daha önce de yazmıştım.
eskiden avrupa - batı filmlerinde Türkiye'yi arap ülkelerine benzetiyorlardı. insanlarımız filmlerde fesli, şalvarlı, sakallı, salkım saçak entari fistan fes sokakta dolaşanlar, konuşmalar hareket mimikler araplar gibi, sokak cadde de develer tasvir ediliyordu.
o zamanlar kızıyordum.
şimdi bu film çekenler veya çekecek olanlar gelip türkiye'de insan profilleri, manzaralarını inceleyip sokaklarda caddelerde haberlere bakıp insan ilişkilerimizi değerlendirse türkiye'yi afganistan olarak betimler.
türkiye hızla afganlaşıyor.
sadece kılık, kıyafet, davranış olarak değil; mental yapı olarak da afganlaşıyoruz.
bağnazlık, yobazlık içinde zır cahil tarikat cemaatlere teslim edilip çöken eğitim ve hukuk sistemi yanı sıra yaşanan ahlak ve etik değerlerde erozyonla çöken kamu sisteminin yansıması olarak yok olan vatandaşlık, yurttaşlık, sorumluluk ve bir arada yaşama kültürüyle ortaya tam bir kabile görüntüsü içindeyiz.
hele ki cehalet...
tercihli bir cehalet içinde olan ülkeyiz. açın bakın ülke gündemine, haberlere, tartışmalara, dün teoman saçmalaması, bugün bu sevda Demirel mi ecevit mi nedir bu kadıncağızın saçmalamasıyla sanat camiasının hali ortada.
gerçekten tercihli bir cehalet içindeyiz.
edibüdü: cehalet, aklı kullanmamayı bilinçli olarak tercih etme durumudur.
