diye özetlediğim durum. Akışına bırakırsan özlem olur, zamana müdahale edilirse beklemek olur. Biri duygulu, biri duygusuz. Biri mutlu, biri kaygılı. Gibi.
tuhaf bir hastalık. baş ağrısına benzer. bazen hafif tatlı bir ağrı, bazen çok şiddetli bir kabus. ikiside gece uyutmaz. birisi ağrı kesici ile iyi olabiliyorken, diğeri sadece özlenilen şeye kavuşunca iyileşir. özellikle özlenen sevgili ise..
Özlediğiniz şeye göre değişir. Sevdiğinizi özlerseniz yanında olmak bir daha ayrılmayacak gibi sarılmak istersiniz. Hastayken sağlıklı halinizi özlersiniz. bu sefer çok daha dikkat edersiniz sağlığınıza. Bazen de geçmişi özlersiniz. çocukluğunuza dönmek istersiniz. bu sefer her şeyi çok daha iyi yapıcağınıza inanırsınız. belki her şey çok daha güzel olur bu sefer değil mi?
" eğer birini gerçekten özlüyorsanız bunu doğru ifade edebilecek cümleleri saatlerce arasanız bile yazacak hiçbir şey bulamazsınız. çok, pek çok, en çok diye devam eden cümleler birer ölçü ifade ederler ve bunların daha çoğu da hep mümkündür. ama gerçekten özlüyorsanız söyleyebileceğiniz hiçbir şey yoktur.
öfke, kızgınlık, kavgalar. birer birer kaybolurlar ve geriye sadece o kalır. bu sevgiden beslenen ama zamanla onun bile ötesine geçen bir duygudur. tarifi mümkün olmayan ancak etkilerine bakarak gücünü hissedebileceğiniz bir his. yumruk gibi takılıp kalır boğazınıza, her yerde sizinle beraberdir. bundan kurtulmak için çabalar durursunuz ama nafile. zaman zaman unutturur kendisini, geçer gibi olur. sevimli bir çocuk bakışı, arkadaşlarla içilen bir kaç bardak rakı, günlük hayatın sıradan koşuşturmaları bazen o hissin üstünü örter gibi olur. unutmazsınız ama, alıştığınızı zannedersiniz. ve yalancı bir rahatlamaya doğru kayar bünyeniz.
ama sonunda, özellikle yalnız olduğunuz bir an gerçek çırılçıplak dikiliverir karşınıza. özlüyorsunuzdur işte, bütün o yalancı rahatlamalarınız illüzyondan başka bir şey değildir. küçücük bir şeyle kol kola çıkar karşınıza ve ruhunuzu yeniden kanatıverir o his. bazen bir eşya, bazen bir şarkı, ya da telefonunuzun titreşivermesi. zaman mekan tanımaz. ve böyle zamanlarda insanın en zavallı halini yaşarsınız. çaresizsinizdir, uzaklaşmak istersiniz neredeyseniz, gülümsemeye çalışırsınız ama yüzünüzdeki tebessüm yeni boyanmış beyaz bir duvarda öldürülen sivrisineğin kalıntısı gibi iğreti durur.
vicdan azabı gibi dolaşırsınız insanların arasında. kurtulmaya çalıştıkça komik durumlara düşersiniz. karmakarışık beyniniz ve paramparça ruhunuzla oradan oraya sürüklersiniz kendinizi bir süre. zamanla bu hareketliliğin yerini acınası bir kabullenme alır. artık eminsinizdir, özlemek sizin kaderinizdir. ve bununla mücadele etmekten vazgeçersiniz. unutmaya çalışmışsınızdır, ama olmamıştır. sakinleşirsiniz artık, bu belki de en acı evredir. beklemeye başlarsınız, kimselere bir şey anlatmazsınız. hayat etrafınızda akıp gitmeye devam eder ve kimselerin sizin acılarınızı uzun uzun dinlemekle geçirecek kadar uzun zamanı yoktur. kelimenin tam anlamıyla yapayalnızsınızdır artık. beklersiniz, bu bekleyişin sonu var mıdır yok mudur bunu hiç kimse bilemez. umudunuzu hiçbir zaman yitirmediğinizden bu umut size gereken sabrı da verir. belki de çaresizlikten kaynaklanan bir sabırdır bu bilemeyiz. ama siz artık sesinizi çıkarmadan bir köşede sadece güzel şeyler düşünerek özlemeye devam edersiniz. ve özlemenin bu hali hiçbir dilde, hiçbir kelimeyle anlatılamaz.
