bu kelime benim için son 1 aydır çok karışık. annem zor bir insandı. sürekli kontrol etme çabası vardı. anlaşamazdık kolay kolay. benimde hatalarım vardı elbet. fakat dayanılmaz hale gelmişti bu baskılar. ev bakıyordum kendime sık sık. çıkmam an meselesiydi. uzaklaşacaktım her şeyden,
herkesten.
fakat evi de bulmuşken fırsatım olmadı. hem de acı bir şekilde olmadı fırsatım. bir telefon geldi önce annen hastanede refakatçi lazım işten izin al çık dediler. aldım çıktım soluğu hastanede aldık. öncesinde basit bir akciğer tetiklemesiydi. koanın dışa vurumu şeklindeydi. 2 gün refakatçi kaldım yanında güzeldi her şey. tam ayrıldım yanından eve geçtim. kötüleşti haberi geldi. yoğun bakıma aldılar. 1 aydır 3 hastane değiştik durumu değişmedi. her şey olabilirmiş.
bilmiyorum annemin değerini böyle öğrenmem çok acı lan. gözümü kapattığımda, her telefon çaldığında. yoğun bakımdan çıkan her doktordan korkuyorum artık. samet'te var üstelik. önceleri hiç konuşmama bahsetmeme kararı almıştım burada, sadece kafa dağıtacaktım ama olmuyor. olamıyor. hafif yüzü gülümsese insan suçlu hissediyor kendini.
henüz erken, böyle olmamalı. hem ben gidecektim anne sen değil. sen kal gerekirse ben gitmem.
Dünyanın en muhteşem varlığı.
Herkesin annesi çok özeldir ama benim annem hem anne hem baba oldu yeri geldi bir arkadas bir dost oldu bana bu yuzden bambaska bir varlıktır benim icin annem.
Kucağında hickira hickira bebek gibi ağlarken sebebini ogrendikten sonra ağlamama dayanamayip benimle birlikte aglayip ve gececek,gececek diye gozlerimi silerken gözümden opusune oleyim ben annem.
Benim için hayata küstüğümde beni tekrar barıştıran kişidir. Babalar da evlatlarını sever ama anneler kadar belli etmez. Anneler ne kadar sevdiklerini sözleriyle tamamen belli eder.
BENiM her şeyim.
Doğar doğmaz menenjit geçirmiş ve aylarca hasta kalmış bir bebekle başladı onun anneliği. Ben ayaklanıp yürüyene kadar fiziksel engelli olma korkusuyla, konuşup kendimi anlatmaya başladığım ana kadar da zihinsel engelli olma korkusuyla büyüttü beni.
Tam bende fiziksel ve zihinsel engel olmadığını anlayıp annelik duygusunu rahatça tadacaktı ki; Babam ben 7 yaşındayken siktir olup gitti.
Yine başladı mücadelesi, 14 yaşıma kadar hem analık hem babalık yaptı bana. Ortaokul bittiğinde adam akıllı hiçbir okulu kazanamadığım için sırf kolejde iyi bir eğitim alabileyim diye bunca cefanın üzerine yine babama teslim etti beni. Babamın derdi beni okutmak değil, annemle senelerce girdiği 'çocuk çatışmasından' galip ayrılabilmekti. Yoksa Okuldu, kolejdi falan işin boku.
Tabi ki annemden ayrılıp babamın yanına gidince iyi bir eğitim alamadım. Para verip okutulduğum okuldan atıldım. Döndüm annemin yanına. Disiplin sicilim ve notlarım nedeniyle izmir'de hiçbir okul almadı beni. Sonra babam yine parayı basıp bir okul ayarladı Ve döndüm Antalya'ya. Kör, topal bir şekilde bitirdim liseyi.
Sonra üniversite zamanı geldi. Nasıl olduğunu ben de bilmiyorum ama bir şekilde kazandım bir yerleri. Babam yine ortalıkta Yok tabi. içip içip, kumar oynamakla meşgul. Sağolsun yine annem okuttu, kendinden her şeyi esirgeyip benden hiçbir şeyi esirgemedi.
Ne zaman yanına gitsem bir sürü şey aldı, en sevdiğim yemekleri yaptı. Babamdan yıllarca göremediğim sevgi kırıntısını onunla 5 dakika oturup kahve içerken bile görebiliyordum. Yeri geldi arkadaşlarıma gocunuşumu anlattım, yeri geldi kız arkadaşlarımdan bahsettim. En iyi arkadaşım gibi yani.
Sonra okul bitti, 1 sene öyle böyle iş peşinde koştum. Baktım yerimde sayıyorum, 2015'te mecburiyetten yine babamın yanına gitmek zorunda kaldım.
