özlenen bir daha hiç geri gelemeyecekse, artık aynı gezegen üzerinde nefes alamıyorsanız onunla, belki de hayatınızın sonuna kadar sizi değiştirecek ve hiç bitmeyecek olan duygudur. hiç azalmaz, hatırlanan her yaşanmışlıklarla katlanarak artar ilacı olmaksızın, bakılan her eski resimde içini parçalar insanın, zamanında söylenememiş "gitme" sözcüğü her akla gelişinde biraz daha alevlendirir; bitmez, yakar. bu yangın gözyaşı olup akar yanaklarınızdan, ama söndürmez bu lanet acıyı. kimi zaman ölmekten de zor olandır, özlemek...
Tarifi zor duygulardandir. Hayir ne oluyor, nasil bi sey oluyor da burnunuza o koku geliyor. Kulaginizda o ses yankilaniyor. o sozler o yasanmisliklar nasil oluyor da can buluyor. Hepsinden onemlisi o icteki hissiyat nasil boyle ozlem adini aliyor?
özlemek ruhun acı çekmesidir.
insan üzülünce ağlar, bir şekilde dışa vurur. mutlu olunca gülümser, kızınca bağırır ve yine dışarı vurmuş olur. ama özlem öyle değil. ruhun acı çeker. ağlasan ağlayamazsın üzülmemişsindir, bağırsan bağıramazsın kızmamışsındır.
sadece özlemişsindir.
yıllar önce unuttuğum bir his. salya sümük vaziyette "unutamıyorum abi, çok özlüyorum" dediğim olmuştu. şimdi hiçbir his kalmamış. bu başlığı görünce özlediğim şahsı da google'dan arayıp baktım. yok hiçbir etki yok. yazık olmuş. özlemek de güzeldi halbuki.
Kimseye söyleme gidişini, ben söylemedim.
Elimde senin siparişin olmayan torbalarla geliyorum eve..
Ağlaya ağlaya öpüyorum yattığın yastığı yorganı
Sanki beni az önce yolcu etmişsin gibi çıkıyorum sokaklara..
Üst komşuya hava atarak, bi fiyaka bi görsen..
Ne garip bu insanlar!
Bütün mahalle, hatta alttaki bakkal bile seni geçen kasım öldü sanıyor...
Ne garip bu insanlar!
Hala her sabah bana selam veriliyor..
Sanki yaşıyormuşum gibi..
kişinin sevdiği insanlara karşı uzun süre hasretin ardından duyduğu güzel haz. sevilen kişiden ayrı kalmanın telaşı, hüznü ve ilk görüşmedeki mutluluk, hepsi kişiye verilmiş en büyük dünyevi zevklerden biridir aslında. her ne kadar özlem duygusundan şikayet edilse de, birikmişliklerden sonra görüşülen o ilk an kesinlikle başka bir şeye değişilmez güzellikte.
özlemek.
gözyaşlarına boğulmaktır. kalbin gözyaşlarına boğulmasıdır. yutkunuruz, ama boğazımıza düğümlenir... ağlamamak isteriz kimseye belli etmemek için, sonra yalnız kalınca bırakırız kendimizi, avazımız çıktığı kadar bağırırız, ağlarız... bir süre sonra gene gelir aklımıza. zaten hiç aklımızdan çıkmamıştır ki.
yaşadığınızı hatırlatır ve özlenen gelecekse bir gün yaşama sebebi de verir size bir tane. bu kadar şeyin bedeli olarak çıkarılan fatura ruhunuzun çektiği acıdır. değer mi ? her şeyine değer hem de...
