kristal topumu plastik taşınla patlatarak, yıkarak onu korumak için verdiğim emeklerimi,
oyunumu bozarak, tek oyuncağımı çalarak benden ve kırarak kristal kalbimi... gittin...
şimdi batacak o kristal parçacıklar tek tek vücudumun çeşitli yerlerine, derin olmayan ama acıtan semptomlar yaratacak...
doktorlar bile çare bulamayacak, en iyi hekimleri getirmek isteyeceksiniz dışardan,
boş zamanları olmayacak...
tek tek kırılacak kristallerim, batacak, acıtacak, kanayacak...
her kan damlası içime değil, göz kapaklarımın en derin çukurundan yanağıma doğru akacak...
akan kanları ne sen görebileceksin ne de ben...
kristallerimin çatırtılarını da duymayacaksın!
kırılacağım, anlamayacaksın...
kanayacağım, durduramayacaksın...
ölümüm olacaksın, sebebim...
nasıl ki yaşamak için sebebimdirn bir aralar, ama bırakıp gittin...
