kardeşim daha 2 yaşlarındaydı, yeni yeni konuşmaya başlamıştı. ufak tefek cümleler falan derken bir gün benim aklıma şeytani bir fikir geldi. kardeşime "ben bokum" demeyi öğrettim. bildiğin papağan gibi üşenmedim öğrettim. sonrasında gelişen olaylar:
-anne!
+efendim kızım
-ben bokum
+ne?
-ben bokum
+eşşşoolusu sen mi öğretiyorsun bunları çocuğa
+yok kızım sen bok değilsin bok kötü birşey
-anne ben bokum
o günden sonra ona boş vakitlerimde bok diye seslenirim.*
