dünyada bana en huzur veren ses horultu sesi desem gülersiniz dimi. eğer çok yaşlı bir anneniz varsa bu sesi seversiniz, ama sadece onunkini.
istisnasız her gece aklıma düşer, gider yoklarım nefes alıyormu diye. hele ki horluyorsa o an duyduğum huzuru anlatamam.
allah kimsenin başına küçük yaşta vermesin annesini kaybedenlerin başı sağolsun ama onların bizim yokluğumuzu görmeleri onları daha çok üzeceği için bizim onların yokluğunu bir gün görmemiz gerekir.
her bakımdan eksiklik dolu zamanların başlangıcıdır...ailevi bağlar da dahil bi çok şey, bir daha eskisi gibi olmayacaktır.akşam eve dönüşlerinizi bekleyen, her daim hoşunuza giden gitmeyen bir çok şeye yorum yapan ve karışan yoktur artık. kızmalarını bile özlersiniz o derece.koruyup,kollayan esirgeyeniniz yoktur artık ve en önemlisi karşılıksız sevgi,iyilik vs. dönemi sizin için bitmiştir artık rastlanması çok zor olacaktır.anneyi kaybetmek, üzerindeki sana dolanan kolları kaybetmiş olmak, anneyi kaybetmek kabuksuz yemişe benzemek demek,anneyi kaybetmek korunağından, sığınağından olmak demek,annenin ölmesi, seni en çok seven sevgilini ölmesi demek...
yalnız kalmaktır hadi kızım uyan okula geç kaldın sesini duyamamak yada hiç duymamış olmaktır. can acıtır ufacık bır cocugu bile kıskanırsın kimi zaman onun o içen anne demesini koşa koşa gidip sarılmasını parka götürmesini kıskanırsın işte kıskanır canın acır korkarsın yalnızlıktan. neyse korkarsın işte.
Anneanneler,babaanneler vefat eder gider ve biz torunlar anne/babaların bunu ağırbaşla kaldırmasını bekleriz.
Başsağlığı dileyenlere 'yaşlıydı zaten' der geçeriz,hiç düşünemeyiz bile anne/babamızın içindeki acıyı.
Bir arkadaşım babasını çok basit bir ameliyatta kaybettiğini anlatırken 'herkesin anne/babası ölebilir ama bu benim başıma gelmez sanmıştım' demişti.
Gelecek elbet hepimizin başına,ama düşünmesi ile yüreği acıtır,yakar.
Anneme sarıldığımda aklıma eşimin annesiz oluşu gelir hep...
Allah hepsine sağlık,anne/babasını kaybetmiş tüm evlatlara da sabır versin.
yaşamadım hiç ama yaşayanı gördüm, en yakın arkadaşlarımdan biri. yaş 18.
2 yıldır kanser hastası bir anne.
kolon karseriyle başlamış, karaciğere ve kemiğe sıçramış.
hastalıktan haberi olan ama ne kadar yayıldığını bilmeyen bir kız.
kasım başı, ağlayarak geliyor...
-ne oldu?
-annem...
öğrenmiş durumun vehametini, moral versen, ne morali lan? annesi ölüyor kızın!
kasım sonu...
-ne oldu?
-annem...
akciğerlerine sıçramış...
aralık başı...
-toplanın gidiyoruz.
-nereye lan?
-irem...
beynine sıçramış...
alıyoruz irem'i, deli gibi ağlıyor. hepimiz ağlıyoruz. abisi dağıtmış, eve uğramıyor. babası desen kafa gitmiş artık. anneanne ilaçlarla ayakta duruyor. irem... susuyor zamanla...
-hande?
-efendim güzelim
-babam evlenir mi başkasıyla?
-sen ama niye bunu düşünüyosun, niye evlensin ki şimdi.
-hande?
-söyle canım
-eskiden annemler evde olmayınca sevinirdim, şimdi benim bir ailem kalmadı...
