dün oldu bana. bir şey değişmedi. ben altı yaşındayken atari (kara kutu) almışlardı bana, o zaman bu zaman oyun oynarım. çocukken kafamda hayallerle çok zaman harcardım, hala aynı. eylemlerimde gözü kara, kötüyü hesaplayan ama neşeliyimdir. işim gücüm yedimden bugüne makara. yolda başıma çok şey geldi, daha çocuk yaşta annem öldü falan, ama mizacımdaki dalgacılık hiç kaybolmadı. annem öldüğünden beri sorumluluk sahibi bir çocuk gibiyim. iyice ihtiyarlayınca da aynı olur muyum acaba, ya da söylenmekten kafamdaki bana zaman kalmaz mı? bilemedim. tek bildiğim gerçek hepinize tek atarım! çok kral adamım!
