ben bi kere eve aksam 10 da donmustum. annem kapyi acmamisti, git demisti. bes parasiz sokakta kalmistim. aslinda babama gidebilirdim. ama o zaman flort ettigim bi cocuk vardi sozlukten. ankara da yasiyordu. ona telefon etmistim. kimildama uc saate yanindayim demisti. anneannemler yazlikta yasiyordu o donem. anahtarlari bendeydi. anneannemin evine gidip onu beklemeye baslamistim. gercekten bikac saat sonra ankara dan yanimda bitti kahramanim. o gun adini koyduk, sevgili olduk. uc sene o evde beraber yasadik. bana bi gun dedi ki sen beni sevmedin, sen bana sigindin, oysa sen benim bu dunyada en cok sevdigim kadinsin. aslinda dogru bir yorum degil. evet sigindim ama cok da sevdim de. o donem dunyada benim acimi anlayabilecek tek insan sevgilim gibi gelirdi mesela bana.
onla atakoy de o evde yasarken sabaha karsi bazen iki, bazen uc dort yuruyuslere cikardik iki insomniak el ele. cok ayri bi duygusal uyumumuz vardi. sanki bizi bizden baska kimse anlayamaz gibi.
