sırt yaslanarak destek alınacak, can parçası olan büyük kardeş.
15 aralık'ta beni bir başıma bırakıp gittin. paralı askerlik senin neyineydi be adam! tabutuna sarılarak niye ağlattın annemi, babamı. yolundayım, izindeyim ama yokluğun çok koyuyor abi. "aynı yerde görev yapıcaz aslanım" sözün sürekli kulaklarımda. hemen pes ettin, hani yarışa bile girecektik? olsun, sen yat orada, ben senin yükünü de omuzlar hallederim, gözün arkada kalmasın.
büyük erkek kardeş. gerçek yazılış şekli "ağabey"dir. ama bu terim sadece öz kardeş için kullanmaz yaşça büyük erkeklere de denir. abi olmak güzeldir, tabi abilik yapılan kız kardeşe veya erkek kardeşe bağlıdır bu durum biraz da.
mütemadiyen her sarışın ve yeşil gözlü kıza yavşayan evin neşe kaynağı ve yakışıklı şahsı.
kumral esmer falan da ayırt etmiyo aslında onlara da yavşıyor ama sarışınlara karşı zaafı büyük...nasıl olduysa evlenme teklifi etmiş bi kıza. kız da kabul etmiş. ne güzel aferin. evlensinler. yeğenim falan olsun. severim ben. severim dee
kantinden bana gevrek alan adam nasıl evleniyo lan. evden çıkamayacak kadar küçük olduğum zamanlar sakız getiriyodu bi de dışardan bana. hey gidi be. daha neler neler. bok daha neler neler. bu adam hakkında söyleyebileceklerim bu kadar. keşke şurda benim için yaptığı şeyleri çarşaf çarşaf sıralayabilseydim. 4 gün önce de kalemim yoktu rotring kalemini verdi bana bak. hakkını yemiyim ibnenin. bu adam evleniyo ha. lan yeğenim sefil kalır. o çocuğa da ben bakmak zorunda kalırım. don almaz çocuğa don. pis herif.
mahallede kendimden büyük bi çocuk beni tehdit ediyordu. böyle itip kakıyo falan. dedim abimi çağırırım siker belanı. git çağır lan dedi. gittim çağırdım. sinirli sinirli geldi. çocuğa baktı. bana baktı. sonra bana daldı ''ota boka ne çağırıyosun lan beni'' diye. en azından yabancıdan dayak yememiş olduk. bu mantıkta bi adam. bunun çocuğu olcak. aynısını ona da yapcak bak.
ya hadi hepsini siktir et. düğün diye bi şey var. allah'ım öyle bi şey olamaz. zannedersin ben evleniyorum. abim evleneceğini söylediğinden beri aklımda tek bi sahne var. düğünde zorla oynatılışım. oynatıcaklar lan beni. oynayamam falan da desen, ''damadın kardeşi oynamıyo olur mu''. olur amına koyim olur. o da beni maçlarda oynatmıyodu küçükken. şimdi de oynatmasın.
valla şu düğünü bi atlatırsak. takı takıcam bi de. misafirleri falan karşılıcam. ben. haha. çok komik lan.
-damadın kardeşinden geline... casio f 91w mi o gördüğüm kol saati... o mu sayın davetliler?
+lan napıyosun geri zekalı piç
^sus lan paramız mı var çok güzel saat bak 15 senedir kullanıyorum ben
Hayatimda en cok sahip olmayi istedigim aile bireyi. Kucukken Birine kizdigimda abi yetis bu cocuk beni kizdiriyo deyip dovdurmek isterdim, buyudugumde sevgilime 'sacinin tek teline zarar gelirse kafini kopartirim' demesini isterdim. Anne / babayla girilen tartismanin ardindan vurup ciktigim kapinin ardinda beni bekliyo olmasini, kuvvetli kollarina sarmasini isterdim. Gece gec oldu cikma disari muhabbeti yerini, 'abin' gotururse git'e biraksin, onunda goz kirpip 'belkiii' diye takilmasini isterdim. Saclarimi karistirmasini, kiz arkadaslarimin ona asik olmasini isterdim. Benim 'abimm' diye sevebilecegim birinin olmasini isterdim.
abi: her zaman yanında olan senden büyük erkek kardeştir.