-ailen niye olmasın? abin var, baban var.
-abim eve uğramıyo ki, babamla da anlaşamayız pek.
-olsun onlar senin ailen.
4 gün sonra bir mesaj;
-irem'in annesi bilincini kaybetmiş.
-has.ktir
1 gün sonra mesaj;
-kaybettik.
gidilir yanına, boşluğa bakan bir kız. konuşmuyo, yemek yemiyo, etrafına bakmıyo bile. kendini yerden yere atınca sakinleştirici vermişler. zar zor konuşur bir arkadaşla;
-allah sevdiği insanları erken yanına alırmış.
-onu bu kadar sevmek zorunda mıydın?
sonraki gün cenazede;
hiç sesi çıkmıyo, öylece boşlukta bi yere odaklanmış. yanındayız, sarılıyoruz filan ama yok gibi orda. gözleri bile dolmuyor, ilacın etkisi. kimse gelmiyor yanına bizden başka, sadece arkadaşları. ara ara gelip "ay kıyamam kızıma ben" deyip gidiyorlar. küfrediyorum hepsine, nerde bu kızın akrabaları?
defnettikten sonra abisini görüyoruz, iki kolundan iki kişi tutmuş taşıyorlar. geliyor, sarılıyor ireme. hepimiz kopuyoruz o an ama 2 dakika sonra irem döndüğünde gözyaşlarımızı silmiş vaziyetteyiz. bir şekilde güldürüyoruz, oluyo işte çabuk toparlanıyo irem.
-annem 2 gün önce anlattı, rüyasında Allah'la konuşmuş. allah'tan 24 yıl ömür istemiş ama allah ona "sana 22 saat veriyorum" demiş. bunu anlattıktan tam 22 saat sonra öldü.
-olum yalnız biliyosun di mi annen her şeyi görcek bundan sonra.
-aaaa içtiğimi de mi görcek
-e tabi
-ya anne bi gözünü kapasan arada?
1 hafta sonra;
konuşuyoruz.
-biliyo musun ben küçükken annem bana kızınca "git odanda ağla" dermiş, ben de gidip odamda ağlayıp ağlamam bitince "anneciğim ağlamam bitti çıkabilir miyim" dermişim. annem gülerek anlatır...dı...
gözleri boşluğa dalmış bir kız ve konuyu dağıtmaya çalışmak...
toparlayacaksın be güzelim, sen hepimizden daha güçlüsün, biliyorum. kimsenin başına gelmemesi dileğiyle.
canın gitmesidir.
bazen insanın iki tane annesi olur. nasıl olur demeyin oluverir bazen. ben birazcık şanslıyım o yüzden...amma velakin bugün gidişinin üstünden tam 10 yıl geçti.. ben senin beni bırakışına sebep olan hastalığın doktoru olmak üzereyim. olmamak için çabaladım, yok saymaya çalıştım, ama içinde buldum yine kendimi. hayat böyle işte. ben seni sevmeye, özlemeye, anmaya, dua etmeye devam ediyorum. yine her gün bana bıraktığın isimle sesleniyor insanlar bana..ben senin tek kızınım, en sevdiğinim biliyorum, sen ise duamsın artık...
hala iyi bi işiniz yoksa, karekteriniz oturmamışsa, kız arkadaşınız yoksa, aval bi baba kalacaksa, akrabalar birbirinden boksa: ya ayvayı bütün bütün yuttuğun gündür ya da "challenge" günüdür!
yaşamın o andan itibaren durması, dertleşeceğin omuzunda ağlayacağın insanın artık olmamasının acısı gibi durumlarla karşı karşıya gelmenizi sağlayan ızdırabı yüksek durumdur.
candan can kopması deyimini önceden anlam veremeyip anlamazken, birdenbire, daha büyüyememişken bile, ta derinden yaşamaktır.