Bu sefer yaşımın da ilerlemesiyle değerini daha iyi anladım tabi. 2 senedir babamın yanındayım, daha 1 kere bile nasılsın diye sormamıştır. Oysa annem öyle mi? Uzaktayken bile haftada 3-4 kez arar, neler yaptığımı, nasıl olduğumu sorar. Özlemim öyle bir depreşiyor ki; 2-3 ayda bir yanına giderim. Keşke herkes bana onun gibi güvenebilse. Akşam dışarı çıkarım, söylediği tek şey 'çok içme, sabah bile olsa eve gel.' Babam öyle mi? Allah'ın her günü içer, ben haftasonu tatilimde 1 akşam dışarı çıkıyorum diye yapmadığı kelime kalmaz. Yok gündüzün şerhi gecenin hayrından bile iyiymiş falan. 1 kere güven ulan, 1 kere güvenebilmek çok mu zor? Bak anneme; sadece hangi arkadaşımla çıktığımı sorar ki, bana ulaşamazsa arkadaşımdan ulaşsın. Arkadaşlarım aynı mahalleden, çocukluktan zaten, annem de hepsinin annesiyle komşudur, arkadaştır.
Geçen gün aradı beni. Sana para göndereyim, yılbaşında eğlenmeye, içmeye çıkarsın yanında bulunsun diyor. Halbuki param var, her zaman param kadar içmişimdir. Ama kadın eğlenmemi, mutlu olmamı istiyor. Babam öyle mi? Ona sorsan otur evinde, şimdi çıkacaksın ve bir sürü para harcayacaksın der. Ki kendisi annemin aylık kazancının 5-10 katı kadar kazanca sahip. Öyle olur işte annem, kimse senin kadar düşünmez.
Şimdilerde anlıyorum Da; sanırım ana kuzusuyum ben. Böyle bir annenin nasıl kuzusu olmayayım ki? Alışverişe giderken bile onu götürürüm yanımda. öyle güvenirim ki zevkine, bilirim üstümde en iyisinin durmasını isteyeceğini. Ben akşam dışarı çıkarken babam bu saatte nereye der, annem üstümü kontrol eder sıkı giyinmiş miyim diye. Babam lazım oldu mu son sigaramı bile alır, annem paketimde az sigara kaldığını görünce kendi paketini bırakır.
Öyle büyük etkisi var ki üzerimde, çok defa intihar etmekten sırf o çok üzülür Ve ömür boyu toparlayamaz diye vazgeçmişimdir. Ona karşı o kadar büyük bir sorumluluk hissediyorum ki, sinirden en kötü şeyleri yapabilecek anımda bile bir şekilde durdurabiliyorum kendimi.
Allah ömrümden alsın ömrüne versin. Çok özledim, yine geleceğim bu aralar yanına göçmen güzeli. Seni çok seviyorum.
hayatın bir döneminde sıkı tartışmalar, çekişmeler yaşayacağınız, bir dönemimde de bilgeliğine, emeğine merhametine, sabrına hayranlık duyacağınız kadın.
yeri doldurulamaz varlık...
Kardeş gece gece bizi paraladın be. Annene Allahtan rahmet diliyorum. Mekanı Firdevs cenneti olur inşallah. Kalan aile erbabına sıhhat ve selamet afiyet dilerim. Sizin gibi evlatlar bırakan annelerimiz cennetliktir. Onların amel defteri kapanmamıştır. Yaptığınız her Salih amel annenizin amel defterine eklenmektedir.. Annelerimize layık olmak hepimize nasip olsun...
benim annem yaşlandı. annesini kaybetti. peşi sıra ablamın eşinin akciğer kanser olduğunu öğrendik. ablam çalıştığı için ( çalışmak zorunda) enişteme gündüzleri o bakıyor. anlayacağınız acısını bile yaşayamadan başka bir derdin içine düştü. bu yüzden anksiyetesi var. hep telaşlı ve kaygılı. yanında olmaya çalışsam da elimden gelenler sınırlı. onun için çok üzülüyorum, çok endişeleniyorum.
dert anlattık iyi mi. neyse bu da böyle bi entrymiz olsun.
anneleriniz hakkında ne biliyorsunuz?
mesela kardeşleriyle ilişkisi nasıldı, evlenmeden once neler yapardi, arkadaşları kankalari var miydi?
hayatta en cok korktuğu an neydi
ilk aşkı kimdi?
babasi dover miydi, annesiyle arkadaş gibi miydi?
sinifinda nasil bir ogrenciydi, eglenceli miydi?
en sevdigi cicek yemek renk kisi hayvan ne/kim?
ya hu o caninizdan cok sevdiginiz insani taniyor musunuz?
bunlari niye yaziyorum biliyor musunuz, gec kalmayin diye.
sadece anne olarak tanidiginiz o muhteşem varligi insan olarakta taniyin diye. hala vaktiniz varken annenizle tanısın.
yarım kalan hikayesini, umutlarini öğrenin. yapabiliyorsaniz tamamlayin.
taniyin ve sevin,
sevin gosterin, mutlu edin.
anneler sadece anne değil, sizinle.var olmadılar.
tanışın annenizle. hala gec olmadan.
ya da bana sacmaladığımi soyleyin, o da olabilir. uykum var, canim sıkkın. susadim .