-ne zaman ağlasam küçükken o da yanıma gelip ağlama taklidi yapardı ben hep gerçek sanıp sırf o ağlamasın diye susardım.
-diğer abim de o sırada ikinci lisesini okuyordu beni de yanına almıştı. gece abi kulağım ağrıyor dediğimde beni hastane hastane gezdirip sabaha kadar uyumamıştı başımda beklemişti.
-ne zaman bir erkek çocukla oynasam o çocuğun yanına gider ve onu uyarırdı. beni inanılmaz kıskanırdı.
-sonra büyüdüler askere gittiler tek tek. ikisine de mektuplar yazıp her gün arardım. her arayışımızda birisi soğuk burası derdi, birisi tekrar dağa çıkacağız derdi. ve bunları bana söylememelerini istedi ama ben hep gizlice dinlerdim. annem hep ağlardı. annemi de ben avuturdum.
-sonra askerden de geldiler. ve evlilik çağına geldiler evlendikleri zaman içten içe ağlardım hep beni bırakacaklar diye.
ikisi de benim canım, kızsalar da uğraşsalar da iyi ki varlar.
hep istediğim şeydir abi. keşke benim de bir abim olsaydı, onunla böyle güzel anılarım olsaydı. keşke abim olsaydı da onun ayağına istediğini getirseydim. isterse bana kızardı, karışırdı. ama olsun yine de abim olsaydı. kuzenlerim var onlara da abi diyorum onları da çok seviyorum ama keşke öz abim olsa, hep yanımda olsa. kuzenlerim başka şehirde, yılda bir kere görebiliyorum * ama ben abimle hep konuşmak, ona sarılmak, onla gezmek, arkadaşlarıma hava atmak isterdim, abimi sizden daha çok seviyorum diyerek onları kıskandırmak isterdim. ama yok işte ve olmayacak. ben ablayım, kardeşim yine olsun ama abim de olsun isterdim.
"küçükken hiç anlaşamadığım insan" diyerek tanımımı yapayım önce. evet sözlük hiç anlaşamazdım ben abimle küçükken. ne zaman ki şehir dışına gitti üniversite için, o zaman değerli oldu gözümde. bayramlarda geldiği bi kaç günde minnacık odada oynadığımız futbollar, okul çıkışıma gelip küçük bünyeme ağır gelen çantamı taşıması yakınlaştırdı bizi. aramızda da 9 yaş fark var, arkadaşlarıyla gelince hava atardım sayesinde okulda, söylemeden geçmeyeyim. sonra ablam evlenip yurt dışına yerleştiğinde iyice yaklaştık birbirimize, evde kalan son 2 kardeştik ne de olsa. lise dönemlerimin en güzel zamanları abimle geçirdiğim zamanlardı heralde. sonra o da gitti, ablamın yanına yerleşti. 7 yılda toplasam 1 yıl bile göremedim. ailem içinde başka kimseyi bu kadar özlediğimi hatırlamıyorum.
kısacası, abi candır, "herkes gitsin bi tek o kalsın yeter" denendir, hatta "evlenmesin de en çok sevdiği hala ben olayım" denen bile olabilir. çok şükür ki yarın geliyor, 2 hafta da olsa mutlu olmama sebep çıktı. umarım ilerde çocuğum olursa ilk önce oğlum olur, herkesin mutlaka abisi olmalı.
sahip olamayanların yana yakıla istediği şeydir abi. benim gibi. keşke olsaydı beni korusa canından çok sevse ve hep yanımda olsaydı ama yok. yanlızım hala.
kelimelerimin yetmediği çok sevdiğim çok özlediğim. ahh abiciğim ah daha dolu dolu yıllar var önümüzde ben buna inanmak istiyorum ama bi yanımda ya erken giderse diyor ne olur gitme beni sakın bırakma senden başka sığınacak limanım yok kızsan da her şeyi anlatacak içimi açıp yaralarımı göstereceğim kimsem yok. canım abim.
doğrusu ağabey olandır. abim yok. ama abim gibi gördüğüm biri vardı, kuzenim. aslında kuzenim de değildi o. ama annelerimiz kardeş gibiymiş. biz birbirimizi kardeş gibi bilirdik. kuzen derdik ama. biz birlikte büyüdük. aslında hala varsın, hala abimsin diyebilirim, çünkü sen var olmuştun abi. yaşamıştın.