önce bir hastalık gelir sarar çepeçevre. onun bedenini, senin yüreğini. ameliyatlarını seyredersin çaresizce, sonra saçlarının dökülüşünü. baban, sen ve o banyoya gidip, karşılıklı ağlayarak saçlarını traş edersiniz. umutla bakar gülümsersiniz birbirinize. sen onun moralini iyi tutmak için güler, onu gıdıklar, espriler yaparsın, ağlamış olduğun belli olmasın diye göz makyajı yaparak gezmişsindir evde, ama o gece herkes yattıktan sonra mutfak balkonunda,çöpün yanındaki poşette duran saçlar avuçlarında, ağladığını bilmiyordur.
sonra her sabaha korkuyla uyanmayı öğrenirsin, bir de geceleri uykundan uyanıp, ayaklarının ucuna basarak onun odasına gidip nefesini dinlemeyi.
tüm acılarına rağmen hala neşelidir, o senin annendir çünkü, sana güçlü olmayı da o öğretmiştir. iyi olduğu günler kardeşini ve seni alıp gezmeye çıkartır, gülersiniz, o bembeyaz dişlerini ortaya çıkararak gülerken, sen doya doya bakarsın belki yarın göremem diye.
gözyaşlarına tanık olursun kimi zaman,isyanlarına, o ağrıdan kıvranırken sen de başında oturur uyumazsın,ertesi gün sabahın köründe okula gideceğin halde, 'git yat artık sen kızım' der, omuz silkersin gitmem dersin. sonra alır hastaneye yatırırlar. iki hafta ayrı kalırsın ondan, bilgisayarın ekranında fotoğrafınız duruyordur baktıkça gözlerin dolar. sen okuldayken baban kardeşini anneannene bırakır, ilk defa okuldan boş bir eve geliyorsundur, mutfakta seni bekleyen, sen onun hazırladığı bilumum kek, poğaça ya da yemekleri iştahla yerken, kahvesini içerek o gün yaptıklarını dinleyen annen ilk defa yoktur. ne yemek yemek ister canın ne ders çalışmak, ne de televizyon seyretmek. bir yere oturur saatlerce boş boş duvarlara bakarsın. bir yetenek yarışmasına katılmışsınızdır arkadaşlarınla, babanla kardeşin gelip izlerler seni, gözün hep onu arar ama hastanededir. birinci olur yarı finale kalırsınız, telefon edip çığlıklar atarak verirsin haberi.
sonra çıkar hastaneden doktor iyiye gidiyor der, sevinç gözyaşlarıyla sarlırsınız birbirinize, o gece babanı odadan kovup sarılıp uyursunuz. o kadar özlemişsindir ki kokusunu sırf o kokuyu duyabilmek için uyumamaya zorlarsın kendini. final günü gelmiştir bu kez baban ve kardeşinin yanında annen de vardır,gözlerinde yaşlarla izlyordur seni. sonuçları beklerken yanına gelir sarılırsınız, konuşmaya bile gerek duymasınız seninle gurur duyduğunu biliyorsundur. takım arkadaşlarından biri annen neden ağız maskesi takıyor der, başını önüne eğersin, hasta,mikrop almaması gerekiyor dersin.
herşey güzel gider. anneler günü olur, annen anneannene hediye almıştır, gidip verip geleyim der. sen anne dersin, gitme tek başına, bu aralar çok başın dönüyor, biz de gelelim. yok der sizi boşuna yürütmeyeyim şimdi bu sıcakta. ısrar edersin kabul etmez,gider. bir saat olur yok, iki saat, üç saat. ararsın ulaşamazsın. babanı arasın delirmiş gibi, duymaz. en son arar seni geliyoruz kızım der. bir açarsın kapıyı annenin başında sargılar üstü başı kan. seni dinlememiş, tek gitmiş, başı dönüp düşmüş işte! mahvolursun onu öyle görünce. iki gün sonra yine götürürler hastaneye sen daha doyamadan. anneannenlerde kalmaya başlarsın kardeşinle. mesaj atarsın annem seni çok özledik diye cevap vermez. sonradan öğrenmişsindir ki cevap verememiş.
