O günü düşündüğünüzde içiniz feryan figan dolar ama öyle olmuyor şokta oluyorsunuz herşey karanlık ve soğuk geçen sanat filmleri gibi oluyor ve öyle gidiyor o insan artık yok inanamıyorsunuz cenaze gömülme içinizden otobüse atlayıp gitmek geliyor yolda gördüğünüz dilencinin yerine geçmek istiyorsunuz o an, cenaze evine gelenlerle başka konular konuşmak istiyorsunuz ama olmuyor acısını daha sonraları hissedersiniz bazen unutur hala yaşıyor zannedersiniz eve geldiğinizde şöyle bir dank eder ama zamanla herşey anıya dönüşğr ve o anılarda bulanır benim 3 sene geçti yavaş yavaş yüzünü bike hatırlayamaz oldum.
işte ben sırf bu yüzden anneler gününün kaldırılması taraftarıyım, geride kalanların anneler gününde daha da yıkıldığını görmemek yaşamamak için.
sağda solda arkadaşlarıyla muhabbet ederken annesine küfür ettiren ya da arkadaşının annesine küfür eden ve buna ''kankalık'' diyen ahlaktan bihaber gençleri gördükçe annelerine daha bir üzülüyorum, doğururken böyle bir evlat mı hayal etmişlerdi acaba.
annenizin ayaklarının altını yüzünüze sürün hayattayken, öpün koklayın. o rahmetli olduğu gün sizin de bir yanınız rahmetli olacak.
Seni bi parçası olarak dünyaya getirdikten sonra hayatındaki en önemli şey olaması ve senin dünyandaki yerini hiçbişeyin dolduramayacagı kadar büyüttükten sonra bencilce terk etmesidir. Evet bu durum büyük bir bencilliktir. Herşeyi hayattaki herşeyi bazen inkar etsekte ondan ögreniriz isteyerek yada istemeyerek, ama hiçbirzaman asıl anahtarı vermezler 'annesiz nasıl yaşanacagını'. Ve birgün içinizde kocaman bi boşlukla kalırsınız hayatın içinde. ilk zamanlarda çevrenizdeki herkesin varlığı canınızı acıtır göz bebeklerinize oturan teselli veren her samimi bakış gözünüzden yaş gelmesi için yeterlidir . Sonradan bakarsınız bişekilde devam ediyorsunuz ama bazen nefes almaktan yoruldugunuzu hissedersiniz.
Zamanla alışılmasada kendinize çizdiğiniz hudutlar içinde hayattaki rolünüze devam edersiniz. Ama unutulmamalıdırki hudutlar içinde yaşadığınız zindanın anahtarları omzunuzdaki kanatlardır.
kelimelerle tarif edilmesi imkansız olan bir acıya sebep olandır.kolay kolay inanmak istemezsin. bilirsin ki gittiği zaman kocaman bir parçayı ruhundan söküp götürür. kabul edemezsin bir türlü.
asla o günü hayal edemezsin. umursadığın tek şey galatasaray' ın fenerbahçe' yi geçip şampiyon olması ve konyaspor' u yenmenizdir. baban arar, '' hemen gel anneni hastaneye kaldırdık '' der. maçı, şampiyonluğu, sürüne sürüne öğrenmeye çalıştığın yabancı dili, finalleri unutur, telaş içinde, uçarcasına kilometrelerce ötedeki bir şehre gidersin. baban çaresiz beklemektedir ameliyatın sona ermesini. sarılırsın ona. ertesi gün ziyarete gittiğinde kanamanın durmadığını, yeni bir ameliyat gerektiğini öğrenirsin. şok olursun. dualar edersin, annenin iyileşmesini, her şeyin yoluna girmesini diler, geceler boyunca gözlerinin yaşla dolmasını engelleyemezsin. içinde hep bir endişe ve acı kütlesi vardır. bir ayı doldurur ve yeni bir ayı doldurmaya başlarsın yoğun bakım ziyaretinde. senin gibi dualar ederek, hüzün ve yorgunlukla bekleyen, umudunu kaybetmeyen insanlarla tanışır, yepyeni, birbirine bağlı bir topluluk oluşturursun.
akrabaların gelir, size destek olmaya çalışır. ziyaret için saat sayarken bir telefon gelir. '' başınız sağolsun, kaybettik ''. gözyaşların sel olur, ruhundan dev bir parça sökülür ve ruhunda oluşan boşluğu ciddi ciddi hissedersin. babacığının nasıl ağladığını görür, daha çok ağlarsın. ağlamaktan başka bir şey yapamazsın.
ama bilirsin. 5 kelimelik de olsa 5000 kelimelik de olsa stephen king' in elinden çıkmış bir roman da olsa hiçbir şey o anın hissettirdiklerini, annenin gidişinin yarattığı boşluğu tarif edemez. yapamaz.
