27 yaşında kitabı okumak nasip oldu.daha önce okusaydım keşke demeli miyim bilmiyorum.kitap çok vurucuydu.20 li yaşlarımda okusaydım, heralde benim de bir olric'im olurdu kafamın içinde "efendimiz" diyen.4 bölümden oluşuyor kitap.ilk bölümde itiraf etmeliyim ki biraz sıkıldım.diğer bölümlerde böyle olursa bitirmek zor olur dedim bu kitabı.kitap tam 724 sayfa.ancak 2., 3., ve 4.bölüm kesinlikle şahane.hele 4.bölüm ve özellikle turgut özben'in selim ışık'ın günlüğünü okuduğu son kısımlar.tek kelime ile kusursuz.bitsin istemiyorsunuz.kitabı elinizden düşürmek istemiyorsunuz o son kısımlara geldikçe.hele bazı cümleler, bazı aforizmalar, tespitler var ki okuduktan sonra şaşkın şaşkın sağa sola bakıyorsunuz bir süre.ben evde daha ziyade kimse yokken okumaya gayret ettim kitabı.sözünü ettiğim yerlerden sonra pencereden baktım bi süre, balkondan baktım.salak salak dolandım evin icinde.farkında olmadan tuvalete gittim.ne yaptığımı bilemedim.öyle bir kitap işte tutunamayanlar.hoşuma giden yerleri yazayım bi kağıda falan diyenlerdensiniz hemen söyleyeyim.öyle kağıt falan yetmez.defter şart.o kadar şahane cümleler, sözler vs. var ki bi defter dolar onlarla.az çok kitap okurum diyenlerdenseniz ki çok okuyanlar büyük olasılıkla okumuştur diye öyle söyledim.(ben az çok sınıfına dahilim.onu söyleyeyim.) mutlaka okuyun bu kitabı derim.oğuz atay'a allahtan rahmet diliyorum.ve cem yılmaz'ın katıldığı bir tv programında oğuz atay ile ilgili söylediği cümleyi hatırladığım kadarıyla aktarıyorum:oğuz atay okuduğum zaman dünya'nın o kadar da kötü bir yer olmadığını düşünüyorum.