senin doğduğun gün. bizimkiler evlendikten 1 gün sonra doğmuşsun. esmer, kara kuru bir çocuktu diyor annem. aramızda 6 yaş var. yani bu zamanlarını hatırlamıyorum senin abi. ama şunu hatırlıyorum, kardeşleri değişmiştiniz ablamla. o merve'nin ablası olmuştu, sen de benim abim. eski evinizin çatısında evcilik oynardık. sen benim oğlum olurdun, ablam merve'nin kızı. ama sen daha çok tatlı oluyordun ablamdan. soba vardı, kocaman taşları o sobanın üzerine koyuyorduk. patates közlüyorduk sanki orada.
parka gittiğimizde beni salıncakta sen sallıyordun, merve'yi ise ablam. sana bakıyordum abi, annemin kestirmeme izin vermediği upuzun platin sarısı saçlarım rüzgarda uçuşurken ben senin o kömür gözlerine, sana bakıyordum abi. özledim seni abi.
büyüdün sen, abi. 19 yaşına geldin. 2007 yılında. ekim ayında. bayramdı. hastaymışsın ama sen. aslında doğduğundan beri varmış hastalığın, bilmiyormuş kimse. hep o iğne yapıp gönderen doktor diyemeyeceğim boş adamlar yüzünden daha az zaman geçirdik seninle. annem seninle her zaman hastanedeydi. çok vakit geçirdin onunla, abi.
"ölmez ki" dedim. bizden kimse ölmez.. bayrama denk geldi ani gidişin abi. bir sabah annemin sesiyle uyandım. aslında babamın fısıltısıydı; "başımız sağolsun abi"
sonra annem ağlamaya başladı. bağırıyordu daha doğrusu. "çağrı mı ?!" dedi, duyuyordum sadece. ama biliyordum, elleri ağzında.. saçları dağılmış, gözleri donuk ve yaşlı.. ağlıyordu annem. duydum işte o lanet haberi, duydum.
"dkomnenos, abin ölmüş biz hastaneye gidiyoruz !" dedi annem telaşla. abim ölmüş...
ablam uyandı, "ne oldu ?" dedi. "a-abim.. ölmüş.." dedim. o salak anlamadı, geri yattı. anlamadı lan öldüğünü anlamadı abi !! ama sonradan idrak etmeye başladı. derslerde bayılıyormuş. burnu kanıyormuş, bayılıyormuş. ağzından kan akıyormuş öyle bayılıyormuş. titriyormuş bayılıyormuş. bayılıyormuş... o sene içinde bizimkiler onun için kaç kere şehir dışına çıktılar bilmiyorum bile.
ben ise az önce yine baktığım, odamda asılı çerçeveye bakıyorum. hayır, senin resmin değil.. senin emeğin. içinde arapça bir şeyler yazıyor. senin hatrına odamda duruyor. senin hatrına yıllardır orada, kımıldamıyor. hiçbir tepki vermiyormuşum. en son mart gibi annemin beni sarstığını anımsıyorum. "çağrı öldükten sonra buna bir haller oldu !!"
ah anne. anne... dayım ölmesin.
ve hiçbir tadı kalmayan bayramda artık dışarı çıkmıyorum ben.. ablam, merve ve ben. üçümüz evde oluyoruz. seni anıyoruz. anılarımızı hatırlıyoruz.. merve ağlayamıyor. ağlamak istiyor, gözleri doluyor. ben hemen değiştiriyorum konuyu. hemen gülümsüyor, zeytin. onun gülümsemesini seviyorum. bayramların tadı gerçekten kalmadı abi.
abi.. bugün senin doğum günün. doğum günün kutlu olsun. bir ara yine rüyama gel olur mu ? ama bu sefer konuş benimle..
ısrarla sürekli sevgilisini mi beni mi daha çok sevdiğini sorduğum * ve her seferinde ''tabii ki seni sen benim canımsın'' * cevabını veren über tatlı dünyanın en sevilesi erkeğidir. candır. bir tanedir.