onun insanları nasıl sevdiğini, köpekleri doyurmak için nasıl bir sürü ekmek alıp yollara düştüğünü, yavruları için ilerleyen yaşına rağmen çalışmaya devam ettiğini, senin için senden daha koyu galatasaraylı olduğunu, hastalığında uykusunu senin için feda ettiğini, hayatında dağınıklıklar olan senin için nasıl üzüldüğünü hatırlar ve o her aklına geldiğinde ağlarsın. dayanamazsın. gözyaşların akar gider.
hiçbir şey onun bıraktığı boşluğu tanımlayamaz. nasıl içinin yandığını bilmezler.
onu asla unutmayacağın bildiğin tek şeydir. biraz olsun teselli bulursun çünkü hep '' seni seviyorum '' demişsindir ona. unutmamışsındır. unutmazsın asla.
canından ciğerinin kopması gibi birşey .. inanmamak, aklın mantıkla savaşına Şahit olmak gibi birşey. Acının dibine vurmak , gittiğini bile bile geri gelecekmiş gibi umutla beklemek anneyi.
annenin ölmesi demek kişinin kendisi ölmesi demekmiş bunu 4 gün önce annemi kaybedince anladım, 4 gündür tarifi mümkün olmayan ama adının kesinlikle acı olmadığını düşündüğüm bir his yaşıyorum, acı değil çünkü, acı denilen şeyin herkes için bir tarifi vardır, ama ben bu his için bir tarif getirebilen birisini görmedim. annenin ölmesinin verdiği bu hissi acıya bile dönüştürebilen varmıdır diye merak edip bu başlığı aradım ve içindeki bütün entryleri tek tek okuyup hepsi için ayrı ayrı ağladım ve anladım herhangi bir yöntemi yokmuş, ben hayatımın şuana kadar geçen bütün süresinde anneme çok yakındım süreki sarılır öper koklardım, ona rağmen hiç doyamamışım anneme. annesini çok daha yeni kaybetmiş birisi olarak nacizane tavsiyem; anneniz halen yanınızdayken bol bol öpün koklayın sarılın.
babam annemin mezar taşına bir şeyler yazdırdı. annem bunları yattığı yerden görebilir miydi? hiç sanmıyorum. utanıyorum. bütün ailelerin çaresizikleri kendi mezar taşlarında yazıyor. ve annemin üzerinde rengarenk çiçekler açıyor.
sıcak yatağıma girmiş ve sağa dönüp son bir defa sözlükte gezinirken bu başlıktan sonra uykumlarım kaçtı.zor bir durum...annemin de dediği gibi;
Ama başa taç'imiş
Her derde ilaç'imiş
Bir evlat pir olsada
Bir anaya muhtaç'imiş...
Canınızdan can gider , o sizin bitanenizdir , her gün yanına gidersiniz karşıyakaya bir demet bırakırsınız en sevdiğinden nergis , sonra anlatırsınız olanı biteni , o sizin dert ortağınızdır ağlarsınız başında , bir çift el istersiniz saçlarınızı okşayan , 4 yıl oldu meleğim beni terk edeli ama sanki daha 4 gün önce yanınızdaymış gibi hissedersiniz , telefonda bile bi fotoğrafını görseniz ağlamaya başlarsınız , neyse daha yazamayacağım telefon ıslakken dokunmatiği çalışmıyor.
Zamanla alışılıyor mu yoksa büyüdüğün için daha olgun düşünüp idrak mı ediyorsun yada artık umursamıyor musun bilmem ama tek bildiğim 13 yaşındaki çocuğun kalbini acıttığı kadar acıtmıyor artık kalbimi.
Allah rahmet eylesin..
Periyodik olarak inanamama krizleri geçirirsin. Hayattaki tüm amaç ve hedeflerin anlamını yitirir. Yersin içersin gülersin gezersin ama enerjin cekilmiş gibidir, yaşamdan zevk alamazsın. Hiçbir şeye şaşıramazsın, hiçbir şeye çok fazla sevinemez ve üzülemezsin. Bir şeyin olması veya olmaması arasında pek fark yoktur çünkü o şeyin bir yalandan ibaret olduğunu bilirsin. Çünkü hayattaki tek gerçeğin, ölümün acısı her daim ensendedir. Aniden aklına gelir karşında konuşuyor olduğun kişi senin o anda ne düşündüğünü ne hissettiğini bilmeden küçük dertlerini anlatır durur. Kendi derdine çare olmadığını bildiginden küçük dertlere teselliler verirsin.
Rüyanda görür uyanınca sevinçten ağlamaya başlarsın. Gece öksürürsün aklına gelir. Öksürdüğümü duysa yatağından kalkıp pekmezli süt getirirdi dersin hem öksürüp hem ağlarsın. Kendin için dikkat etmedigin günahları o hisseder ruhu rahatsiz olur diye dikkat edersin. Her zaman seni görüyor olduğunu hisseder farkli bir frekansta yaşarsin. Onun için yapamadığını başka kimseye yapasın gelmez. Tuhaf ki onun için de onca şey yapmış olmana rağmen hiçbir şey yapmamissin gibi gelir. Hicbir şeyin eskisi gibi olmayacağini bilir tam o esnada yeni bir inanamama kısır döngüsüne girersin. Yine de çok şükür dersin yeni acılardan korkarak.