düşünce beynine sıçramış ne varsa. konuşamamaya başlamış gittikçe, peltek peltek seni sayıklarmış o haliyle. sen üzülme diye göstermezlermiş.
sonra o gün sabaha karşı evde sesler.. uyanıyorsun ama korkuyorsun odadan çıkmaya hissetmiş gibi. kapılar kapanıyor,gidenler var. bir süre sonra mecbur odadan çıkıyorsun. heres salonda ağlıyor. ne var diyorsun. daha fazla dayanamadı diyorlar. gerisi flu.. yerlere atyorsun kendini,bağırıyorsun saçmalamayın o bizi bırakmaz diye. küçücüksün daha.. daha 14 yaşında. baban geliyor sonra, gözleri kan çanağı. hayatında ilk kez aşık olduğu, senin bile çözemediğim bir sevgiyle sevdiği kadını elleriyle uğurlamış ölüme..sarılıyorsunuz. kardeşinin hiçbirşeyden haberi yok. kör gibisin. buz gibi bi rüzgar içinden dev gibi bir prça söküp götürmüş gibi. sanki kalbin de o tabuta, mezara konuyor. inanamıyorsun. sanki başkası gömülüyormuş gibi bakıyorsun o çukura. işte o gün yeni bir hayat başlıyor senin için.
***
şimdi kaç sene geçti aradan... sensiz bir sürü doğum günün kutladım anne, bir sürü bayram... hiçbiri sen varkenki gibi değildi. hiçbir pasta senin muzlu pastana benzemiyor, hiçbir yemek senin yemeklerine. kıyafetlerini aşırmak hiç eğlenceli değil artık, zaten benim oldu hepsi. gece uyanıp yanına sıkışamıyorum çünkü babamın bir yanı hep boş zaten. sen varken uykuyu sevmezdik, cuma günü gece geç saatlere kadar battaniyenin altında oturup film izlerdik. şimdi uykuya çok düştüm ben ,başımı yastıktan kaldıramıyorum. kaç cuma battaniyemizi alıp yanımda azıcık boş yer bırakarak film izlemeye çalıştım, olmadı. hep uyuyakaldım. en çok sesini aradım ama. kahkahalarını. ilk günler sağır oluyorum sandım, kulaklarım uğuldadı. sensiz eksik kaldık anne. artık evimiz yuva değil sadece bir ev.
ama en çok koyan da ne biliyor musun sözlük, mezuniyetimde, evliliğimde, doğumumda, yani yaşanacak bütün özel günlerin hiçbirinde, onu yanımda göremeyecek olmam. sen şimdi benim rüyamsın anneciğim. her gece sarılıp uyuduğum hayalim..
Ölüm zordur, çok zordur ancak annenin ölmesi daha da zorudur. Hayatın anlamının kayması, sizi yaşama bağlayan sebebin yok olmasıdır. Kendi annenizi bırakın hiç kimsenin annesine yakıştıramadığınız, sözün ve göz yaşının bittiği yerdir.
artık sabah uyandığın ses o değildir. boşlukta yürüyo gibi hissedersin. güven ki; en zor hissedilen, hayatta en çok güvendiğin kişi bırakıp gitmiştir seni. hele yetişemediysen son anlarına, daha bi koyar yokluğuna alışmak. gerçek gelmez onsuzluk soğuk tenine değene kadar. çok özlersin evet ve artık rüyalarında hasret giderirsin...
küçücük elleriyle annesinin serçe parmağını anca tutabilen çocuk ,büyüdüğünde ansızın kaybettiği annesini kendi elleriyle toprak altına yerleştirmesi ve yok oluşunu izlemesi.(Allah kimseye bu acıyı göstermesin )
