Bu millet devletine dünyada en sahip çıkan millet. Devlet de borcunu ödeyecek vatandasa sahip çıkacak. Binasini, imarini, toplanma yerini, acil ihtiyaç merkezlerini, risklerini takip edecek.Başımız sağolsun.
biz ankara'da oturuyoruz. yalova'da aydın sitelerinde bizim ve tüm ailemizin yazlıkları vardı. yazlığımıza iki gün sonra gidecektik, eşyalarımız bile hazırdı. o gece ankara'da hava bunaltıcı sıcaktı. yıldızlar aşırı parlaktı. gecenin yarısında ankara'daki evimiz sallanmaya başladı. pencerelerden ve kapı kasnaklarından sesler geliyordu, elektrikler kesildi. doğalgaz vanasına ulaşmamız mümkün değildi çünkü yürüyemiyorduk. aklımıza ilk gelen şey deprem merkez üssünün ankara olduğu idi. saatler sonra pilli radyodan depremin merkez üssünün gölcük olduğunu öğrendik. akrabalarımıza cep telefonundan ve sabit ev telefonlarından ulaşamadık.elektrikler gelip televizyonlar yayın yapmaya başlayınca yalova'daki durumu da gördük. bir ekran görüntüsünde teyzemin evinin balkonu gözümüze çarptı. ev yan yatmış, turuncu rengi tente, turuncu şezlonglar hepsi yan durumdaydı. şükür ki hiçbirine bir şey olmamıştı, göçükten sağlam çıkarılan aile fertlerimiz oldu...
bu deprem eğer iki gün sonra olsaydı, biz de yazlıkta olacaktık. şimdi şuan bu entry'i giremeyecek olacaktım. bizim evimiz zemin kattı ve depremde 2.kat zemin kat olup zemin kat iki kat toprağın altına gittiği için kurtulmamız olanaksızdı. zaten yazlık arkadaşlarımın bazılarını o depremde kaybettim. meşhur yazlık sitemizin çardağında okey oynayıp evlerine dönüşte merdivende depreme yakalananlar olmuş...
orada depremde yıkılan evlerin yerine verilen evlerden almadık. yeni evlerin oranın yerli halkına dağıtılmasının daha adilane olacağını düşündük. ayrıca onca yaşanmışlıktan sonra, bir sürü hatıranın toprak altına gitmesinden sonra aynı yerde güle oynaya tatil yapmamız olanaksızdı. yalova sayfası kapandı...bir yazlık, yaz tatilleri ve yazlık arkadaşları bir çok şey geride kaldı...
Yaşadığım en uzun gece.8 yaşındaydım. Kuşadasından 16 Ağustosta akşan 18:00 gibi yola çıktık ve Bursa Orhangazi'ye geri dönüyorduk. 01:00 gibi evde olmuştuk. Yarı uykulu bir şekilde direk uyku moduna geçmişti ailem ben de televizyonu açıp karşısında uyurum diye çizgi film ararken uyuyakalmıştım.03:02 o an gerçekten unutamam.Önce kırılan bardaklar tabakların sesi ile uyandım hırsız var sandım sessizce yerimden kalkmak istedim ama evin bir aşağı bir yukarı sallandığını sadece hissetmiyor aynı zamanda görüyordunda.
Hemen yan odada annemle babamın yanına gitmek isterken o sallantıda kafamı kapıya fena bir şekilde çarpıp yere düştüm.Babam kapı kirişinin orada hepimizi topladı ve bizi yavaş yavaş evden çıkarmak için çabalıyordu. Aynı an da annem kapıya doğru yöneldiğinde üzerine dedemin hediye ettiği evin en ağır eşyalarından biri olan alman dolabı hemen ayağının dibine düştü. Bir şekilde kendimizi evden dışarı attığımızda sokakta gördüklerim akıl almaz şeylerdi. Bayılanlar, ambulanslar yarı çıplak kendini korkudan dışarı atmış insanlar.
Gökyüzüne baktığımda kıpkırmızı bir gökyüzü ve hiç görmediğim kadar yıldız vardı.Sabaha kadar ailemizin diğer fertlerine ulaşmaya çalıştık.Teyzem,dayım ve diğer akrabalarımızla sabah 06:00'a kadar ancak irtibat kurduk. Telefonlar kilit tabi ulaşım yok.Yalovadan alınan kötü haberler inanılır görüntüler değildi gerçekten.
8 yaşındayken yaşadığım bu olayları asla unutamam ve dilerim ki bir daha asla yaşamayız.
17 Ağustos 1999 depreminde hayatını kaybedenleride en içten duygularımla anıyor yakınlarına tekrardan başsağlığı diliyorum.
Peki hazır mıyız? Oturduğumuz bina,semt ne kadar güvenli? Bir su şişesi bile var mı yanında yada ufak ilkyardım çantası ? istanbul rantçıların plansız beton çöplüğü olmuş zaten. Bilim adamları ciddi raporlar veriyor hangimiz can kulak dinliyor? Dolabı bile yerleştiriken çocuğunu düşünüyor musun? iklimler hızlı değişiyor ne kadar umrunda?
