diye. ağlamak, doğal bir işlev, bir duygusal boşalım hadisesidir ki o anın koşullarıyla, duygusal limitine ulaşır ve ağlamaya başlar insan. kaldı ki zorla nefes alabilir ya da zorla su içersin ama zorla ağlayamazsın.
sol öğretinin insandaki etki-tepki noktası; mantık ve vicdandır. ağlamak ise vicdani bir yansımadır. insanlarda, vicdan müessesesinin işlediğini görmek, her ne şekilde olursa olsun onlara dair bir ümidin varlığına dalalettir.
- bırakın! ağlasın insanlar... kim insan kalabilmiş, kim insanlıktan çıkmış, önce onu anlayalım.
davutoğlunun kendi şehit cenazesinde bile ağladığını görmediğimiz için sahte olduğu muhakkak göz yaşı. ama bunlara inanan kerizler de her zaman olacaktır.
çapı bu kadar olduğundandır. nasıl ki tayyip erdoğan diyordu siyasetçi açlık grevi yapmaz, siyasetçi görevle ilgili bir konuda ekran karşısında ağlamaz da. orada zaten yeteri kadar ağlayan kadın var, gelip de ağlayacak adamlara ihtiyaç yok orda.
hadi toplasana hamas'ı hatay'a, antep'e. orda kamplar kur, hamas militanlarını eğit. esad yaparken böyle bir zulüme seyirci kalamam diyorsun, israil yaparken bari ağlayayım da insan içine çıkayım mı diyorsun. olmaz davutoğlu, mızrak çuvala sığmaz.
esasen ağlamadığını gördüüğümüz sahnedir. ancak mesele gerçekten ağlaması ya da ağlamaması değildir. ağlamasının türkiye halkı üzerindeki etkisidir. nasıl bir halkız ki bu tip bir durumdan etkilenip sempatimizi artırabiliyoruz bu insanlara! bir bakan'ın o derece hüngür hüngür ağlaması kadar aciz bir an olabilir mi! nasıl türkiyede'ki cenaze törenlerinde sessiz sedasız ağlanıyor orda da o şekilde olabilirdi. yani başbakan diyor ya, 'adam gibi ölelim öleceksek' diye, e adam gibi de ağlayalım ağlayacaksak!
haydi ağladık, ağladık da ne yaptık? bu coğrafyada israil'in en büyük müttefikiyken neyin derdindesiniz! küçücük kızını zengin ve şan şöhret sahibi kocaman bir adama verip de sonra 'vah kızım' diye sahte sahte dövünen bir babadan hiçbir farkı yoktur bizim bağıranların ve ağlayanların!
