hiç umut vaad etmeyen ülkem. genç biri olarak bunları yazıyor olmam ne kadar üzücü ama gerçek bu, maalesef hiç umudum kalmadı. benim çocuğum olduğunda da bu siyasetçiler hala konuşuyor olacak ve ne kötü ki her problem hala aynı yerinde, hiç biri çözulmeden. bugün kendi ülkeme dair umudumu tamamen kaybettim. hep böyle kalacağız, tek adım ileriye gidemeyeceğiz, ileri attığımızı sandığımız her adımı bizden çok önce başkaları atmış olacak zaten. mardindeki katliamı bile; 'kürt nüfusu 44 kişi daha azaldı' şeklinde yorumlayabilen insanlar hala yaşadıkça hiçbir şey düzelmeyecek bu ülkede, zihinleri boşaltıp yeni şeyler yükleyemeyiz ya içine.
tertemiz bi kara parçası istiyorum ben halbu ki; istiyorum ki ırkçılık olmasın, neden ırkçılık yaptığını bilmeden ırkçılık yapanlar hiç olmasın hatta. istiyorum ki insanca yaşasın herkes; kimisi açlıktan ölürken kimisi antalyada milyon dolarlık oteller açamasın, para da dahil her şey eşit dağıtılsın istiyorum. istiyorum ki birbiriyle tek kelam dahi etmemiş insanlar birbirini öldürmesin; herkes yaşasın istiyorum sözlük.. ama insanca.. üzülüyorum be sözlük, çok üzülüyorum.
