12-13 yaşlarındayım. bizim arka mahallede bahçeli evler var. elma, kayısı, şeftali, kiraz ağacı, kayseri'de yetişebilecek ne varsa mevcut bahçede. e haliyle bizim için çok çekici bir yer olmakta.
bir akşam yine bahçeyi talan etmek adına mahallenin ne kadar fırlaması var toplanmışız. daldık mahalleye, gözümüze kestirdik bir bahçeyi. bir şeftali bu kadar mükemmel gözükebilir arkadaş. kavun kadar. her neyse daldık bahçeye ama bahçenin sahibi bizi farketti elinde sopayla mahallenin öbür ucuna kadar kovaladı. en sonunda yoruldu ve ben sözcü olarak ileri çıktım:
vendetta: bak dayı. tam 7 kişiyiz. ver bize 7 tane şeftali, olay büyümesin kapansın.
bahçe sahibi: lan sigigit. bir şeftali bile vermem size. gidin evinizde yiyin şerefsizler.
v: bak amca nasıl olsa biz o şeftalileri yeriz.
b.s: lan sabaha kadar ağacın altında beklerim yine yedirmem lan size o şeftalileri.
v: bak ben yedirmem sana o şeftalileri!
b.s: lan bela mısın sen bebe? bütün piçleri toplayıp örgütlüyorsun, polise şikayet ederim lan seni.
v: tamam dayı bunu sen istedin.
ardından bütün arkadaşlar eve gönderilir. herkes eve gider ve bir poşetin içine işer. kimisi sıçmıştırda. poşetlerin ağzı sıkı sıkıya bağlanır. dikenli tellerin arkasından şeftali ağacına hepsi tek tek atılır. dayı ağacın altındadır, fakat su dolu gözüken poşetlerin neden oraya atıldığını kestiremez. son poşette atılır.
işte tam o anda matriks edasıyla bel ile kemer arasına sıkıştırılmış kuş sapanı çıkarılır. içine taş koyulur. sapan gerilmeye başlanır. her şey film gibidir. adamın gözlerinin fal taşı gibi yavaş yavaş açılması hala gözümün önündedir. ardından poşetler tek tek vurulur. bütün şeftalilere sidik, sıçmık karışımı sıçratılır. adam ağacın altında olduğundan onunda üstüne sıçramıştır. ardından son söz söylenerek olay mahallinden kaçılır:
+ kim kime yedirmiyormuş lan şeftaliyi ehihiyyhehee.