eğer birini gerçekten özlüyorsanız bunu doğru ifade edebilecek cümleleri saatlerce arasanız bile yazacak hiçbir şey bulamazsınız. " *
sürekli çıkı çıkı eden bir tahta kurdu gibi, ne iş yaparsak yapalım içeride bir yerde sürekli yontan törpü gibi, hiç geçmeyen bir kulak çınlaması gibi... nerede olduğunu gösteremem özlemin ama varlığına yemin ederim.
şuracıktasın, arıyorum. konuşamıyoruz. taa oradasın dokunamıyorum. sözcükler başka her şeyi anlatıyor gibi, burada bizi açıklayamıyor gibi.
arasam açarsın, seni özledim dersin. ben de derim yalan yok. ama özlem kıtır kıtır kesmeye devam eder.
Size bunla ilgili bir paradox anlatacağım, zaten "özlememek" diye bir şey yoktur, özlememe aldatmacası vardır dilya.
insan sadece özlediğini sandığı o his duygu ve düşünceleri tutku ve ihtirası erteler zihninde ama bu bazen okkb gibidir yani kapanmayan alarm gibi ertelediğinde muhakkak bir yerde daha nüks edecektir en ince nüanstan hem de, özlenmekte iltifata tabiidir.
Ben özlenir miyim diye düşündüğünüzde aslında kim olduğunuz sorusu da cevaplanmış olur, ne kadar nitelikli ve naata muvaffaksan o denli özlenirsin.
Burada tevazu yapmaya gerek yok, yani zaten kimsenin bir artısına da ihtiyacım yok, alter ego'm konuşturmuyor, neden özlenirim listesini öyle bir sıralıyor ki, tamam sensin diyorum, tabii adalet ve zeka da bunu ekarte etmiyor aynı bağlamda bu nitelik ve naat içeren bir örneğim varsa beynim ona odaklanıp aynı minvalde özlüyor ama dediğim gibi.
"Varsa hünerin vardır başımın üstünde yerin" hesabı, ne kadar nitelik=o kadar özlem.
hayatın boyunca sevdiğin şeyleri toplasan ona duyduğun aşk etmeyecek kadar sevdiğin, aşık olduğun birini yanında olduğu halde her an özlemek, ve o kişinin çok çok çok çok uzaklara gitmesiyle, ne zaman döneceğinin, sana mı döneceğinin belli olmaması; senin yanman.. aa bu şey değil mi benim derdim!
insan özlüyor işte. Neyi özlediğini bile bilmeden özlüyor. Sadece bu duyguyu hissediyorum özlenen birisi bile değil. Bir özlem var sadece içimde.
düşününce istediğim yok bile ama öyle ağır ki birisine bağlandığında kolaylaşıyor sanki. Onu düşünmek özlemi hissetmekten daha kolay. Onunla hayal kurmak eskiye dair anıları canlandırmak tekrar elini tutmak gülüşünü görmek isteği sanki özlemi hissetmekten daha kolay geliyor.
Özlem geçmişe dair geçmişimde kimi istiyorsam o gün onu özlüyorum. Çoğu gün de aynı kişiyi. Zor olanı seçiyor gibiyim aslına bakarsan. Bu özlemi birisine adamakta bu ağır duygudan kurtarmıyor. Bu sefer de onun özlemi icimde aşkı tetikliyor. Asla karşılık alamayacağım. Aslına bakarsan bir süre onu da buna inandırabilirim. Belki biraz yaşayabilirim. Ama onu hayatımda da istemiyorum ki. Bu sadece yalanın yalanı doğurduğu gibi bir bağın başka bir bağı doğurması olur ama hepsi yalandan ibaret. Hepsi bir oyun..
Sadece içimdeki özlemi taşımak bunca uğraştan niye daha zor geliyor bilmiyorum.
Özlem çok zor bir duygu. Ve tanımı da yok. Çünkü içimde kalbimde midemde dönüp duran beynimi tetikleyip hücrelerime kanser gibi karışan adeta bir hastalık. Bu yüzden sevmiyorum özlemi.
Keşke diğer insanlar gibi özlem duymadan yaşamayı öğrenebilseydim.
