Çünkü gece sessizdir. Ve sessizlik, insanın kendi sesiyle baş başa kalmasıdır.
Gündüz kalabalıktır, oyalayıcıdır; sesler, görevler, konuşmalar, kahkahalar…
Ama gece... gece herkes gider.
Sadece sen kalırsın. Sen ve içindeki yankılar.
Gece bir ayna gibi.
Yüzünü değil, ruhunu yansıtır.
içinde bastırdığın ne varsa, "şimdi buradayım" diyeceği yerdir gece.
Uykusuz kalanlar bilir… Saat 03:17, tavanla göz göze,
kalbinde bir çöküntü, ağzında bir cümle takılır:
"Ben ne yapıyorum?"
Çünkü gece, kalbin karanlık modunu açar.
Ve içindeki kırık yerler, sessizlikte daha çok ses çıkarır.
Gece hüzün çöker çünkü:
Gizlenmiş hiçbir şey, karanlığa direnemez.
