ardarda iki farklı fay hattı (peşpeşe iki fay diyelim yada) kırılması sonucu oluşmuş felakettir..
resmi rakamların ötesinde can ve mal kaydı söz konusudur..
ohal ilan edilmesin diye düşük gösterilmiştir kayıplar..
Gecenin yarısı uyandırmış, dışarıda yatmamıza vesile olmuştur. çok şükür ki yaşadığım şehirde her hangi bir eve zarar gelmemişti ama fena sallamıştı. Malesef kocaeli ve civarı harap olmuştu.
tam ortasında olmama rağmen uyanmadığım depremdir. uyku hastalığım o yaşlarımda çok ağırdı ve hiç bir şekilde uyandırılamıyordum. uyandığımda sokakta, dayımın komyenetinin kasasında gökyüzüne bakar haldeydim. ömrüm boyunca sadece o gece o kadar çok yıldızı bir arada görmüştüm.
Hatırladığım ilk anı,ilk ışık.ilk defa iliklerime kadar korkuyu hissetmiştim.Gece 3 gibiydi deprem olduğunda.Bizim binalarda hasar azdı ama o korkuyla annemin kucağında dışarı çıkışımı unutamıyorum.
Anneme soruyordum ne olduğunu.
Annem deprem oldu demişti.
O zaman ki aklımla anne insanlara birşey olmaz dimi diye sormuştum.Yok oğlum demişti ve gülümsemiştim ama nereden bilsin o küçük çocuk 18.713 kişinin öldüğünü, binlerce insanın yaralandığını ve evsiz kaldığını.Umarım tekrar yaşanmaz o olaylar.
Umarım insanlar o günden sonra ders almıştır, binaları ona göre yapmışlardır ama görünürde öyle birşey yok malesef.istanbulda onbinlerce evin 6 şiddetinde deprem olsa bile yıkılacağı söyleniyor.
hayatım boyunca beni en çok korkutmuş olan olaydır. her saniyesini uyanık iken yaşamış olmak daha mı iyi daha mı kötü oldu üstünden geçen 17 sene boyunca hala karar veremedim..
o zamanlar yeni reşit olduk olacağız oluyoruz evreleri. gece yarılarına kadar sokaklarda takılıyoruz arkadaşlar ile o gecede tam 3 de eve girdim. belki 2-3 dakika vardı 3 olmasına tam emin değilim üzerimi değiştirmek isterken vurdu alttan alttan. istanbul merkez üssü olmamasına rağmen hayatım boyunca oturduğum evin / apartmanın bir ileri bir geri gidip gidip gelmesini 45 saniye boyunca izledim. sokaklara kaçan ve camlarından çığlık atan bağıran insanlara bakıyordum sakince. sakinim çünkü ne olduğunu gerçekten bilmiyordum belki suratımda aptal biri sırıtış bile vardı.. sokağın köşesinden hemen az aşağıda çöken eski evin toz bulutu gelince biraz uyandım mevzuya tabi kırılan apartman camları ve o korkunç sesler. depremden hemen önce gelen inanılmaz bir toprak kokusu hala burnumda zaten. havanın biraz aydınlanır gibi olması mesela. o kadar çabuk gerçekleşti ki bunlar saniyeler içerisinde başladı ve bitmek bilmedi..
o zamanlar staj yapıyordum şu anda çalıştığım sektörde. igdaş bizi avcılar bölgesine yolladı hemen akabinde oraya gidince anlamaya başladım durumun ne kadar vahim olduğunu.. duvarlarda kafamın girebileceği kadar büyük yarıklar olmuştu çöken bir çok bina vardı istanbulda düşün. sonra merkez üssüne gittik gönüllü olarak hayatımda gördüğüm en acı veren görüntüler olarak gözlerim tamamen kapanana kadar asla unutmayacağım..
rabbim bir daha yaşatmasın. yaşayacağız biliyorum ancak en azından bir parçada olsa akıllanmış olmamız biraz da olsa umut veriyor..
https://galeri.uludagsozluk.com/r/1152050/+
untmamak ama ders de almamak, daha daha daha şehirleşmek hatta, hiç yeşil bırakmamacasına, afet toplanma alanlarına göz dikmecesine!..
tarih: 17 agustos 1999
saat: 03:02
yer: kalbimin taa derinlikleri
şiddet: 7,5 ama yüreklerde hissedilen ölçülemedi..
rapor: resmi rakamlara göre 17..... resmi olamayan rakamlara göre 50.000 üzeri can gitti..
en net hatırladığım şeyin annemin beni dışarı çıkarmak yerine kat kat giydirmek olduğu (öyle ki kıyafetler nedeniyle kollarımı indiremiyordum) 17 yıl önce gece 03:02'de gerçekleşen deprem.
bir çok yaralı, kayıp ve ölü insan...
tanrı ölülerin hatalarını affetsin.
çocuktum o zamanlar, ama unutmadığım bişey var zaar. 3 saniye içinde pantolonlar dize kadar anca çekilmiş apartmanın çatısındaydım, ilahi bir gücün uyarısı sanmıştım. o gün bu gündür, bu günde o gün, cenabet gezeni fil ezsin..
Amcamın anlattığına göre cesetler o kadar sıradan bir hale gelmiş ki toplu taşıma araçlarının arka taraflarında yolcularla beraber sürekli cesetler taşınırmış.