Hepsi Hayır... #17Ağustos1999 depremimde hayatını kaybeden Vatandaşlarımızı saygıyla anıyoruz. Allah o günleri tekrar yaşatmasın diyeceğim ama bi ders çıkarmıyoruz. Günü birlik yaşamayı seviyoruz vesselam...
deprem laiklik ve zina yüzünden oldu diyen soyu belli olmayan annesi belli ama babası 4 elin parmağı kadar olan itlerin bu sözlükte yeri yok. bu münzevi gibi şeref yoksunu piçlerin yerini yurdunu adresini bilen varsa paylaşsın. bunlar gibilerini dövmek, ibret olsun diye komaya sokup her yerde paylaşmak farzdır.
defalarca izledim can dündarın belgeselini. her yıl tekrar izlerim. sonra kulağımda hocamın "deprem sonrası inceleme için gittiğimizde bir nene koluma yapışıp oğlum bu millete bir daha böyle bir olay yaşatmayın demişti. yıllar geçse de olayın yükü omuzlarımdaymış gibi hissederim. paylaşsam da azalmaz. şimdi de size yükledim. bundan sonraki hayatınıza da mesleğinizi de ona göre yaşayın." sözleri yankılanır.
deprem değil ihmal öldürür, hazırlıksızlık öldürür. bugün ya da yarın bir büyük deprem daha görecek nesiliz biz fakat üzerinden geçen 19 yılın ardından sonra sanki hiçbir şey yaşamamışız gibi umarsızız, unuttuk.
depremi unutmayın, unutturmayın. sürekli hazır olun. deprem gerçeğimiz.
edit: yılda bir kez de olsa hatırlayın, unutmayın, korkun. 45 dakikanızı ayırın
Hatırlıyorum o zamanlar beş yaşındaydım. O gece korkmuş uyuyamamıştım. Annem ile beraber uyuyordum. Gece sarsıntı ile beraber annem beni kucakladığı gibi dışarı kaçtık. Ah nasıl bir geceydi.
Bu depremi çıkış üst merkezinde ve en ağır şekilde yaşayan biri olarak O günü unutmak mümkün değil. Öyle çok da büyük değildim ama sizi temin ederim, öyle bir iz bırakıyor ki asla ama asla unutamayacağınız anılar olarak zihninizde yer ediyor. O gün bir dizi vardı aynalı Tahir miydi tam emin değilim, misafirler de vardı bizde. O diziyi izledikten sonra çay sohbet yapmaya balkona çıkmıştık. Tabii biz çocuğuz fark edemiyoruz ama içimizden bir kişi ''bugün yıldızlar çok tuhaf ve çok fazla'' dedi. Gökyüzüne baktığımızda herkes bu durumu fark etti ve onayladı. Muhabbet kuşumuz vardı bir tane bizim. Bazı geceler sürekli ötüp durur rahatsız ederdi. Kafesin Üstüne ince örtü attığımızda susardı. Fakat o gece 3 tane örtü attık yine de susmadı hayvan, tesadüf mü bilemiyorum.
Misafirler olduğu için babamlarla yatıyordum o gün. Depremden 5 10 dakika önce uyanmıştım, su içmeye gidecektim annem uyandı suyu o getirdi. Belki de içtiğim son su olacaktı. Bunun sebebini kısa süre sonra anlayacaktım. Ve hemen ardından büyük bir sarsıntıyla neye uğradığımızı şaşırdık. Bizim ev hafif yan dönmüş, balkonun bir kısmı çökmüş haldeydi. Babamın yüzü kanlar içindeydi, bir şey devrilmiş kafasına. Elektrikler gitmiş, etraf karanlıktı. Bize asıl ecel terlerini döktüren ise depremden dolayı tutukluluk yapmış olan evin kapısıydı. Dışarı baktığımızda koskoca karşı komşu bina toz olmuş ve insanlar çığlık içinde koşuşturuyordu. Tozdan, karanlıktan etraf gözükmüyordu doğru düzgün. Kıyameti en derinden yaşarken bizim kapı hala açılmamıştı. bize 2. Kıyameti yaşatan o kapı oldu. Kabus gibiydi. Daha sonra bir şekilde kapıyı açtı babamlar ve dışarı çıktık. Çırılçıplak olan mı ararsın, bayılan mı ararsın, şoka girmiş mi ararsın insanlar bitkin haldeydi, psikoloji bozacak şekilde. Daha sonra bizim evi de yıktılar zaten çok hasar aldığı için. Yani ölümden şans eseri kurtulduk. ilk defa bu kadar uzun entry yazdım. Sanırım o günü tasavvur edince hala etkileniyorum.
Edit: ölüm bir adım kadar uzağımızda. Bunun bilincede olalım ve sevdiklerimizle birlikte dolu dolu yaşayalım. Sonra her şey çok geç olabilir.
Çok korkunç bir geceydi. Dehşet bir sarsilma ile uyandık. Daha 6 yaşındaydım. Korkudan öylece kaldım odamda babam kardeşim ile kucağına aldı. Sağ salim bişey olmadan çıktık. Rabbim bir daha yaşatmasin inşallah. Ama her yeri delip gectiler inşallah eski yapı binaların korumasını da dusunmuslerdir.
binlerce insanın çığlıkları, korkuları, endişeleri. insanların enkaz altında seslerini çıkarmaya çalışması ve dahası. gerçekten çok
zor günlerdi. Allah bir daha yaşatmasın.
--spoiler--
Boğaziçi Üniversitesi Kandilli Rasathanesi ve Deprem Araştırma Enstitüsü Müdürü Prof. DR. Haluk Özener: " Marmara'da yakın bir gelecekte tarih veremiyoruz ama yedinin üzerinde bir deprem olacak"
--spoiler--
Deprem bölgesinde olup bu kadar hazırlıksız olmamız içler acısı..
Rabbim bir 17 Ağustos daha yaşatmasın, Sevdiklerini kaybedenlere sabır versin..
