Yapman guzuuum, etmen eylemen! Gözlerden süzülüp yere düşen damla gibiydi Arifim. Kale önündeki o dikdörtgen çızgıyı görünce duramaz, üzüntüleri depreşir, atardı kendini yere; feryat figan eder, üzülürdü hep. Kimbilir ne derdi vardı. Onca senedir bu hassas ruhun kederini anlayamadık. Yuh olsun bize :-).
