforma verilir, koca koca postalları ayağınıza takarsınız. sorarsınız kendinize nerdeyim ben diye? burası ayrı bir dünyadır ve bütün mantık hesapları kalkmıştır ortadan. ve nihayet akşam olur ve yatacağınız yer gösterilir. o yatağa girdiğinizde en az iki saat uyuyamassınız. düşünür durursunuz. ah ulan biter mi bu askerlik dersiniz. sivil insanları düşünürsünüz. yüreğinizden bir kuş uçup havalanmak ister ama telörgülee takılır. velhasılı tüm boktan duygular hakim olur beyne.
hayatımda ilköğretim, lise, üniversite, yüksek lisans, devlet kurumu, özel sektör gibi müesselerde bulunmama rağmen hayatımın en ciddiye alınabilecek dönemi askerliktir. hani bir şair demiş ya "hayatımdan şiiri çıkarsam geriye hiçbirşey kalmaz" ben de hayatımdan askerliği çıkarsam geriye hiçbirşey kalmıyor.
